Του Διονύση Τεμπονέρα, Δικηγόρου - Εργατολόγου
Το έγκλημα των Τεμπών, έθεσε το ερώτημα. Η κοινωνία κινείται και αναζητά απαντήσεις. Τα υφιστάμενα κόμματα μπορούν άραγε να ανταποκριθούν;
Είναι γεγονός, ότι το έγκλημα των Τεμπών και η επιχείρηση συγκάλυψης από κυβέρνηση, δικαιοσύνη, κράτος και παρακράτος αναδιατάσσουν το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό.
Το αίτημα για (κοινωνική) δικαιοσύνη διατυπώνεται όλο και πιο εμφατικά από μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση.
Οι πολίτες χρεώνουν στην κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και σε προηγούμενες κυβερνήσεις, χρόνιες παθογένειες που περικλείονται στο τρίπτυχο (διαφθορά – εγκληματική ανικανότητα - αδικία). Μηνύματα υπάρχουν φυσικά και για την αντιπολίτευση.
Το κομματικό κράτος «λάφυρο» με την τοποθέτηση του μοιραίου σταθμάρχη, το ξεχαρβάλωμα των υποδομών και η μονή σιδηροδρομική γραμμή για 100 και πλέον χρόνια, η αδιαφορία για τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας μέσω ασφαλών, δημόσιων υποδομών (μέσω της ιδιωτικοποίησης τρένων, λιμανιών, αεροδρομίων, στρατηγικού χαρακτήρα δημόσιων επιχειρήσεων που θυσιάζουν την ασφάλεια και την ποιότητα στο βωμό του κέρδους), η άδικη, ταξική και τοξική για τον πολίτη δικαιοσύνη, η λειτουργία των επιχειρησιακών παραγόντων της αστυνομίας και της πυροσβεστικής ως «μακρύ χέρι» της πολιτικής εξουσίας, η ολιγαρχία των γνωστών-άγνωστων λαθρεμπόρων που μένουν πάντα στο απυρόβλητο σε συνεργασία με πολιτικούς αξιωματούχους, η ατιμωρησία των υψηλά ιστάμενων μέσω του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, η πολυεπίπεδη θεσμική απαξίωση, αλλά και η συγκάλυψη ως μέθοδος, για να κρυφτούν όλα τα παραπάνω (άρα και οι αντίστοιχες ευθύνες) έχουν εξοργίσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας, που λέει πια εύλογα στο παιδί του «φύγε από την Ελλάδα, μπας και γλιτώσεις».
Θα περίμενε κανείς όλα τα παραπάνω, να έχουν ενεργοποιήσει τα κόμματα του προοδευτικού χώρου, για να αναλάβουν πρωτοβουλίες που να δίνουν εναλλακτική προοπτική.
Κάθε άλλο…
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή και την εκλογή ΠτΔ, κυριαρχεί το «όλοι εναντίον όλων».
Είναι ενδεικτικό, ότι οι μετρήσεις δείχνουν πως μαζί με την κυβέρνηση υποχωρεί (δημοσκοπικά) και η προοδευτική αντιπολίτευση, με ελάχιστες εξαιρέσεις(ΚΚΕ-Πλεύση Ελευθερίας).
Γιατί λοιπόν, υποχωρούν κυρίως ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;
1. Τα μεγαλύτερα προοδευτικά κόμματα δεν δίνουν πειστική, εναλλακτική, κυβερνητική πρόταση. Το μεν ΠΑΣΟΚ κινείται καθαρά με όρους ήπιας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, ο δε ΣΥΡΙΖΑ μετά την «περίοδο Κασσελάκη» παραμένει εγκλωβισμένος στον συμβιβασμό του 2015 και την μνημονιακή υπαγωγή, αδυνατώντας να αρθρώσει αριστερή, ριζοσπαστική, μεταρρυθμιστική πρόταση με σύγχρονους όρους. Δυστυχώς δεν έχουν βγει συμπεράσματα ούτε από την υποχώρηση διεθνώς της σοσιαλδημοκρατίας, ούτε από την εμπειρία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ(2015-2019). Σε όλα αυτά έχει προστεθεί ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση του χώρου, που δημιουργεί συνθήκες πολιτικής ανισορροπίας.
