Απολύτως κατανοητή η αγωνία για την επιστροφή στην κανονικότητα σε κάθε πεδίο του κοινωνικού βίου, έστω και σε ένα λείψανό της.
Και περισσότερο και από τους υπουργούς, ας το πιστέψουν και οι ίδιοι, αγωνιούν όσοι έχουν κλειστό το μαγαζί τους, οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν ή απειλούνται με απόλυση, οι δάσκαλοι που ξέρουν ότι το δασκαλίκι εξ αποστάσεως είναι μίζερο, όσοι αντιλαμβάνονται ότι ενώ η τηλεπικοινωνία είναι πράγμα αγαθό, η τηλεκοινωνία είναι ακριβώς το αντίθετο. Ολοι, μα όλοι, θέλουμε να πάρουμε μιαν ανάσα. Να ξεσκάσουμε, βρ’ αδερφέ, γιατί κινδυνεύουμε να σκάσουμε.
Καθόλου κατανοητή δεν είναι, όμως, η σπουδή ορισμένων κυβερνητικών στελεχών να αναγγέλλουν την επιστροφή της «ελευθερίας» στις 20 του τάδε μηνός ή στις 10 του δείνα. Καλύτερα να μη δεσμεύονται με επακριβώς προσδιορισμένες ημερομηνίες. Εκτίθενται. Ας λένε «σε δυο-τρία τέρμινα», όπως οι ερασιτέχνες προφήτες, για να είναι εντέχνως καλυμμένοι. Γιατί τώρα, μες στον ενθουσιασμό τους να καταγραφούν σαν προστάτες του ενός ή του άλλου κλάδου και να έχουν λαμβάνειν την ώρα της κάλπης και της σταυροδοσίας, αμελούν να ρίξουν μια ματιά στα στοιχειώδη, τα άκρως μελαγχολικά στοιχειώδη: στον δείκτη θνητότητας, στον δείκτη μεταδοτικότητας, στο ιικό φορτίο, στην κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία. Αδιάφοροι γι’ αυτά τα οχληρά, φοράνε ένα ωραίο χαμόγελο και μας προτρέπουν να κλείσουμε από τώρα αίθουσα για τη γαμήλια δεξίωση, «γιατί τον Μάιο θα γίνεται χαμός από τη ζήτηση». Ή να κλείσουμε επίσης από τώρα τα εισιτήριά μας για το καράβι που θα μας πάει στο νησί των απωθημένων μας, όπου επίσης θα γίνεται χαμός πριν καν μπει ο Ιούνιος.
Ζήσε, Ιούνη μου, να δεις τουρισμό. Και ζήσε, Μάρτη μου κι Απρίλη μου, όλοι οι μήνες ζήστε, για να δείτε υπουργικό συντονισμό. Σαν να μη ρωτάει κανείς κανέναν. Σαν να αυτοσχεδιάζουν όλοι σε μια μπάντα που με την κακοφωνία της, παρά την ύπαρξη επιτελικού μαέστρου, προκαλεί σύγχυση και επιτείνει τον εκνευρισμό. Ετσι που πάμε, από διάψευση σε διάψευση, ίσως οι εταιρείες στοιχημάτων εντάξουν και νέο ποντάρισμα στο προϊόν τους: Πόσες ώρες θα περάσουν ώσπου οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι να αδειάσουν αρμοδίως τον κ. Γεωργιάδη και πόσες τον κ. Θεοχάρη, 2, 3 ή 5;
Εχει τη θλίψη του ή και την κατάθλιψή του ο κόσμος απ’ την κλεισούρα και τη χασούρα, ένα χρόνο τώρα. Και μπορεί το γέλιο να φημίζεται σαν θεραπευτικό, οι αυτοσχεδιαστικές υπουργικές φιγούρες όμως έπαψαν να βγάζουν γέλιο. Μάλλον αγανάκτηση προκαλούν πια.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
