Καλεσμένη στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη βρέθηκε το βράδυ της Τετάρτης η Άννα Ανδριανού όπου μεταξύ άλλων συγκίνησε μιλώντας για την προσπάθεια που έκανε για να υιοθετήσει παιδί.
«Ένας άνθρωπος που προσπαθεί για τα αδέσποτα ζώα, φαντάσου πως θα είναι και με τα αδέσποτα παιδιά. Κάποια στιγμή είχε βγει μια ανακοίνωση για ένα παιδάκι που ήταν στο ορφανοτροφείο και θα τυφλωνόταν κι εκεί έγινα κομμάτια.
Το ήθελα πάρα πολύ αλλά δεν στο δίνουν. Δεν έκανα κάποια τρομερή διεκδίκηση αλλά ρώτησα τι μπορεί να γίνει. Τότε ήμουν χωρισμένη και δεν είχα και κάποια πολύ καλή οικονομική κατάσταση για να τα ξεπερνά όλα κι επειδή το παιδί είχε προβλήματα, δεν θα μου το έδιναν.
Γενικά στην Ελλάδα η υιοθεσία είναι δύσκολη και δεν καταλαβαίνω γιατί τα παιδιά να μεγαλώνουν στα ιδρύματα. Σε ένα γύρισμα είχαμε πάει στο Έλενα κι υπήρχαν παιδιά παρατημένα, τα οποία σε τραβούν για να τα πάρεις… Φοβάμαι ότι θα κολλήσω άσχημα αλλά θα μου άρεσε να πηγαίνω εκεί» είπε η Άννα Αδριανού.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο το σχετικό απόσπασμα με όσα δήλωσε η Άννα Ανδριανού:
H απώλεια του αδελφού της και οι γάμοι της
«Ο αδελφός μου σκοτώθηκε με τη μηχανή του όταν ήταν 18 ετών. Είχαμε αρκετά χρόνια διαφορά. Ροκάς, επαναστατημένος, μου είχε μεγάλη αδυναμία. Κάναμε διακοπές μαζί. Εγώ ήμουν γύρω στα 30. Με πήρε η μητέρα μου και μου το είπε.
Έπαθα σοκ κυρίως γιατί αγαπούσα και αγαπάω την Έντα, τη δεύτερη σύζυγό του πατέρα μου. Βίωσα τη στεναχώρια χρόνια μετά γιατί εκείνη τη στιγμή έπρεπε να στηρίξω τον πατέρα μου. Όταν πηγαίναμε στην κηδεία του αδελφού μου γύρισε και μου είπε «είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος γιατί από τα δύο παιδιά έχασα εκείνο με το οποίο έχω τα λιγότερα χρόνια μαζί”. Ήθελε να κατοχυρώσει ότι εγώ είμαι εντάξει και ότι είμαι το αγαπημένο του παιδί και είμαστε ομάδα. Από τους γονείς μου έμαθα ότι η αγάπη είναι ελευθερία και είναι ένα συναίσθημα μαγικό».
Η Άννα Ανδριανού μίλησε όμως για τους γάμους που έχει κάνει.
Ένας εξ αυτών με τον Γιάννη Βούρο και ένας στην Ιταλία με έναν Έλληνα φίλο της, μαέστρο που σπούδαζε εκεί.
«Πήγα να τον επισκεφτώ. Ερωτεύτηκα τη Ρώμη, μεγάλη καψούρα, και επειδή όταν ερωτεύεσαι ένα πράγμα είναι αρκετό, ήθελα πάρα πολύ να ζήσω σε μια ξένη πόλη, είχε πεθάνει η μητέρα μου. Η μητέρα μου πέθανε από ένα φρικώδη καρκίνο στο κεφάλι. Έπαθα κατάθλιψη. Ένιωθα ενοχές που είχε πεθάνει και εγώ ζούσα.
Εγώ ήθελα να έχω μία σχέση από την αρχή ως το τέλος ερωτική χωρίς κοινό συναισθηματικό συμφέρον και αυτό δεν συμβαίνει όταν υπάρχει παιδί. Μπορεί να το πιστεύω επειδή χώρισαν οι γονείς μου. Θέλω να έχω το περιθώριο όταν έρχεται ο άλλος σπίτι να του ανάψω κεριά και να είμαι κουκλάρα.
Έχω ανάγκη τον έρωτα στη ζωή μου, αν μου τον αφαιρέσεις νιώθω ότι θα μαραζώσω. Είναι δύσκολο να επανέρχεται ο έρωτας όταν υπάρχει ένα τρίτο άτομο με το οποίο θα ερωτευτούν και οι δύο. Αυτό που τους συνδέει είναι ο κοινός έρωτας για το τρίτο άτομο, το παιδί. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να υπάρξει τέτοια σχέση επειδή το παιδί ανάγεται σε θεότητα. Και αυτό διότι έχει λεφτά το παιδί για το σύστημα. Έχουμε στραβοκουμπώσει ένα αμερικάνικο σύστημα».
