Τον αυτοματισμό των συνειρμών δύσκολα τον αποφεύγεις, κι ας μοιάζουν παράταιρες οι συσχετίσεις του. Η είδηση πως οι Κινέζοι εντόπισαν σήματα εξωγήινου πολιτισμού οδήγησε αναπόφευκτα τη σκέψη στο καβαφικό συμπέρασμα του περίφημου ποιήματος «Περιμένοντας τους βαρβάρους»: «Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Ναι, δεν (θα) πρόκειται για ανθρώπους, αλλά για πλάσματα με μορφές που αδυνατούμε να τις διανοηθούμε, ίσως και άυλα. Και ναι, το κινεζικό μαντάτο διαγράφτηκε ταχύτατα.
Η διαγραφή του ωστόσο πολλαπλασίασε την ισχύ του και το επικύρωσε. Του πρόσφερε τις διαστάσεις της αλήθειας. Ναι, το «Μάτι του Ουρανού», το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου, τα ευρήματα του οποίου μελετά η ομάδα αναζήτησης εξωγήινων πολιτισμών που συγκρότησαν το 2020 Κινέζοι και Αμερικανοί πανεπιστημιακοί, ίσως εντόπισε ηλεκτρομαγνητικά σήματα που ίσως αποτελούν τη φωνή κάποιου νοήμονος κόσμου στα βάθη του Διαστήματος.
Τα δύο «ίσως» δεν αναιρούν την προσδοκία της επαφής ούτε την ελπίδα ότι η κοσμοϊστορική συνάντηση θα είναι και έγκαιρη. Οσα προγνωστικά μοντέλα κι αν διαθέτουμε, μαύρα, γκρίζα, ρόδινα, είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε πόσο χρόνο ζωής έχει αφήσει στον πλανήτη Γη η μανία κατάχρησής του. Στην ανθρωπόκαινο που διανύουμε, και με τους ραγδαίους ρυθμούς φθοράς που επιβάλλει, για ένα μόνο είμαστε βέβαιοι: τη σκεπή του κοινού σπιτιού μας την έχουμε χαλάσει από καιρό, και τους τοίχους τους γκρεμίσαμε. Τώρα πολεμάμε να το ξεθεμελιώσουμε.
Οπότε, ναι. Οι εξωγήινοι ίσως είναι μια κάποια λύση, τουλάχιστον όσο οι εθνικοποιημένες θεότητες ασχολούνται με αλλαγές συνόρων, πνευματική καθοδήγηση τρανών ηγετών κτλ. Αν μας προλάβουν βέβαια. Κι αν είναι σπλαχνικοί απέναντί μας, ώστε να μας συνετίσουν και να μη μας εξαλείψουν. Στα στερνά του ο Στίβεν Χόκινγκ είχε ενστερνιστεί ένα στενάχωρο σενάριο, που το ασπάζονται πολλοί αστρονομούντες. Οτι δηλαδή, αν μας επισκεφθούν εξωγήινοι, θα έχουν για εμάς, λόγω και της τρομακτικής τεχνολογικής υπεροχής τους, τα αισθήματα που έχουμε εμείς για τις σκνίπες ή τις κατσαρίδες.
Χρειάζεται όντως υπερβολική αισιοδοξία για να ελπίσουμε ότι ξάφνου οι ουρανοί θα γεμίσουν ναυαγοσωστικά Ούφο. Σε τι άλλο να ελπίσουν όμως δισεκατομμύρια άνθρωποι που έμαθαν πως ούτε καν η πανδημία δεν έκανε ανθρωπότητα τα αντίμαχα έθνη; Και πως, ενώ το κοινό σπίτι καταρρέει, όσοι το χάλασαν συνεχίζουν να τραγουδούν με την απληστία τους φονικά αμέριμνη;
