Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τετάρτης 19 Φλεβάρη στην Αίγλη, η εκδήλωση της ΤΕ Αχαΐας του ΚΚΕ με θέμα την ανεργία και τις διεκδικήσεις για δουλειά για όλους, δουλειά με δικαιώματα. Η αίθουσα της εκδήλωσης γέμισε με εργαζόμενους, ανέργους, νεολαίους, αλλά και απόμαχους της δουλειάς.
Την εκδήλωση άνοιξε με ομιλία του ο Σωτήρης Παρίσης, μέλος του ΓΠ της ΕΠ Δυτικής Ελλάδας, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανεργία με στοιχεία από την περιοχή μας, αλλά και στους αγώνες του κινήματος στην περιοχή.
Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε ο Κώστας Πελετίδης, μέλος της ΕΠ Δυτικής Ελλάδας και Δήμαρχος Πατρέων, ο οποίος αναφέρθηκε στην πορεία αγώνα Πάτρα-Αθήνα του 2016, που έγινε για την διεκδίκηση μέτρων με σκοπό την προστασία των ανέργων και των οικογενειών, στις διεκδικήσεις και τους αγώνες που απαιτούνται για δουλειά για όλους με δικαιώματα, και ειδικά για τη νεολαία, αλλά και τους αγώνες που έρχονται για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα.
Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Γιάννη Πρωτούλη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε συνολικά στις πολιτικές εξελίξεις, στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε τη Δευτέρα στη Βουλή, στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που μετατρέπουν τη χώρα σε ένα απέραντο ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, αλλά και την ανάπτυξη για την οποία πασχίζουν κυβέρνηση και αστικά κόμματα, που τσακίζει κάθε εργατικό-λαϊκό δικαίωμα: «Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα της εβδομάδας που πέρασε που αποκαλύπτουν τι σημαίνει ανάπτυξη στον καπιταλισμό, τι σημαίνει ευνοϊκό κλίμα για τους επενδυτές, ποιο είναι το πραγματικό νόημα του συνθήματος της κυβέρνησης «πολλές και καλές δουλειές». Το πρώτο, είναι η απάντηση του υπουργού για τα 5.500 νέα παιδιά με πτυχία που ζητούν να μην απολυθούν από τη δουλειά, ότι «το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα είναι εκτός τόπου και χρόνου». Και το άλλο, η επίθεση λάσπης, η συκοφαντία, ο βόθρος των αστών, των καναλιών τους και των Εφημερίδων τους απέναντι στο δικαίωμα της απεργίας, που γράφουν και σήμερα ότι η απεργία για ορισμένους κλάδους πρέπει να απαγορευτεί, μαρτυρώντας αυτά που θα φέρουν, αυτά που έχουν συμφωνήσει.
Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσει ο νέος εργαζόμενος, ο άνεργος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο συνταξιούχος όταν ακούει για επενδύσεις και ανάπτυξη δεν είναι αν θα ‘ρθουν οι επενδύσεις και πόσες θα είναι αυτές, αλλά αν θα έχει δουλειά με δικαιώματα, μισθό που να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, να μπορεί να σκεφτεί να στήσει οικογένεια, αν θα ζει ανθρώπινα όπως του αξίζει, με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν στην εποχή μας.
Πραγματικό ερώτημα, λοιπόν, για το λαό δεν είναι το αν θα «αναβαθμιστεί» γεωστρατηγικά η χώρα, αν θα μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, όπως σχεδιάζουν και προχωρούν παραδίνοντας όλα τα λιμάνια, τα περιφερειακά αεροδρόμια, τους δρόμους αγωγών και τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας, με νόμους ληστρικούς στο μεγάλο κεφάλαιο, αλλά αν ο τεράστιος πλούτος που παράγει η χώρα θα καλύπτει τις ανάγκες του λαού.
Η πραγματικότητα δεν χωρά παρερμηνείες και πρέπει να ειπωθεί καθαρά, η ανάπτυξη για την οποία πασχίζει η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα είναι ανάπτυξη για τους λίγους, για το κεφάλαιο που έχει την εξουσία στα χέρια του, για τους εργαζόμενους, για τη νεολαία σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, κανονική βαρβαρότητα, αλλιώς δεν αυξάνονται τα κέρδη.
Τι σημαίνει ανάπτυξη για την αστική τάξη; H Ρουμανία έχει ανάπτυξη 5% αλλά ο μισθός είναι 150 ευρώ το μήνα. Και η Ινδία είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη χώρα αλλά 20 εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν σαν σκλάβοι όλη μέρα για 1,5 δολάριο. Και η Βουλγαρία, δίπλα, έχει ανάπτυξη 4% και χιλιάδες επιχειρηματίες έχουν εκεί τις επιχειρήσεις τους, αλλά οι μισθοί στην πλειοψηφία τους δεν ξεπερνούν τα 300 ευρώ το μήνα.
Για τη νεολαία ειδικά σημαίνει ένταση της ανασφάλειας, των φραγμών στη μόρφωση, μεγαλύτερα εμπόδια να εργαστούν στο αντικείμενο που σπούδασαν, χωρίς δουλειά, χωρίς τα δικαιώματα που γνώρισαν οι γονείς τους.