2. Δυστυχώς τα κόμματα του χώρου είναι πια «κόμματα στελεχών» που μάχονται με όρους εσωτερικής αναπαραγωγής και όχι «κόμματα μαζών», ευρισκόμενα έτσι σε πλήρη αναντιστοιχία με τις κοινωνικές διεργασίες και τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό προκύπτει από τα μεγάλα ποσοστά αποχής στις πρόσφατες εκλογές, από την υποχώρηση των ποσοστών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων του προοδευτικού χώρου αθροιστικά και την απομαζικοποιήσή τους, αλλά φαίνεται κυρίως στη συγκυρία από το γεγονός, ότι αν δεν ήταν οι λίγοι συγγενείς των θυμάτων που ξεπερνούν τα όρια της βιολογικής αντοχής να πάρουν στις πλάτες τους την «υπόθεση των Τεμπών», τότε μάλλον η μεγάλη τραγωδία θα είχε ξεχαστεί ή συγκαλυφθεί.
3. Η κοινωνία είναι πολύ μπροστά από τα κόμματα. Μπορεί διεθνώς σε συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας και φόβου, να παρατηρείται μια συντηρητική στροφή. Μπορεί τα κόμματα να κατηγορούν τους πολίτες για αποστασιοποίηση και αναχωρητισμό, αλλά όλα αυτά τινάχτηκαν στον αέρα στις 26.1.2025 με τις μεγάλες συγκεντρώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα δεν είχε χαρακτήρα «συναισθηματικό» όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Είχε χαρακτήρα «κοινωνικό αλλά και εθνικό». Το πρώτο είναι εμφανές. Το δεύτερο όμως, χρήζει περαιτέρω επεξήγησης: Οι δημοκρατικοί πολίτες αρνήθηκαν με την παρουσία τους να δεχτούν την « μαύρη μοίρα» της χώρας για τα επόμενα 50 χρόνια. Αρνήθηκαν το ρουσφέτι ως κανόνα, την ανικανότητα, την γενικευμένη διαφθορά, την πορεία της χώρα στα βράχια που επηρεάζει πια, όχι μόνο τους ίδιους αλλά και τα παιδιά τους, ως μελλοντικό «εθνικό κεφάλαιο». Για αυτό κατέβηκαν στην πορεία, όχι μόνοι, αλλά μαζί με τα παιδιά τους. Όλα τα παραπάνω ελάχιστα έχουν διαβαστεί από τα κόμματα, που δεν κατανοούν ότι η χώρα αντιμετωπίζει «κρίση διαρκή και υπαρξιακή» που συνεχίζεται δίχως ορατή διέξοδο.
Η προοδευτική αντιπολίτευση, αν δεν θέλει να είναι μια βολική αντιπολίτευση, οφείλει άμεσα:
α) Να εργαστεί για ένα ενιαίο προοδευτικό μέτωπο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στη βάση μιας προγραμματική συμφωνίας που θα επαναπροσδιορίζει συνολικά το χώρο, αντιστοιχιζόμενη με την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα.
β) Να επεξεργαστεί και να καταθέσει ριζοσπαστικές μεταρρυθμιστικές τομές σε κράτος, κοινωνία και οικονομία ξεκινώντας συμβολικά από την επανακρατικοποιήση του σιδηροδρόμου. Επόμενο βήμα είναι η απαγκίστρωση από τον μνημονιακό μονόδρομο. Προοδευτικός χώρο και μνημονιακές πολιτικές δεν μπορούν να συμβαδίσουν.
γ)Να ζητήσει άμεσα την διενέργεια εκλογών, για να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να προκύψει μια συμμαχική, προοδευτική κυβέρνηση με εναλλακτικό πρόγραμμα.
Το έγκλημα των Τεμπών, έθεσε το ερώτημα.
Η κοινωνία κινείται και αναζητά απαντήσεις.
Τα υφιστάμενα κόμματα μπορούν άραγε να ανταποκριθούν;
dnews.gr