Τι κοινό έχει ο Κυριάκος Βελόπουλος με τον Ντόναλντ Τραμπ; Ευκολάκι. Είναι και οι δύο μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες. Εντάξει, αυτό είναι εμφανές, αλλά ίσως δεν είναι ευγενικό να μιλάμε για το πολιτικό μέγεθος του Ντόναλντ σε χρόνο ενεστώτα.
Ο Τραμπ είναι ήδη ένας ηγέτης του παρελθόντος. Οι πιθανότητες για ένα εκκωφαντικό του comeback το 2024 φυλλορροούν με ρυθμό καταιγιστικό – απόδειξη, η επιδημία αμνησίας που χτυπάει ανελέητα τους χτεσινούς του φίλους: «ποιος Τραμπ, ποιος Ντόναλντ»;
Στα πλην οφείλουμε να προσθέσουμε και την προχωρημένη του ηλικία, τουλάχιστον για τα αμερικανικά μέτρα και σταθμά. Αντιθέτως, ο Βελόπουλος βρίσκεται στο ηλικιακό του άνθος. Εάν κρίνουμε μάλιστα από την κατανόηση που επιδεικνύουν οι οπαδοί του, όποτε αποτιμούν την πολιτική του απόδοση, ανήκει σχεδόν σίγουρα στην κατηγορία εκείνων των πολιτικών για τους οποίους «τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμη».
Μια άλλη τους εξόφθαλμη ομοιότητα είναι η εντελώς προσωπική, η sui generis σχέση τους με την αλήθεια· εδώ σπεύδουμε να διευκρινίσουμε ότι κανένας πολιτικός δεν έμεινε στην ιστορία για τη φιλαλήθειά του, αλλά σχεδόν όλοι έκαναν έστω μια προσπάθεια να συγκαλύψουν τις (πολλές) περιπτώσεις που υποχρεώθηκαν να απομακρυνθούν από αυτήν.
Ο Τραμπ και ο Βελόπουλος συμπεριλαμβάνονται στην εκλεκτή, αν και αριθμητικά ασήμαντη μειονότητα των «σχεδόν». Ποτέ δεν απομακρύνονται από την αλήθεια και ποτέ δεν την προσεγγίζουν.
Για την ακρίβεια, δεν αντιλαμβάνονται ότι η αναζήτηση της αλήθειας είναι μια επίπονη διαδικασία, σισύφεια, με διαρκείς απογοητεύσεις και παλινδρομήσεις, πάντοτε διψασμένη και αχόρταγη για κάθε είδους αποδείξεις, τεκμήρια, επαληθεύσεις, διασταυρώσεις και άλλες τέτοιες οχληρές σαχλαμάρες.
Για τον Τραμπ και τον Βελόπουλο αλήθεια είναι ό,τι ορίζουν οι ίδιοι ως αλήθεια. Εάν αργότερα αποδειχτεί ότι η δική τους αλήθεια απέχει πόρρω της αυθεντικής αλήθειας – της αντικειμενικής, της σωστής, της πρόστυχης – τόσο το χειρότερο για την πρόστυχη.
Ετσι φθάνουμε στην τρίτη και μεγαλύτερη, στην πιο τραγική – θα μου επιτρέψετε – ομοιότητα των δύο ανδρών: στον αποκλεισμό τους από το Twitter.
Το Twitter, όπως και το Facebook, όπως και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που πιθανόν διέλαθαν την προσοχή μας, είναι κατ’ ουσίαν ιδιωτικά μεγαθήρια που, πέραν του ότι βγάζουν ένα σκασμό λεφτά για τους μετόχους τους, διατείνονται ότι επιθυμούν να συμβάλλουν και στην παγκόσμια καταπολέμηση των fake news, τη διασπορά των οποίων διευκόλυναν κατ’ αρχάς τα μέγιστα (να τα λέμε κι αυτά).
Μπορεί για όλους εμάς ο Τραμπ και ο Βελόπουλος να είναι δυο φιλότιμοι αντισυστημικοί αγωνιστές, που παραδόξως δεν ζημιώθηκαν από τον αντισυστημισμό τους, αλλά για το Twitter, αυτόν τον κολοσσό της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι παρά δύο αδίστακτοι διακινητές ψευδών ειδήσεων· εξ ου και μπλόκαρε τους λογαριασμούς τους.
Το ερώτημα κατά πόσον μια μεγάλη ιδιωτική εταιρεία νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί τα χειρόφρενά της προκειμένου να εμποδίσει την επικοινωνία πολιτικών ηγετών με το εκλογικό τους σώμα, έχει ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Σε μια τόσο μεταμοντέρνα δυστοπική κοινωνία – «Οργουελ, φάε τη σκόνη μας!» – όπου το στίγμα του διακινητή fake news θα μπορεί να απονεμηθεί και ως παράσημο, ίσως να μην απέχει η μέρα που, όχι μόνο δεν θα προσπαθείς να το αποφύγεις, αλλά θα επιδιώκεις και να το κερδίσεις.
Δεν θέλω να μπω στα παπούτσια του Βελόπουλου και να εικάσω ποια ήταν η πρώτη του αντίδραση, όταν έμαθε ότι ανέστειλε τον λογαριασμό του το Twitter, αλλά δεν θα μου έκανε κι εντύπωση αν μου έλεγαν πως έβγαλε έναν βαθύ στεναγμό ανακούφισης και μουρμούρισε δικαιωμένος: «Αργησαν πολύ, βρε παιδί μου».
