του Μιχάλη Ψύλου, δημοσιογράφου
Η Ευρώπη τρέχει ν’ επανεξοπλιστεί. Με έναν αντίπαλο στο στόχαστρο: τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τις δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών, με πιο πρόσφατη αυτή του Εμανουέλ Μακρόν.
Στην τελευταία τηλεοπτική του ομιλία, ο Γάλλος πρόεδρος δεν μίλησε για τη Δημοκρατία, τη Γαλλία ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά για την …πατρίδα.
Κατ’αρχήν, για τον επανεξοπλισμό, η ΕΕ θα πρέπει να ακολουθήσει μια δύσκολη και περίπλοκη πορεία με πολλά εμπόδια, για να μπορέσει να βρει τα «απαιτούμενα» 800 δις.
Η Ευρώπη διαθέτει βέβαια τις τεχνολογίες, τις δεξιότητες και τα εργοστάσια που απαιτούνται,για τον επανεξοπλισμό. Αλλά επί του παρόντος, απέχει πολύ από το να είναι σε θέση να εξασφαλίσει τον αναμενόμενο ρυθμό παραγωγής, σε σχέση με χώρες σε κατάσταση πολέμου.
Ένα τέτοιο πανευρωπαϊκό στρατιωτικό κύμα δεν πρόκειται λοιπόν, να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη… αν συμβεί καθόλου!
Οι 27 δεν βρίσκονται επίσης σε ισότιμη βάση όσον αφορά τους αμυντικούς τους τομείς, με έντονες διαφορές μεταξύ των βιομηχανιών τους και μεταξύ των αναπτυξιακών δυνατοτήτων των αντίστοιχων ενόπλων δυνάμεών τους.
Μόνο που η επαναφορά των χωρών της ΕΕ σε κατάσταση πολέμου δεν είναι απλώς οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων.
Η «κουλτούρα» του πολέμου
Είναι επίσης και η αποκατάσταση μιας κουλτούρας πολέμου σε κράτη που δεν έχουν διεξάγει πόλεμο για δεκαετίες. «Το να διεξάγεις πόλεμο σημαίνει να είσαι έτοιμος να σκοτώσεις και να πεθάνεις», όπως λέει ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Στρατηγικής Ανάλυσης (CEAS), Φιλίπ Μιγκό.
Οι 27 θα πρέπει δηλαδή να αναδημιουργήσουν «μια κουλτούρα πολέμου».
Αλλά εδώ βρίσκεται το πρόβλημα: «Στο ηθικό λογισμικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των λαών της, αυτή η «κουλτούρα» πολέμου έχει σε μεγάλο βαθμό διαλυθεί», σημειώνει ο Μιγκό, ειδικός σε θέματα στρατηγικής και στις ένοπλες συγκρούσεις. «Η θέληση για πόλεμο θα πρέπει επίσης να επανεμφανιστεί».
Για ποιον ή για τι, θα πρέπει όμως να πολεμήσουμε, τέλος πάντων; Μπορεί πραγματικά η Ρωσία να εισβάλει στην Ευρώπη;
Τι λένε τα γεγονότα
Εάν η Ρωσία, όπως λένε πολλοί Ευρωπαίοι αναλυτές, όχι μόνο δεν έχει κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία στρατιωτικά, αλλά η οικονομία της έχει υποστεί σοβαρές καταστροφές, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς: Θα τολμήσει ποτέ να επιτεθεί σε οποιοδήποτε μέλος του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Αλλά και το ΝΑΤΟ, με την υποστήριξή του στην Ουκρανία, δεν κατάφερε επίσης να νικήσει τη Ρωσία μετά από τρία χρόνια.
Ο «ψυχρός και υπολογιστής Πούτιν», όπως τον αποκαλούν οι ίδιοι αναλυτές, αν καταφέρει, χάρη στον Ντόναλντ Τραμπ, να αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και να διατηρήσει τον έλεγχο της Κριμαίας και του Ντονμπάς, όπως μάλλον θα καταλήξουν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, θα αποφάσιζε να αυτοκτονήσει και να εισβάλει στην Ευρώπη; Και οι αμερικανικές βάσεις που είναι στην Ευρώπη, θα εξαφανιστούν; Εάν υπήρχε ρωσική εισβολή, δεν θα «απαντούσαν», ακόμη και με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο;
Αγωνία για την …καρέκλα
Μετά από τόσο καιρό, το να λένε κάποιοι ηγέτες στους ανθρώπους ότι η Ευρώπη χρειάζεται επειγόντως να επανεξοπλιστεί για να αντιμετωπίσει μια ρωσική απειλή, δεν είναι απλώς μια γελοία πλάνη. Κρύβει δυστυχώς, μια προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης κάποιων ανίκανων ηγετών, που βρίσκουν στο πολεμικό παραλήρημα τη «διέξοδο» να κρατήσουν την καρέκλα τους.
Είναι όμως δημοκρατικά και πολιτικά αποδεκτό να βιαστούμε για αύξηση των δαπανών για εξοπλισμούς χωρίς διαβούλευση με τον ευρωπαϊκό λαό; Οταν οι πολίτες θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν τελικά το μάρμαρο του επανεξοπλισμού, παράλληλα με τις περικοπές στο κοινωνικό κράτος;Όλα θα γίνουν πίσω από την πλάτη των λαών της Ευρώπης; Όπως λέει και ο Φιλίπ Μιγκό: «Ποιος είναι έτοιμος να πεθάνει για τις Βρυξέλλες και τη φον ντερ Λάιεν στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Κανένας απολύτως»…
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