Πολύεδρο: Παρατείνεται μέχρι 29 Ιουλίου η έκθεση «Αναδρομή» του Νίκου Πρέσσα

50 έργα του του Πατρινού Καλλιτέχνη από την περίοδο του Παρισιού που δεν είχαν εκτεθεί στην Ελλάδα

 Μια σημαντική έκθεση ζωγραφικής βρίσκεται σε εξέλιξη  στο χώρο του ΠΟΛΥΕΔΡΟΥ. Με  τον τίτλο «Αναδρομή»  παρουσιάζονται  (από  3 Ιουλίου  μέχρι  29 Ιουλίου 2010)  50 έργα του  Νίκου Πρέσσα  από την περίοδο του Παρισιού  που δεν είχαν  εκτεθεί στην Ελλάδα. Πρόκειται για την  πιο ώριμη και δημιουργική καλλιτεχνική περίοδο  του σημαντικού Πατρινού ζωγράφου.

Τότε που μέσα στην πρωτεύουσα  του ευρωπαϊκού πολιτισμού  συμμετείχε  στα πρωτοποριακά ρεύματα της κινητικής και χειρονομιακής ζωγραφικής,  ενός κινήματος που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, αλλά ωρίμασε και έγινε κλασσικό  στην καρδιά της Ευρώπης.

Οι ζωγράφοι που εγκαινίασαν την νέα αντίληψη, ότι δηλαδή τα εκφραστικά μέσα της ζωγραφικής  χωρίς να αναπαριστάνουν κάτι γνωστό και οικείο, μπορούν να δημιουργήσουν εικόνες – σύμβολα με πολλαπλές σημασίες,  ήταν ο Καντίνσκι , ο Μάλεβιτς και ο Μόντριαν.  Δημιούργησαν λοιπόν μια ζωγραφική γλώσσα με συμβολικό χαρακτήρα,  προέβαλλαν την υποκειμενικότητα του καλλιτέχνη και κατέθεσαν με τον τρόπο τους ο καθένας την κριτική του άποψη για τον κόσμο.

Η ζωγραφική αυτή γλώσσα καλλιέργησε δύο  αντιπροσωπευτικές  εκδοχές:
Τον  Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό που  παρουσιάστηκε στην Αμερική  και έδωσε έμφαση στον αυθορμητισμό της έκφρασης.

Την  χειρονομιακή (και κινητική)  τέχνη  που, όπως είπαμε, αν  και ξεκίνησε από τις ΗΠΑ,  ωρίμασε και έγινε κλασσική  στην καρδιά της Ευρώπης.

Αν τα έργα των  εξπρεσιονιστών  διακρίνονται για τις καθαρές χρωματικές αντιθέσεις, το δυναμισμό της φόρμας, τη δράση στην θεματολογία και εκφράζουν την ψυχή του δημιουργού στον ταραγμένο κόσμο που τον περιβάλει, η  κίνηση και η χειρονομία κατά τη διαδικασία δημιουργίας του ζωγραφικού έργου, η γραμμή και το χρώμα σε κίνηση,  εκφράζουν   επί πρόσθετα  τη  βούλησή του να αλλάξει την τάξη του κόσμου .

 

Τη δεκαετία του 1960, δημιουργείται και ο όρος «Οπ Άρτ» ο οποίος αναφέρεται σε οπτικές ψευδαισθήσεις που προκαλούνται σκόπιμα από τα εικαστικά έργα αλλά και το  λυρικό κίνημα της Οπτικής Ποίησης στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

Ο Πατρινός ζωγράφος Νίκος Πρέσσας (1952) σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας  και συνέχισε  στη Γαλλία όπου και έζησε μέχρι το 1995.

(Ecole Nationale Supereure des Beaux Arts και Μaitrise d’ Esthetique στο Universite Paris I Pantheon-Sorbonne).
Από την ηλικία των 14 μελέτησε και στην συνέχεια άσκησε την τέχνη της αγιογραφίας δίπλα στον πατερα του Ανδρέα Πρέσσα και κατόπιν στα εργαστήρια του Κ. Ξυνοπουλου  και του Γιώργου Μαυροείδη.

Από το 1997 μέχρι το 2019 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Αισθητική Αγωγή. Επίσης δίδαξε ζωγραφική στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Πατρέων, την χρονική περίοδο 2014-2017.

