3 του Σεπτέμβρη: ο δρόμος έχει μόνο μια σήμανση

της κατερίνας σολωμου , Αν. Καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών - Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Πατρέων

Η φετινή 3η του Σεπτέμβρη, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ακόμη  επέτειο της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, της μεγάλης σοσιαλιστικής παράταξης που κατάφερε να αλλάξει το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο στη χώρα και να την οδηγήσει στο δρόμο της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ανάπτυξης και  των ίσων ευκαιριών.

Είναι, ή τουλάχιστον οφείλει να είναι για μας στο Κίνημα Αλλαγής, ημέρα απολογισμού και επαναπροσδιορισμού σχετικά με την πορεία του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, ο οποίος δεν έλκεται από τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και δεν εκφράζεται από τα…  αριστερά της δεξιάς. Του σοσιαλδημοκρατικού χώρου που εξακολουθεί να αναζητά πεδίο έκφρασης τελώντας σε σύγχυση η οποία ανακύπτει από τη ρευστότητα της πολιτικής λογικής και της ιδεολογικής καθαρότητας και συνέπειας, έτσι όπως την έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια κατά τα οποία γίναμε μάρτυρες πολλών απιθανοτήτων. 

Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε τον παραλογισμό της προσπάθειας αφαίμαξης του χώρου του ΠΑΣΟΚ, της ιστορίας και της παρακαταθήκης του από τους ίδιους που το πολέμησαν όσο κανείς.

Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε στον καιρό της κινητικότητας στελεχών του χώρου, ακόμη και ιστορικών και προβεβλημένων, προς άλλους χώρους, είτε αυτόκλητα, είτε κατόπιν προσκλήσεως από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Δημοκρατία, τα κόμματα που από τη μια καταδίκασαν το ΠΑΣΟΚ και από την άλλη κάνουν ό,τι μπορούν να σφετεριστούν την πολιτική του κληρονομιά, τη γνώση και την αξία των στελεχών του.

Την ίδια ώρα και ενώ το Κίνημα θα έπρεπε να έχει ολοκληρώσει την πορεία ανασυγκρότησής του με αξιοποίηση των διδαγμάτων που ανακύπτουν από όλες αυτές  τις περιπέτειες, εξακολουθούν να υφίστανται και να εντείνονται οι εσωτερικοί κραδασμοί που οδηγούν σε αμηχανία και σε νέο κύκλο εσωστρέφειας, διαδικασία από την οποία το μόνο που βγήκε χαμένο, όλα τα προηγούμενα χρόνια, ήταν το ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, η συνεχιζόμενη, σαφώς αδιέξοδη παραφιλολογία για το αν το ΚΙΝ.ΑΛ. θα συνεργαστεί με τους μεν ή τους δε του πολιτικού διπόλου, έτσι όπως αυτό αναδείχθηκε από τις εκλογές του Ιουλίου, παρατείνει την σύγχυση όχι μόνο στα κομματικά όργανα αλλά και – κυρίως- στην κοινωνία η οποία αδυνατεί να αντιληφθεί τα όρια μεταξύ του ΚΙΝ.ΑΛ. και των άλλων πολιτικών  δυνάμεων αλλά και τις διαφορές που είναι πολλές και ουσιώδεις.

Είναι τώρα η ώρα, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, να αποσαφηνιστούν το σχήμα, ο στόχος, η πολιτική, ο χαρακτήρας, η ταυτότητα του κόμματος η οποία θα είναι ευκρινής στους πολίτες και θα μπορέσει να επιτύχει τον κομματικό επαναπατρισμό τους. Είναι τώρα η ώρα να βρεθεί ο δρόμος (και αυτός να έχει μια μόνο σήμανση), που θα οδηγεί στο μέλλον, με γνώμονα το ιστορικό παρελθόν του Κινήματός μας και την πολιτική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου, που δεν έχει δικαίωμα κανείς να οικειοποιείται, πολύ δεν περισσότερο να την «μετακομίζει» ανάλογα με τις προσωπικές πολιτικές του επιλογές ή βλέψεις. 

Είναι θέμα ιστορικής ευθύνης απέναντι στη δημοκρατική παράταξη που ανέκαθεν έπαιρνε τις αποφάσεις μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες με μόνο στόχο την πρόοδο και την ευημερία του τόπου.

Διαβάστε επίσης