Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, τ. υπουργού
Συμπληρώθηκαν ηδη 50 χρόνια απο την κατάληψη της βόρειας Κύπρου απο την Τουρκία. Κι' ακόμα βρισκόμαστε στην αναζήτηση μιάς μόνιμης και "δίκαιης" λύσης. Σύμφωνα βέβαια με το πως βλέπουμε εμείς τα πράγματα. Στο Κυπριακό υπάρχει ένα πρόβλημα που εμείς δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούμε. Η κατάληψη μέρους του νησιού από μιά ξένη δύναμη, απο την Τουρκία, έγινε σαν αποτέλεσμα πολεμικής δράσης. Χάσαμε δηλαδή έναν πόλεμο. Είναι τελείως εξωπραγματικό να περιμένουμε να κερδίσουμε διαπραγματευόμενοι στην ειρήνη όσα χάσαμε στο πεδίο της μάχης. Λογικό λοιπόν είναι όταν μιλάμε για λύση του Κυπριακού να μην περιμένουμε να βρεθούμε στις συνθήκες που ίσχυαν πριν απο την τουρκική εισβολή. Σιγουρα κάποια πράγματα θα είναι χειρότερα απο πριν. Το ζητημα ειναι να σωθει η ενιαία κυριαρχία της Κυπρου και να προστατευθούν κάποια ζωτικά συμφέροντα. Γι συτό κι έχει επιλεγεί η ομοσπονδιακή λύση.
Πολλές φορές επίσης δεν βλέπουμε το πρόβλημα καθαρά. Κι' έτσι αδυνατούμε να δούμε σοβαρά τις δυνατότητες επίλυσής του. Τέτοιο παράδειγμα είναι η για τόσα χρόνια αδυναμία επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος με εμμονές σε λύσεις που δεν υιοθετούν οι διεθνείς φορείς και η αντίπαλη πλευρά. Η διεκδίκηση μιάς λύσης μέσω του ΟΗΕ με στόχο την διζωνική διακοινοτική ομοσπονδία έχει πάντα μιά αδυναμία. Δεν εχει ποτέ ερωτηθει ο ελληνοκυπριακός λαος αν επιθυμεί μιά τέτοια λύση. Αν υπαρχει δηλαδή πρόθεση συμβίωσης με τους τουρκοκύπριους συμπολίτες τους πάνω στη βάση ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Οσες φορές ζητήθηκε, εστω και έμμεσα, η γνώμη των ελληνοκυπρίων είναι φανερό π7ως προτιμησή τους ειναι μιά εθνικά καθαρη Κύπρος. Αν δεν υπαρξει μιά ξεκάθαρη λαική ετυμηγορία ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει οριστική τελική λύση. Και θα συνεχίζεται το αδιέξοδο. Οταν η πλειοψηφία των Κυπρίων αυτό που ουσιαστικα ενδόμυχα επιθυμεί είναι να μην υπάρχουν τούρκοι πουθενά δεν είναι δυνατόν να υπάρχει η όποια προοπτική για συμφωνημενη λύση.
Τι λοιπόν μπορούμε να περιμένουμε; Αυτό που μεχρι τώρα εχουν δείξει τα πράγματα πως η διαμορφωμενη κατάσταση εχει βολέψει πολύ κόσμο στο νησί. Στο περίφημο δημοψήφισμα επι Προέδρου Παπαδόπουλου για το Σχεδιο Ανάν, οι δυνάμεις που είχαν επιστρατευθεί για το "οχι" και χρηματοδοτούσαν την σχετική εκστρατεία ησαν μεγάλα οικονομικά κέντρα του νησιού. Κανοντας φανερή την απέχθεια της εκεί κοινωνιας για λυσεις που αλκάζουν το στάτους κβό και δίνουν δικαιώματα και στους Τούρκους. Κατω ομως απο τέτοιες συνθήκες διζωνικη, δύο κοινοτήτων κλπ, λύση είναι εντελώς ανέφικτη. Γιατί λοιπόν γίνοννται τέτοιες προσπάθειες στο κενό;
Αυτό πιυ θα επρεπε να προηγηθεί πάντων είναι η διενέργεια δημοψηφίσματος στην Κυπρο για το είδος της λύσης που προκρίνεται. Είναθ αποδεκτη μια Κύπρος με σημαντικα δικαιώματα ελλήνων και τούρκων; Αν η αντιληψη είναι πως δεν θέλουμε καθόλου τούρκους καθε προσπάθεια πανω στην σημερινή γραμμή είναι χωρίς αποτέλεσμα. Αν μοναδική επιδίωξη του ελληνοκυπριακού στοιχείου είναι μια καθαρή εθνικά λύση, τότε θα πρεπει να αλλάξει εντελώς ο προσανατολισμός. Είτε να αναζητηθεί λύση δύο χωριστών εθνικών κρατών ειτε να περιμένουμε κάποια μελλοντικη καινούργια αναμέτρηση που να δώσουν την λύση τα όπλα. Για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Και να μην ζούμε με αυτύαπάτες...