Συνέντευξη στο περιοδικό People παραχώρησε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η οποία μίλησε για τις συνεργασίες και τους λόγους που την έχουν κάνει να απορρίψει πολλές επαγγελματικές προτάσεις.
«Από το ξεκίνημά μου ήμουν πάντα επιφυλακτική με την τηλεόραση. Κληρονόμησα αυτή τη νοοτροπία που υπήρχε στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Παρόλο που δεν δούλεψα στο Θέατρο Τέχνης, η δασκάλα μου, η Μάγια Λυμπεροπούλου, είχε αυτή τη νοοτροπία. Το θέατρο αντιμετωπιζόταν ως πιο σοβαρή τέχνη. Την τηλεόραση την έβλεπαν περισσότερο ως ένα μέσο ψυχαγωγίας, με πιο ελαφρά σενάρια. Εμείς ήμασταν δοσμένοι στο θέατρο και το καλό σινεμά. Τη δεκαετία του ’80 έκανα ταινίες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Βασίλη Βαφέα και αργότερα με τον Νίκο Παναγιωτόπουλο και τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη.
Η τηλεόραση ήταν ένα Μέσο με το οποίο έπρεπε να είσαι προσεκτικός. Τα σενάρια ως επί το πλείστον δεν ήταν καλά και οι παραγωγές είχαν μια ευτέλεια. Οπότε, δεν θέλαμε με τίποτα να είμαστε κομμάτι αυτού του χώρου. Δεν μετάνιωσα για τίποτα από αυτά που έκανα στην τηλεόραση, διότι οι επιλογές μου ήταν πολύ συνειδητές.
Όλες οι δουλειές που έκανα στην τηλεόραση ήταν μεταφορές λογοτεχνίας. Οι συγκεκριμένες παραγωγές γίνονταν με κινηματογραφικούς όρους. Ήταν εξαιρετικές, με πολύ καλούς σκηνοθέτες, συντελεστές, ηθοποιούς και προσεγμένα σενάρια.
Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που μου πρότεινε συνεργασία ο Κώστας Κουτσομύτης έκανα έναν μήνα να του απαντήσω για τη συμμετοχή μου στον Κίτρινο Φάκελο στον ΑΝΤ1. Έπρεπε να το συζητήσω με τους θεατρικούς συνεργάτες και δασκάλους μου, μήπως μου κάνει κακό το να πάω εκεί. Τελικά, μόνο καλό μου έκανε, γιατί ο κόσμος με έμαθε μέσα από τις σειρές. Στο θέατρο είναι περιορισμένο το κοινό που έρχεται. Επιπλέον, είδα κι εγώ τον εαυτό μου στην τηλεόραση και είχα την ευκαιρία να δω τα λάθη μου και να μελετήσω τις αδυναμίες μου. Αυτό μου έκανε καλό και με βοήθησε να εξελιχθώ υποκριτικά» λέει με ειλικρίνεια.
Όλα αυτά τα χρόνια τής έχουν γίνει προτάσεις ώστε να βρίσκεται στην τηλεόραση, αλλά εκείνη εξακολουθεί να κρατά τον πήχη ψηλά.
«Καμία πρόταση δεν ήταν του είδους της τηλεόρασης που θα ήθελα να κάνω. Μερικές αρχές από το θέατρο τις κρατάω ακόμα. Ήμουν πολύ συγκεκριμένη από την αρχή της καριέρας μου. Είχα στόχους και ερεθίσματα αλλά και το background από τους δασκάλους μου. Ήμουν παιδί της Μεταπολίτευσης: Ξαφνικά είχαμε απίστευτα ερεθίσματα στον χώρο της μουσικής.
Είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε Μίκη Θεοδωράκη, απαγορευμένα τραγούδια, μελοποιημένη ποίηση. Βλέπαμε καλό σινεμά. Όλα αυτά διαμόρφωσαν την αισθητική και τις πνευματικές μου ανάγκες. Αυτό έχει χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια και δεν θα μπορούσα ξαφνικά να κάνω ένα πισωγύρισμα. Θα ήταν μια προδοσία και στις δικές μου τις αρχές αλλά και στον κόσμο που με παρακολουθεί. Δεν έχω προδώσει ποτέ τον εαυτό μου. Μόνο αν ήμουν σε πολύ μεγάλη οικονομική ανάγκη, ίσως να έκανα κάποιον συμβιβασμό. Αλλά και πάλι, θα μου στοίχιζε πολύ».
