«Είμαι το σύμπτωμα που
δεν μπορείς να αγνοήσεις
το αυτογκόλ που μπήκε
στις καθυστερήσεις
καταθλιπτικός, διαφορετικός
είμαι μπάσταρδος, μέσα μου νεκρός»
MAZOHA, «Ρημάζω»
Πέντε αγόρια και πέντε κορίτσια απαρνιούνται τα πάντα και απομονώνονται σε ένα σπίτι στην εξοχή.
Χωρίς κανόνες, όρια, κοινωνικές δεσμεύσεις, και κυρίως χωρίς καμία καταπίεση δέκα νέα «Μπάσταρδα» παιδιά κοντά στα 20 ψάχνουν τον ενήλικο εαυτό τους.
Και μαζί τους, στην πρώτη προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ψάξαμε και εμείς για αυτά που πραγματικά επιθυμούμε και έχουμε κρύψει πολύ βαθιά μέσα μας.
Ο Νίκος Πάστρας μέσα στην καραντίνα και σε κλίμα μεγάλης κοινωνικής αβεβαιότητας πήρε δέκα αποφοίτους του Ωδείου Αθηνών και έφτιαξε μαζί τους μια ιστορία που έχει κομμάτια από τον εαυτό τους.
Καταλυτικό ρόλο έπαιξε στην διαμόρφωση του σεναρίου η μουσική του MAHOZA που έδωσε την αρχική ιδέα στον σκηνοθέτη για την ταινία αλλά και τον τίτλο της.
Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Πάστρας, στη σκηνή της αίθουσας Τζον Κασαβέτας και ενώ είχε δίπλα του όλους τους συντελεστές, «οι ήρωες δεν είναι ρεαλιστικά αποτυπωμένοι αλλά που ζουν ανάμεσα μας. Και σε αυτή την σκηνή υπάρχουν πολλά από αυτά τα παιδιά».
Μπορεί μια τέτοια επαναστατική κίνηση σαν αυτή που κάνουν τα «Μπάσταρδα» να επικρατήσει; Μπορεί να φέρει την αλλαγή; Αυτά είναι ερωτήματα που ο σκηνοθέτης αφήνει σε εμάς να τα απαντήσουμε.
Αυτά που σίγουρα ισχύει είναι μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτης απελευθέρωσης με πολύ σεξ, ναρκωτικά, κανιβαλισμούς, αλλά και επιτραπέζια, τρυφερότητα και πολλές αγκαλιές βρήκαμε στιγμές που ζηλέψαμε.
Εξαιρετική στιγμή της ταινίας η καταλυτική επέμβαση των «μεγάλων» με σπουδαίους ηθοποιούς σε ολιγόλεπτο γκεστ που κέρδισε τις εντυπώσεις.
