Η 47η επέτειος της εξέγερσης του 1973 ανήκει πλέον στο παρελθόν. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, χρεώθηκε εξ ολοκλήρου την αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική εκτροπή, με τις χουντικής, φασιστικής έμπνευσης απαγορεύσεις. Τις έκανε τις απαγορεύσεις αυτές, στο όνομα της προστασίας της Δημόσιας Υγείας. Υποκριτικό και ψευδές!
Ας το δούμε αναλυτικότερα:
Πριν, κατά την διάρκεια, και μετά την τριήμερη ολοκληρωτική κατάλυση θεμελιωδών δημοκρατικών διατάξεων, η Κυβέρνηση φρόντισε να καταστήσει σαφές, ότι το τελευταίο που την απασχόλησε ήταν η Δημόσια Υγεία. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, που εζήλωσε την δόξα του Χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκου, αλλά και πλειάδα νεοφασιστών ακροδεξιών στελεχών της, σε όλα τα κανάλια, προσπάθησαν να αμαυρώσουν το Πολυτεχνείο και όλα τα μηνύματα του. Να ξεριζώσουν από την συνείδηση του λαού, ότι το Πολυτεχνείο ήταν η πράξη της μέγιστης ανυπακοής και της καθολικής αντίστασης!Που διαμόρφωσε και έκανε κυρίαρχα τα αιτήματα για Δημοκρατία και ανεξαρτησία της χώρας, για κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία, για ψωμί και παιδεία, για μια ελευθερία που θα αναπτύσσεται με την συλλογική αγωνιστική προσπάθεια. Όλες οι δεξιές Κυβερνήσεις το προσπαθούν τα προηγούμενα 47 χρόνια. Και σε αυτή την μακρόχρονη διαδρομή, οι δυνάμεις καταστολής πρόσθεσαν και άλλους νεκρούς, αδυνατώντας να πετύχουν τον στρατηγικό τους στόχο. Ο κ. Χρυσοχοΐδης μάλιστα, ανοιχτά υπονόησε, ότι τέτοιες πορείες και αγωνιστικές εκδηλώσεις θα πατάσσονται και στο μέλλον στο όνομα της «προστασίας της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής»
Αυτός ήταν ο στόχος! Η δήθεν προστασία της δημόσιας υγείας ήταν το πρόσχημα και το άλλοθι τους. Ας το πούμε καθαρά: Η δημόσια Υγεία προχθές, δεν κινδύνευσε από τις απόλυτα οργανωμένες, με όλα τα υγειονομικά μέτρα, πορείες και καταθέσεις στεφάνων. Κινδύνευσε μόνο από τον συνωστισμό των δυνάμεων καταστολής, την αδιαφορία τους για τα μέτρα προστασίας, την αλόγιστη χρήση χημικών, το μίσος που εξέπεμπε η στάση τους απέναντι στους ανθρώπους διαδηλωτές.
Ποιος ευθύνεται γιατί πράγματι σήμερα η δημόσια υγεία βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο; Ευθύνεται εξ ολοκλήρου η Κυβέρνηση και η πολιτική της. Γιατί δεν έκανε τίποτα από όσα μπορούσε και έπρεπε να κάνει!
Απαριθμούμε: Πρώτο: Καμία ενίσχυση σε εξοπλισμό, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Μάλιστα οι «ρυθμίσεις της», εκθέτουν σε κίνδυνο πέραν του covid19, όλους τους πάσχοντες από άλλα νοσήματα, τα οποία φυσικά δεν έπαψαν να υπάρχουν.
Δεύτερο: Στο όνομα της εξυπηρέτησης ολιγάριθμων ισχυρών, (μεγαλοξενοδόχοι, αεροπορικές εταιρείες, Ακτοπλοΐα ,), δεν επέβαλλε ελέγχους στις εισόδους της χώρας, δεν έθεσε ποτέ σαν προϋπόθεση εισόδου το αρνητικό τεστ.
Τρίτο: Παρά την αυτονόητη διαπίστωση ότι η κύρια πηγή διασποράς ήταν τα μαζικά μέσα μεταφοράς δεν έκανε έγκαιρα τίποτα για την αποσυμφόρηση τους.
Τέταρτο: Αντί να μειώσει αύξησε τους μαθητές ανά τμήμα, για να αποφύγει προσλήψεις εκπαιδευτικών. Η υποβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου είναι στρατηγικός της στόχος.
Πέραν αυτών, σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα, νομοθετεί με τον πλέον αντιδραστικό τρόπο. Επιτίθεται στις λαϊκές τάξεις, αφαιρώντας τους και τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματα. Σε κάθε βήμα της, αποδεικνύει την ταξική της προσήλωση να είναι πάντα με τους ισχυρούς, πάντα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι βέβαιο, ότι τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, θα κληθούν να τις πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Με μνημόνια ή χωρίς, αλλά με απόλυτη βεβαιότητα, από την Κυβέρνηση αυτή, από τα συμφέροντα που υπηρετεί, από την πολιτική της ταυτότητα και φυσιογνωμία, αυτό που περιμένουμε είναι βία και καταστολή, ανασφάλεια, αβεβαιότητα για το άμεσο και το μακροπρόθεσμο μέλλον.
Μετά από όλα αυτά, έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνουν κινητοποιήσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου;
Δύο ήταν οι επιλογές:
Ή να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα την άποψη της Κυβέρνησης και να εκδώσουν όλοι άχρωμες επικήδειες, επετειακές ανακοινώσεις, να καλύψουμε τον πραγματικό της πολιτικό στόχο που ήταν να αποφύγει τώρα και για πάντα κάθε διαμαρτυρία, κυρίως κάθε μαχητική διεκδίκηση, να αποφύγει τον καταλογισμό της ευθύνης και για την πανδημία και για το διαζύγιο της με τα ιδανικά της δημοκρατίας και της κοινωνικής ευθύνης.
Ή να αγνοήσουμε τις ούτως ή άλλως παράνομες απαγορεύσεις, την πολιτική υποκρισία και τον σκοταδισμό και να φέρουμε στην επικαιρότητα τα σημαντικά στο σήμερα μηνύματα μιας ιστορικής λαϊκής εξέγερσης.
Όσοι το τόλμησαν, είχαν συμβολή στην παρακαταθήκη των αγώνων του μέλλοντος.
Όσοι συμβιβάσθηκαν ή χαλαρά διαμαρτυρήθηκαν, υποθήκευσαν κάθε δυνατότητα μελλοντικής νίκης.
Δεν θα ανοίξουμε συζήτηση για «νομιμότητα» και πλειοψηφίες.
Η 17 Νοέμβρη του 73 δεν υπάκουσε στην νομιμότητα της Χούντας ούτε στην πλειοψηφία της σιωπής. Για αυτό δημιούργησε ιστορία, για αυτό έμεινε στην ιστορία.
