Σκοτώστε τον Βενσάν: Κριτική για την ταινία του Στεφάν Καστάν, με τους Καρίμ Λεκλού, Βιμάλα Πονς, Φρανσουά Σατό, Καρολίν Ροζ Σαν
Η κεντρική ιδέα έχει την προνοητικότητα να μην αποκαλύπτει εξαρχής το μυστικό της. Η εισαγωγή δείχνει τον Βενσάν να εργάζεται στο λογιστικό γραφείο μιας εταιρείας όπου κάνουν την πρακτική τους ορισμένοι φοιτητές. Όταν ο Βενσάν προσπαθεί να το «παίξει» άνετος με κάποιον από τους νέους, κάνει ένα άστοχο σχόλιο-αστείο που όχι μόνο δεν προκαλεί καμία εντύπωση, αλλά υποδεικνύει τους λόγους για τους οποίους ο Βενσάν μάλλον είναι ελάχιστα δημοφιλής στην εταιρεία όπου εργάζεται. Στην επόμενη σεκάνς ο μαθητευόμενος που «πείραξε» ο Βενσάν, του επιτίθεται με σφοδρή βιαιότητα χτυπώντας ένα λάπτοπ στο κεφάλι του. Θα μπορούσε ίσως να ήταν και ακραία αντίδραση για το σχόλιο που προηγήθηκε.
Όμως ύστερα από λίγες μέρες, ο Βενσάν θα δεχτεί και νέα επίθεση –με κοπίδι αυτή τη φορά– από ένα γραφίστα της εταιρείας, οπότε θα αναγκαστεί να αφήσει τη δουλειά του. Όσο περνούν οι μέρες, τα περιστατικά βίας κατά του άτυχου άνδρα πυκνώνουν ακόμη και στη μέση του δρόμου, με το μυστήριο να μη δείχνει να έχει λύση. Η μόνη ελπίδα διαφυγής για τον Βενσάν είναι να φύγει από την μεγάλη πόλη και να μετακομίσει στην επαρχία για να κρυφτεί στο εξοχικό της οικογένειάς του. Ακόμη κι εκεί όμως το πρόσωπό του μοιάζει να… προκαλεί το μίσος σε κάποιους.
Μια διαφορετική και έξυπνη μετα-πανδημική αλληγορία, με στοιχεία μαύρης κωμωδίας (τα οποία αναμειγνύει με κλισέ από τα θρίλερ o Στεφάν Καστάν που πραγματοποιεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους ταινίες) που στόχο έχει κυρίως να αναδείξει το παρανοϊκό πορτρέτο της σημερινής ανθρωπότητας με τα πρωτοφανή και ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα βίας. Ένα άλλο παρακλάδι του σεναρίου είναι αφιερωμένο στους όλο και περισσότερους haters του διαδικτύου υπογραμμίζοντας μια ακόμη προβληματική συνθήκη στις σύγχρονες συνθήκες κοινωνικοποίησης.
Το σασπένς υποστηρίζεται μεθοδικά, η ανατροπή έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις –κι όμως ο απελπισμένος άντρας βρίσκει τον χώρο και κυρίως την όρεξη στη ζωή του για τον έρωτα– και παρά τη σχετικά απλή εξήγηση του φαινομένου, η απολαυστική τούτη μαύρη σάτιρα πετυχαίνει διάνα στους περισσότερους στόχους που θέτει. Ακόμη και ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή (η πειθήνια συμπεριφορά και το μικροαστικό προφίλ του) βρίσκεται προς τη σωστή κατεύθυνση ώστε να «δικαιολογηθούν» τα όσα κακά βρίσκουν τον όχι άμοιρο ευθυνών Βενσάν.