Όπως σημειώνει ο Δημήτρης Ζαχαράτος  στο σημείωμα της έκθεσης του Ν. Πρέσσα,

«Στη ζωγραφική της κίνησης και της χειρονομίας  πέρα από το έργο καταγράφονται και οι παλμοί του καλλιτέχνη. Γίνεται στάλκερ για εμάς, τον παρακολουθούμε στιγμή τη στιγμή, βήμα το βήμα – αν και δεν είναι σίγουρος πού κατευθύνεται. Αλλά οπωσδήποτε θα μας πάει ως εκεί, για να μας εγκαταλείψει μονάχους μας στο τοπίο». Και συνεχίζει:

«Θυμάμαι το Νίκο Πρέσσα να ζωγραφίζει, τον έχω παρακολουθήσει στις τελετές της χειρονομιακής ζωγραφικής, είδα πόσο δύσκολο είναι να αποφασίσει πότε να σταματήσει. Άλλοτε στριφογυρίζει γύρω από το τελάρο, άλλοτε στρέφει το ίδιο το τελάρο, άλλες φορές κάθεται και κεντάει χωρίς βιασύνη με τα κραγιόνια του σε μια άχρονη συνθήκη. Αόρατες πτυχώσεις μάτριξ που αναδύονται αλλά δεν μένουν πάντα εκεί, όπως και συ που δεν μπορείς να συγκεντρωθείς όσο θέλεις στον πίνακα, αλλά θα γυρίσεις, είσαι σίγουρος».

Ο Νίκος Πρέσσας από νεαρή ηλικία έδειξε το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του. Ο δρόμος της τέχνης ήταν η φυσική του στάση και έκφραση  να τοποθετηθεί κριτικά  στον κόσμο και στην  σκληρή κοινωνία της κυνικότητας. Και ο προσωπικός του δρόμος στη διαρκή  αναζήτηση για κάτι καθαρό και αυθεντικό.
Γι αυτό και είναι ενδιαφέρουσες, κάποιες και  σαγηνευτικές,  οι μεγάλες  συνθέσεις που παρουσιάζει. Με  ένταση της γραμμής,  με  χρωματική λιτότητα  και ζωντανή την εναγώνια έρευνα προκειμένου  να αποκαταστήσει την χαμένη τάξη του κόσμου.
 

Παρ’ ότι  από  νεαρή   ηλικία  μελέτησε και στη συνέχεια άσκησε τη  βυζαντινή αγιογραφία,   η προσωπική του έρευνα  και αναζήτηση  τον οδήγησαν στα σύγχρονα μοντέρνα κινήματα. Και   αποφάσισε με τόλμη και θάρρος  να συνομιλήσει και να αναμετρηθεί μαζί τους. Έτσι, έκανε την προσωπική του επανάσταση και τράβηξε το δικό του μοντέρνο ευρωπαϊκό δρόμο της συμβολικής ζωγραφικής. Και το έκανε με επιτυχία αν δούμε τις πολλές εκθέσεις του στη Γαλλική πρωτεύουσα (1984, 1986, 1992,1993).


Είναι  ενδιαφέρουσα  η καλλιτεχνική πορεία των σημαντικών Πατρινών ζωγράφων  αυτής της ηλικίας. Οι ομήλικοί του  ζωγράφοι  Γιώργος  Μπογδανόπουλος (1951) και Κώστας  Παπατριανταφυλλόπουλος (1951) παρά τις κοινές  σπουδές στην ΑΣΚΤ  (με τον Ν. Πρέσσα)  οδηγήθηκαν, εξέφρασαν  και συνεχίζουν να εκφράζουν μια ελληνικότροπη ζωγραφική, ψάχνοντας το ελληνικό και ιθαγενές ιδεώδες.

Αντίθετα ο τέταρτος της γενιάς τους, ο  Στάθης Χρυσικόπουλος (1945), που μαθήτευσε κοντά στο ζωγράφο Σπύρο Σώκαρη και σπούδασε  στη Φλωρεντία (αρχιτεκτονική και ζωγραφική)  εμπνεύστηκε και εκφράζει το κίνημα της Οπτικής Ποίησης: Μιας  πιο λυρικής εκδοχής του κινήματος της συμβολικής ζωγραφικής.

Στην πόλη μας δεν έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε συχνά τέτοιες εκθέσεις σε αριθμό πινάκων,  θεματική και  υψηλή ποιότητα.

Οι 50 πίνακες χωροθετημένοι  με την πείρα  και τη σοφία της Όλγας Νικολοπούλου  στον κλασσικό χώρο του Πολύεδρου, αναδεικνύουν ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός και   μια δημιουργική εποχή ενός δικού μας καλλιτέχνη. Ενός ζωγράφου με ευρωπαϊκή  πορεία που, αν είχε παραμείνει στο Παρίσι (δεν είχε επιστρέψει στην Πάτρα και στο Πανεπιστήμιο), θα είχε σίγουρα  μια  σημαντική διεθνή αναγνώριση στο κίνημα της συμβολικής ζωγραφικής.

Διαβάστε επίσης