Σύμφωνα με κοινοτική οδηγία, την οποία η Ελλάδα δεν έχει ακόμη
ενσωματώσει, από το 2020 δημόσια και ιδιωτικά κτίρια που δεν είναι
προσβάσιμα από ΑμεΑ και λοιπά εμποδιζόμενα άτομα, θα θεωρούνται
αυθαίρετα.
Αυτό συνεπάγεται έναν μεγάλο μαραθώνιο για τη χώρα
μας, καθώς δεν έχει καταστεί ακόμη δυνατόν να αποκτήσουμε, ούτε
καν τις στοιχειώδεις υποδομές για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ακόμη
και στα νοσοκομεία, τα μέσα μεταφοράς και τις δημόσιες υπηρεσίες,
Το τραγικό με βάση τις μελέτες είναι ότι αν στα άτομα με κινητικά
προβλήματα λόγω αναπηρίας -τα οποία αντιστοιχούν σε ένα ποσοστό
της τάξης του 12% του πληθυσμού-, προσθέσουμε και τα άτομα που
συμπεριλαμβάνονται στα εμποδιζόμενα, (νήπια και παιδιά,
ηλικιωμένοι, εγκυμονούσες, άτομα με ασυνήθιστες σωματικές
διαστάσεις, όσοι μεταφέρουν βάρη κ.α.) τότε καταλήγουμε σε ένα
ποσοστό που αγγίζει το 50%. Περίπου ένας στους δύο δηλαδή πολίτες
εμποδίζονται στην πρόσβασή τους σε δημόσια κτίρια, κοινόχρηστους
χώρους, ιδιωτικά κτίρια, υπηρεσίες, μνημεία, χώρους πολιτισμού,
μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ. Και όλα αυτά λίγο πριν εκπνεύσει το
2019, σε μια ευρωπαϊκή χώρα.
Από τον θλιβερό κανόνα ο οποίος αποτελεί απόρροια των όρων με
τους οποίους έγινε και εξακολουθεί σε πολλές περιπτώσεις να γίνεται
ο σχεδιασμός κτιρίων και χώρων, δεν εξαιρείται φυσικά ο Νομός
Αχαΐας.
Οι κλεισμένες από αυτοκίνητα μπάρες για την κίνηση των ατόμων με
αναπηρία είναι καθημερινό φαινόμενο, όπως και η Οδύσσεια κάποιου
πολίτη με καροτσάκι που αναζητά μάταια τρόπο να εισέλθει σε ένα
χώρο για να εξυπηρετηθεί ή να παρακολουθήσει μια εκδήλωση. Η
απουσία οδηγών όδευσης τυφλών, η κατάληψή τους από
τραπεζοκαθίσματα, η έλλειψη στάθμευσης αυτοκινήτων ΑμεΑ, η
απουσία χώρων υγιεινής σε υπηρεσίες και άλλους φορείς, η απουσία
προσβάσιμης εισόδου, κεκλιμένων επιπέδων και ανελκυστήρων, είναι
μερικά από τα πιο συνήθη προβλήματα στο νομό μας. Εξυπακούεται
ότι χωρίς το δικαίωμα της προσβασιμότητας σε υποδομές, υπηρεσίες
και αγαθά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν έχουν ίσες ευκαιρίες, δεν
αντιμετωπίζονται ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας, δεν μπορούν καν να
διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και αυτό είναι ντροπή.
Ο σεβασμός της αυτονομίας, της ισότητας και της αξιοπρέπειας όλων
των πολιτών, είναι στοιχειώδης υποχρέωση της Πολιτείας.
Με βάση το σχετικό άρθρο περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε
φυσικό πρόσωπο ή νομικό πρόσωπο δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου
υποχρεούται να διασφαλίζει την ισότιμη άσκηση των δικαιωμάτων των
ΑμεΑ στο πεδίο των αρμοδιοτήτων ή δραστηριοτήτων του και να
αφαιρεί υφιστάμενα εμπόδια κάθε είδους. Επίσης υποχρεούται να
τηρεί τις αρχές καθολικού σχεδιασμού σε κάθε τομέα της
αρμοδιότητάς του ή της δραστηριοποίησής του, προκειμένου να
διασφαλίζει για τα ΑμεΑ την προσβασιμότητα, να παρέχει εύλογες
προσαρμογές υπό τη μορφή εξατομικευμένων τροποποιήσεων,
ρυθμίσεων και ενδεδειγμένων μέτρων, χωρίς την επιβολή
δυσανάλογου ή αδικαιολόγητου βάρους.
Αυτά τα αυτονόητα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες η Ελλάδα και η
περιοχή μας εξακολουθεί να τα αγνοεί.
Είναι τώρα λοιπόν η ώρα που δημόσιοι φορείς, δημόσιες υπηρεσίες,
περιφέρειες, δήμοι, επαγγελματικοί σύλλογοι, ελεύθεροι
επαγγελματίες και ιδιώτες πρέπει να ενεργοποιηθούμε, να
συνεργαστούμε και να αλλάξουμε. Να δώσουμε χώρο σε όλους τους
ανθρώπους. Να πάμε από τις εξαγγελίες και τις ξύλινες ατάκες, στην
πράξη και τη ανθρωπιά.
