Προσεισμικός έλεγχος: Κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τον έλεφαντα στο δωμάτιο

του Θανάση Γιανναδάκη*

 

Σύμφωνα με την απογραφή των Κτιρίων του 2011 (τα αποτελέσματα του 2021 δεν έχουν δημοσιοποιηθεί για τα κτίρια), στην Ελλάδα περίπου 1.7 εκατομμύρια κτίρια έχουν χρόνο κατασκευής άνω των 50 ετών.

Από αυτά περίπου 123 χιλιάδες βρίσκονται στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, περίπου 43 χιλιάδες στην Αχαΐα και περίπου 14 χιλιάδες στο Δήμο Πατρέων (78% με αποκλειστική ή μερική χρήση κατοικίας).

Από τα παραπάνω, εκείνα που έχουν τουλάχιστον τρεις ορόφους, στην Ελλάδα είναι περίπου 46 χιλιάδες, στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας περίπου 1200, στην Αχαΐα 740 και στην Πάτρα περίπου 700.

Πρόκειται για κτίρια των οποίων το έτος κατασκευής απέχει τουλάχιστον 15 χρόνια από την θέσπιση του πρώτου ολιστικού εθνικού αντισεισμικού κανονισμού και ως εκ τούτου η δομική ακεραιότητα τους θα έπρεπε να ενταχθεί σε μια συνολική εθνική πολιτική μιας και η φθορά από την πλημμελή συντήρηση η οποία εντάθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης, την ενανθράκωση σκυροδέματος και άλλους παράγοντες, είναι αναπόφευκτη.

Είναι γεγονός ότι κτίρια υψηλής προτεραιότητας (σχολεία, νοσοκομεία, διοικητήρια κλπ) αποτελούν αντικείμενο περιοδικών ελέγχων (αν και όχι τόσο συντεταγμένα και περιοδικά όσο θα έπρεπε) αλλά για τα ιδιωτικά κτίρια δεν υπάρχει μια στιβαρή και βιώσιμη πολιτική πέραν κάποιων κινήτρων που κατατέθηκαν στους νόμους περί νομιμοποίησης αυθαιρέτων.

Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία χαρακτηρίζεται από υψηλή σεισμική διακινδύνευση, η στατική ενίσχυση του κτιριακού αποθέματος ήταν και θα είναι κρίσιμος παράγοντας για την ασφάλεια των πολιτών αλλά και την οικονομία της χώρας.

Κατά αυτήν την έννοια η χρηματοδότηση πολιτικών στατικής ενίσχυσης (και όχι μόνο ενεργειακής αναβάθμισης) των κτιρίων θα μπορούσε να γίνει άμεσα από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, αλλά και μέσω μόνιμων φορολογικών κινήτρων όπως και απευθείας οικονομικής ενίσχυσης από την Ε.Ε.

Τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν την ίδια αντίληψη για αυτά τα θέματα καθώς δεν διατρέχουν τους ίδιους κινδύνους. Όμως η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και το να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, μόνο ασφαλής τακτική δεν είναι.

 

*π. Πρόεδρος του ΤΕΕ Δυτ. Ελλάδα, διδάκτορας της σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών

Διαβάστε επίσης