«Μα τι τους πιάνει και τρώγονται κάθε φορά μετά την έναρξη του Καρναβαλιού. Τι θέλουν και γκρινιάζουν; Καρναβάλι είναι, γιατί δεν περνάνε απλώς καλά διασκεδάζοντας ο καθένας όπως θέλει;».
Αυτήν την ερώτηση μου έκανε πριν λίγα χρόνια ένας φίλος, νεαρός, ντόπιος Πατρινός όταν συζητούσαμε για τις διαφωνίες και τις ενστάσεις που είχαν ξεσπάσει μετά την τελετή έναρξης.
Η κριτική, για άλλους «γκρίνια», μετά την τελετή έναρξης του Καρναβαλιού είναι στοιχείο τόσο άρρηκτα δεμένο με τον θεσμό που αν δεν υπήρχε θα ήταν σαν χειμώνας δίχως βροχή.
Καλοπροαίρετη, άλλοτε κακοπροαίρετη, εξαρτώμενη από κάθε είδους συμφέροντα ή και όχι, δείχνει ότι το καρναβάλι συνεχίζει να ενδιαφέρει την πόλη, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο, κατακτώντας - για όσο διαρκεί - πρωταγωνιστική θέση στον δημόσιο διάλογο. Και αυτή η θέση, του πρωταγωνιστή, είναι η μόνη που του αξίζει. Αν το αγαπάς, αν το έχεις ζήσει, είτε είσαι Πατρινός, είτε… «μετανάστης» σε αυτήν την πόλη, αν το περιμένεις με λαχτάρα για να «κατέβεις», τότε δεν μπορείς να μη μιλήσεις, δε γίνεται να μη σε νοιάξει, να μη σε αφορά.
Όσο και να θες να κρατηθείς, δε γίνεται να σιωπήσεις μπροστά στην παγωμάρα που σου προκάλεσε το - με τυμπανοκρουσίες διαφημισμένο - γεγονός του περασμένου Σαββάτου, που ακόμη και με πολλή φαντασία και με όση καλή διάθεση και αν το δεις, σίγουρα δε θύμισε σε τίποτα τελετή έναρξης Καρναβαλιού στην Πάτρα.
Δε χρειάζεται να έχεις ειδικές γνώσεις για να το καταλάβεις. Δε χρειάζεται να είσαι τρομερά παρατηρητικός, για να αντιληφθείς την παντελή απουσία κάθε καρναβαλικού στοιχείου. Το μουδιασμένο κοινό μπροστά σε ένα - καλλιτεχνικά άρτιο μεν, επουδενί καρναβαλικό δε - πολιτιστικό δρώμενο που συνδύαζε από όπερα, μέχρι χορό, δεμένα με έναν παρουσιαστή σε ρόλο διασκεδαστή παιδικών πάρτι και πασπαλισμένο με λίγο A Far L'amore Cominicia Tu και ρίψη σοκολάτας.
Μοναδική εξαίρεση η ταλαντούχα τελάλης, Μαρία Αγουρίδη, που κράτησε άσβεστη την γνήσια καρναβαλική της φλόγα.
Η αποτυχία της τελετής, και γενικότερα του Καρναβαλιού, δεν είναι τωρινή και δεν είναι «αγνώστου αιτιολογίας». Έχει όνομα και επίθετο και κυρίως, φέρει υπογραφή. Την υπογραφή μιας νέας «Λουδοβίκας», που πίστη στην δική της θεώρηση «Το καρναβάλι είμαι εγώ», άτεγκτης και αδιάλλακτης, περιχαρακωμένης από όλους και από όλα κατάφερε να οδηγήσει το καράβι στα βράχια.
Για τη «Λουδοβίκα» η διαφωνία μεταφράζεται ως εμμονή μαζί της και η κριτική ως πολιτικά κατευθυνόμενη προσπάθεια να πληγεί το έργο της δημοτικής αρχής μέσω της ίδιας. Πέρα από το πώς βλέπει ο καθένας το Καρναβάλι, την πολιτική που θέλει να εφαρμόσει δηλαδή, παίζουν ρόλο και τα πρόσωπα.
Όσο και αν δεν το παραδέχεται, η σημερινή δημοτική αρχή το γνωρίζει καλά. Εξάλλου, ακριβώς επειδή παίζουν ρόλο τα πρόσωπα βρίσκεται στην εξουσία.
Η δημοτική αρχή από την πολιτική της πέτυχε την οικονομική εξυγίανση ενός δημοτικού οργανισμού που για χρόνια βυθιζόταν στον βούρκο της κακοδιαχείρισης και των χρεών. Στην επιλογή προσώπου όμως, απέτυχε παταγωδώς.
