Αλληλέγγυες στην εξέγερση των γυναικών του Ιράν είναι οι συμπατριώτισσές τους που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. Κάποιες δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοικτά κατά του καθεστώτος των Αγιατολάδων, διαδήλωσαν μάλιστα στο κέντρο της Αθήνας, ενώ άλλες φοβούνται για τους δικούς τους ανθρώπους που έχουν μείνει στο Ιράν.
Οι μάχες στους δρόμους του Ιράν συνεχίζονται… Με φόβο αλλά και ελπίδα παρακολουθεί από μακριά η ιρανική κοινότητα.
«Μίλησα μαζί τους πριν από 3-4 ώρες και η κατάσταση είναι ότι υπάρχουν διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα, στην Τεχεράνη νύχτες και μέρες οι άνθρωποι διαμαρτύρονται και σκοτώνονται. Ο στρατός, είτε το πιστεύετε είτε όχι αυτό που λέω τώρα, είναι εκεί με τα τανκς στη μέση των δρόμων της Τεχεράνης και πυροβολούν τους ανθρώπους με δακρυγόνα, με σφαίρες, χτυπούν τους ανθρώπους τους σκοτώνουν».
Η επικοινωνία γίνεται όλο και δυσκολότερη.
«Δεν υπάρχει διαδίκτυο, γιατί η κυβέρνηση κατέρριψε το διαδίκτυο για να εμποδίσει τον κόσμο να στείλει τα βίντεο από τη σφαγή που συμβαίνει στους δρόμους».
Ο θάνατος της Μαχσά Αμανί ήταν η αφορμή για τις γυναίκες να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει: την ελευθερία τους. Γυναίκες που ποτέ δεν υποτάχθηκαν πλήρως, όπως αφηγείται η συγγραφέας του βιβλίου «Περσία – Πορεία σε Σως και Σκιά», Λολίτα Γεωργίου:
«Κυκλοφορούσαν, αλλά ναι, ήταν σαν μαύρες σκιές, αλλά υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, δηλαδή σε ένα χωριό που περνούσαμε κατέβαιναν τρεις κοπέλες, ψηλές λιγνές, έχουν πολύ ωραίο βάδισμα, είναι και πολύ ωραίες γυναίκες, κατέβαιναν από ένα μονοπάτι, είχαν ανοίξει τα τσαντόρ τους και από μέσα φορούσαν κάτι πολύ στενά μπλουτζίν και ανέμιζαν σαν φτερούγες, ήταν μια σκηνή… πραγματικά, ακόμη κλείνω τα μάτια μου και την βρίσκω μπροστά μου. Αυτές οι γυναίκες κάποτε θα ξεσηκώνονταν».
Αυτές οι γυναίκες ξεσηκώθηκαν, δίπλα τους και άντρες, κυρίως νέοι. Η εξέγερση του χιτζάμπ παίρνει το χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης.
