«Έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος» για να θυμηθούμε και την αμίμητη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, τις προηγούμενες μέρες ο Ανδρέας Λοβέρδος. Με την παραίτηση του από τα συλλογικά όργανα του ΠΑΣΟΚ, επισημοποίησε πως εδώ και αρκετό καιρό ένιωθε ξένο σώμα στο κόμμα με το οποίο συμπορευόταν από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 κατόπιν παραινέσεων του Κώστα Σημίτη και του αείμνηστου Νίκου Θέμελη. Και η αλήθεια είναι πως ούτε και το κόμμα του δεν ένιωθε ιδιαίτερα άνετα μαζί του, με πολλούς πολιτικούς του φίλους εντός ΠΑΣΟΚ είτε να παραγκωνίζονται είτε να αποστασιοποιούνται είτε να πραγματοποιούν άλλες πολιτικές επιλογές…
Όλα αυτά φάνταζαν τελείως διαφορετικά το φθινόπωρο του 2021. Εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα μετά το θάνατο της Φώφης Γεννηματά, ο Ανδρέας Λοβέρδος έμοιαζε πεπεισμένος πως «είχε έρθει η ώρα» του. Η πανσπερμία υποψηφιοτήτων στο ΠΑΣΟΚ και το «κεντρώο» προφίλ του θεωρούσε πως θα ήταν το κλειδί για να επικρατήσει των εν πολλοίς κομματικών υποψηφιοτήτων των υπολοίπων, αφού σε γενικές γραμμές το εκκρεμές της πολιτικής ζωής είχε εγκατασταθεί στο κέντρο με την καθοριστική συμβολή του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δεν είχε υπολογίσει σε δύο πράγματα: την ξαφνική υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και την άοκνη μεθοδικότητα του Νίκου Ανδρουλάκη. Η αλήθεια είναι πως ο πρώην Πρωθυπουργός του στέρησε το δικαίωμα της εισόδου στον δεύτερο γύρο αφαιρώντας του παραδοσιακούς ψηφοφόρους που έβλεπαν με δυσπιστία την «νεανικότητα» του τωρινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Εκεί φάνηκε να χάνει τον προσανατολισμό του δηλώνοντας πως «ψήφιζε Ανδρουλάκη» γιατί ο Παπανδρέου του είχε στερήσει την νίκη, ενώ όλοι ήξεραν πως και με το τότε ευρωβουλευτή οι σχέσεις του μόνο ανέφελες δεν ήταν.
Ήδη για πολύ καιρό ο Λοβέρδος κρατούσε μέσα στο ΠΑΣΟΚ ψηλά την «αντισύριζα» σημαία που ήδη ως πολιτική πρακτική από την εποχή Γεννηματά είχε υποχωρήσει κατά πολύ, αν και έως και σήμερα είναι αρκετά ισχυρή, χωρίς ωστόσο να αποτελεί κεντρική γραμμή. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις δικαστικές περιπέτειες του με το ζήτημα της Novartis, δημιουργούσαν από καιρό μέσα στο κόμμα του ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τον ίδιο. Κάποιοι φρόντιζαν να υπενθυμίζουν με χαιρέκακο και πικρόχολο τρόπο τους χειρισμούς του μέχρι και στο σκάνδαλο των οροθετικών γυναικών προκειμένου να τον οδηγήσουν στην πόρτα της εξόδου.
Η μη εκλογή του στις εκλογές του Μάϊου και του Ιουνίου φαίνεται πως ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο ίδιος πραγματοποίησε εντονότατη προεκλογική περιοδεία και για τις δύο αναμετρήσεις, προτάσσοντας τις έννοιες του ΠΑΣΟΚ και της πατρίδας. Οι εκλογείς όμως δεν επιδοκίμασαν την πολιτική του παρουσία εκλέγοντας την Μιλένα Αποστολάκη στην θέση του. Μια πολιτικό που και αυτή έχει περάσει η σχέση της από «χίλια κύματα» με το κόμμα της και έγινε για πρώτη φορά υφυπουργός μαζί με τον Ανδρέα Λοβέρδο στην κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη το 2000.
Τώρα, ο Λοβέρδος διατείνεται πως θα ασχοληθεί με τα πανεπιστημιακά του καθήκοντα και το δικηγορικό του γραφείο. Την στιγμή που οργιάζουν οι φήμες για μελλοντική επιστράτευση του από τον πρωθυπουργό σε προσεχείς ανασχηματισμούς ή ακόμα και στην λίστα για την ευρωβουλή που θα απασχολήσει τα κόμματα τους προσεχείς μήνες. Ψίθυροι στο ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο πως ο χωρισμός επήλθε με τον πιο ανώδυνο τρόπο και με αποκλειστική υπαιτιότητα του πρώην υπουργού, που φέρεται σαν το θυμωμένο παιδί που κλείστηκε στο δωμάτιο του επειδή του πήραν τα παιχνίδια του. Οι ίδιοι ψίθυροι τονίζουν πως το ΠΑΣΟΚ στην πορεία για την πολιτική του ανάκαμψη, αφήνει πίσω του πρόσωπα που ταυτίστηκαν με την αλαζονεία και την κυβερνητική εξουσιομανία. Μένει να αποδειχθεί ποιος θα δικαιωθεί από τον χρόνο και τα γεγονότα.
*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
