Η δημόσια έκκληση και ο αγώνας των περιοίκων της λεγόμενης πλατείας «Καλλιπάτειρας» στη Μέση Αγυιά για τη σωτηρία της από την οικοπεδοποίηση επαναφέρουν για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο τη μόνιμη, δεκαετίες τώρα, πολεοδομική τραγωδία της Πάτρας, την απώλεια χώρων χαρακτηρισμένων ως κοινόχρηστων.
Λάθη δεκαετιών, όπως η χρήση των κονδυλίων που πλήρωναν οι ωφελούμενοι παρόδιοι για άλλους σκοπούς ή, ακόμη χειρότερα, η αμέλεια είσπραξης, έχουν καταστήσει θλιβερή ρουτίνα την εισαγωγή στο Δημοτικό μας Συμβούλιο θεμάτων με τίτλο που αρχίζει με τη λέξη «αποχαρακτηρισμός».
Δεν είναι όμως μόνο η συσσώρευση λαθών του παρελθόντος που μας έχει οδηγήσει στη θλιβερή κατάσταση του να νεκρολογούμε κάθε τόσο στο Δημοτικό Συμβούλιο χώρους που επί δεκαετίες είχαμε δεσμεύσει για πλατείες αλλά και η εμμονή στην αντιμετώπιση του προβλήματος μόνο με τα ελάχιστα, σε σχέση με τις ανάγκες, διατιθέμενα κονδύλια για αποζημιώσεις.
Είναι απόλυτα ξεκάθαρο όμως, ότι με μόνη αυτή την πολιτική, ελάχιστοι χώροι έχουν σωθεί ή θα σωθούν και πολλαπλάσιοι ξαναέγιναν οικόπεδα, για τον απλούστατο λόγο ότι τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που χρειάζεται η πλήρης εφαρμογή του σχεδίου πόλεως δεν μπορούν να βρεθούν από την πόλη, ούτε βεβαίως είναι εύκολο να χορηγηθούν από την όποια κυβέρνηση. Χαρακτηριστικά σημειώνουμε ότι πρόσφατα η θετική κίνηση της κυβέρνησης να διαθέσει στους δήμους για το σκοπό αυτό χρήματα από το Πράσινο Ταμείο ήταν, για όλους, του φοβερού ύψους των 15 εκατομμυρίων ευρώ!
Η Οικολογική Κίνηση Πάτρας τονίζει επανειλημμένα και μονότονα την τελευταία 15ετία, που το πρόβλημα οξύνεται συνεχώς, και χωρίς αντικειμενικό λόγο (ούτε ο πληθυσμός αυξάνεται, ούτε τα οικόπεδα λείπουν) ότι ΜΟΝΟ με αποζημιώσεις ΔΕΝ λύνεται το πρόβλημα.
Πέραν από την αυτονόητη υποστήριξή μας στο αίτημα του αγώνα των περιοίκων της συγκεκριμένης πλατείας της Αγυιάς, που πάει να χαθεί, για εξάντληση κάθε περιθωρίου για να σωθεί, επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά:
Εφόσον τα διατιθέμενα χρήματα απέχουν παρασάγγας από το αρκετό, απαιτείται ΣΤΡΟΦΗ πολιτικής προς μια ευρύτερη γκάμα λύσεων όπως τα πολεοδομικά εργαλεία που παρέχουν τα άρθρα 15 και 16 του νόμου 2508/1997 (ανάπλαση με αναθεώρηση σχεδίου σε περιοχές με πρόβλημα πυκνοδόμησης και έλλειψης Κ/Χ), η μεταφορά συντελεστή, η γενναία αύξηση των κονδυλίων αποζημίωσης και προπαντός μια πολιτική «τράπεζας γης», ανταλλαγής δηλαδή, κοινοχρήστων χώρων με πολεοδομημένους χώρους δημόσιας ή δημοτικής ιδιοκτησίας, ή πρώην στρατιωτικής χρήσης που υπάρχουν και μπορούν να αξιοποιηθούν. Και άλλα βεβαίως που μπορούν να προτείνουν ειδικοί στο πλαίσιο ενός δημόσιου διαλόγου που επείγει να ξανανοίξει.
Φυσικά απαιτείται ευελιξία, ευρύτητα πνεύματος, τόλμη, αποφασιστικότητα να μην δεχόμαστε μοιρολατρικά την τσιμεντοποίηση πυκνοκατοικημένων γειτονιών.
Λυπούμαστε που δεν υπάρχουν αυτά, αλλά επιμένουμε ότι πρέπει να ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ και να τα βρούμε.