Για όλο το λαό σημαίνει εμπλοκή σε θανάσιμους πολεμικούς κινδύνους για τα συμφέροντα των Ελλήνων βιομηχάνων, τραπεζιτών, καπιταλιστών, έντονη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, λιμάνια και αεροδρόμια ορμητήριο ιμπεριαλιστών απέναντι σε άλλους λαούς, καταστολή στους λαϊκούς αγώνες στο εσωτερικό της χώρας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν εξαιρείται κανένας λαός από την επιθετικότητα του κεφαλαίου. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα αγκαλιάζει, όχι κάποιες χώρες μακρινές του τρίτου κόσμου, αλλά τις πιο αναπτυγμένες. Στην Ευρώπη έφτασαν τα 19 εκατομμύρια οι άνεργοι, στις ΗΠΑ 50 εκατομμύρια είναι ανασφάλιστοι, 30 εκατομμύρια σιτίζονται από τα κουπόνια.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι μονόδρομος μόνο για το κεφάλαιο, για την εργατική τάξη ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε βρίσκεται στον αντίποδα. Στην πάλη για την ικανοποίηση όλων αυτών των σύγχρονων αναγκών, σύμφωνα με τις δυνατότητες που παρέχει η εξέλιξη της τεχνολογίας και της παραγωγής»
Αναφέρθηκε στην επίθεση που δέχονται οι αγώνες των εργαζομένων λέγοντας: «Κλείνουν τα εργοστάσια οι διεκδικήσεις των εργαζομένων για ανθρώπινα ωράρια, για μέτρα Υγείας και Ασφάλειας, για μισθούς και μεροκάματα που να μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους; Αυτά έλεγε πάλι προχθές ο γνωστός για το μίσος του για τους εργάτες Υπουργός Εργασίας Βρούτσης, ο οποίος μάλιστα έφτασε στο σημείο να μιλάει εργατοπατέρες του ΚΚΕ! Ο πρώτος εργατοπατέρας, ως επικεφαλής της ΔΑΚΕ εφοριακών, παρακαλώ μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια!
Έκλεισαν τα εργοστάσια οι απεργίες; Την Πειραϊκή Πατραϊκή, τη Frigoglass, την Pirelli, του Λαδόπουλου, και τόσα άλλα; Στη χαλυβουργική του Αγγελόπουλου δεν έγινε ούτε μία μέρα απεργία μέσα στην κρίση, ακόμα και όταν οι συνάδελφοί τους στο διπλανό χαλυβουργείο προειδοποιούσαν ότι θα μας βάλουν να δουλεύουμε στο καμίνι με 500 ευρώ και έκαναν 9μηνο αγώνα. Και όμως έκλεισε.
Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας έφτασαν στο σημείο να διεκδικούν φθηνό ρεύμα για το αφεντικό για να μην κλείσει η επιχείρηση, ακόμη και όταν στο σπίτι του στο ρεύμα από τα χρέη ήταν κομμένο. Δεν απέφυγαν τον μαρασμό, τη μείωση προσωπικού.
Οι καπιταλιστές πηγαίνουν όπου υπάρχει κέρδος. Αυτοί κλείνουν και ανοίγουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις και βάζουν τον εργάτη να κυνηγάει τον εργάτη, χύνουν το δηλητήριο της διαίρεσης των φτωχών ανθρώπων με τον ρατσισμό, τον αντικομμουνισμό. Αμολάνε και τα μαντρόσκυλα τους φασίστες να τρομοκρατούν όταν βλέπουν ότι η χειραγώγηση των συνειδήσεων δεν είναι αρκετή.»
Ενώ κλείνοντας, τόνισε την ανάγκη για ένταση της δουλειάς στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος «Το ΚΚΕ και Η ΚΝΕ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το ζωντάνεμα των Σωματείων, την απαλλαγή των εργατικών οργανώσεων από τους ανθρώπους της εργοδοσίας, την άνοδο των αγώνων και των διεκδικήσεων για όλα τα οξυμένα προβλήματα στους χώρους δουλειάς, για όλα όσα απασχολούν τους εργαζόμενους.
Εδώ βρίσκεται ο δρόμος. Αυτή τη μεγάλη κοινωνική συμμαχία θέλουμε να χτίσουμε, ανασυντάσσοντας το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αυξάνοντας το βαθμό οργάνωσης των αγροτών σε συλλόγους και ομοσπονδίες, οργανώνοντας φτωχούς επαγγελματίες, σε συντονισμό με το κίνημα των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών, των ριζοσπαστικών γυναικείων συλλόγων.
Ο δύσκολος δρόμος του αγώνα, μέσα στο μαζικό κίνημα είναι πολύ πλατύς, και χωράει κάθε αγωνιστή που θέλει με ανιδιοτέλεια να προσφέρει. Εδώ θα κριθεί και κάθε δύναμη, και όχι στα λόγια και τα προεκλογικά μπαλκόνια.
Είναι ανάγκη σήμερα να ενισχύεται από τα κάτω, από τον ίδιο τον τόπο δουλειάς, από το σωματείο, τη γειτονιά, το σχολείο, το χωριό η γραμμή πάλης που θέτει στο επίκεντρο της ανάγκες των εργατικών λαϊκών δυνάμεων και δείχνει το εμπόδιο στην ικανοποίηση τους, που είναι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος, η πολιτική εξουσία των καπιταλιστών που δεν αλλάζει με την εναλλαγή αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση αλλά απαιτεί ανατροπή ριζοσπαστικές αλλαγές. Ανατροπή για το ΚΚΕ σημαίνει να διαφεντεύει ο λαός τον πλούτο που παράγει, να διαφεντεύουν οι εργαζόμενοι τον τόπο τους. Σημαίνει εργατική εξουσία. Τώρα είναι η ώρα για συμπόρευση με το ΚΚΕ, ακόμα και αν υπάρχουν επιμέρους επιφυλάξεις. Ενίσχυση του ΚΚΕ με νέες δυνάμεις, εδώ είναι η ελπίδα!»
