"Εφυγε" από την ζωή σε ηλικία 64 ετών ο Χάρης Μπογδανος από το Αίγιο.
Υπηρέτης του αθλητισμού και ιδιαίτερα αγαπητός στην κοινωνια της Αχαϊας. Δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε. Ο Χάρης Μπόγδανος εκτός των άλλων είχε δώσει την δική του μάχη και στον σεισμό του Αιγίου το 1995. Οταν ο μικρός του γιος Ανδρεας είχε εγκλωβιστεί στην μοιραία πολυκατοικία της οδού Δεσποτοπούλιου και μάλιστα επί μέρες. Και ποιος δεν θυμάται τον άνδρα που στεκόταν πάνω στα συντρίμμια και προσπαθούσε να μιλήσει με το παιδί του. Μέχρι που το έβγαλαν ζωντανό.
Η διάσωση του μικρού Ανδρέα
Ήταν Ιούνιος του 1995 όταν το Αίγιο δέχθηκε τον θυμό των 6,1 Ρίχτερ που συντάραξαν την πόλη. Άνθρωποι έσβησαν στα χαλάσματα, σπίτια κατέρρευσαν και ζωές σκορπίστηκαν στο βωμό του Εγκέλαδου που άφησε το αποτύπωμά του στην καθημερινότητα της πόλης για πολλά από τα χρόνια που ακολούθησαν.
Μια ολόκληρη πολυκατοικία σωριάστηκε, συστήνοντας τον τρόμο στους κατοίκους του Αιγίου αλλά και σε όλη την Ελλάδα που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την ανάσυρση από τα ερείπια νεκρών και ζωντανών.
Υπήρξε όμως μια επιχείρηση που έμεινε στις καρδιές όλων. Μια επιχείρηση ελπίδας που σηματοδότησε τη νίκη της ζωής επί της οργής της γης.
Όλοι οι Έλληνες δεν θα ξεχάσουν τη στιγμή που από τα χαλάσματα βγήκε το μικρό φορείο με τον 8χρονο τότε Ανδρέα Μπόγδανο, ο οποίος ανασύρθηκε ζωντανός μετά από 44 ώρες εγκλωβισμού του.
Η διάσωση σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, σκόρπισε ρίγη συγκίνησης και έκοψε πολλές ανάσες. Είχε προηγηθεί το θρίλερ με την προσπάθεια εντοπισμού σημείων ζωής κάτω από τα συντρίμια, η αγωνία του «ακούω φωνές, κάποιος μου μιλάει» των ανδρών της ΕΜΑΚ, οι τραγικές εικόνες με τις κούκλες μέσα στους τόνους του μπετόν, τα πεταμένα τετράδια, τα σκισμένα στρώματα και ο ήχος από τα τρυπάνια που προσπαθούσαν να σπάσουν το μπετόν για να τραβήξουν στο φως τους εγκλωβισμένους.
Ο Μπογδάνος, που έγινε πρωτοσέλιδο σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες και έκανε και τον γύρο του κόσμου απεγκλωβίστηκε με μια επιχείρηση που διήρκεσε 21 ώρες.
Αξέχαστες έχουν μείνει οι συνομιλίες του από τότε τολμηρού παιδιού με τους διασώστες του, ιδιώς δε με τον Παναγιώτη Νίκα, τον άνθρωπο που κατέφερε να τον φέρει στο φως. "Φέρτε μου επιτέλους μια Κόκα-Κόλα και ένα σουβλάκι" φώναζε ο μικρός Ανδρέας μέσα από τα ερείπια αντιμετωπίζοντας με χιούμορ την απίστευτη περιπέτειά του. "Μη χτυπάτε εκεί, πέφτουν πάνω στο κεφάλι μου σκόνες..." και μετά, "το ποδήλατο που λέτε ότι θα μου φέρετε απ' έξω, θέλω να είναι πράσινο».
