Τη Δευτέρα 6 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε το πρώτο δοκιμαστικό δρομολόγιο του προαστιακού της Πάτρας προς την Κ. Αχαΐα.
Πρόκειται για μία θετική εξέλιξη που μάλιστα, στον βαθμό που θα εξελιχθεί σε μία επιτυχημένη καθημερινότητα (όπως είναι μέχρι τώρα τα δρομολόγια προς το Ρίο), θα προσφέρει σημαντικά στην κατεύθυνση της βιώσιμης κινητικότητας που έχει ανάγκη η Πάτρα και ευρύτερα η περιοχή.
Ωστόσο, είναι αλήθεια, ότι εν έτει 2019, η ύπαρξη στην Πάτρας ενός και μόνο μέσου σταθερής τροχιάς και μάλιστα με την μορφή μίας ντιζελοκίνητης μηχανής, σε έναν οριζόντιο άξονα που διατρέχει μόνο το παράκτιο τμήμα της πόλης, δεν είναι και προς… περηφάνια.
Η Πάτρα ήταν η πρώτη ελληνική πόλη που απέκτησε τραμ. Το 1902, απέκτησε το πρώτο τροχιοδρομικό ηλεκτροκίνητο δίκτυο που υπήρχε σε όλη τη χώρα. Όμως, 117 χρόνια μετά, το μοναδικό μέσο σταθερής τροχιάς κινείται με πετρέλαιο, όταν σε άλλες ελληνικές πόλεις, όπως τα Τρίκαλα κυκλοφορούν λεωφορεία χωρίς οδηγούς και σε όλες τις σύγχρονες πόλεις της Ευρώπης, οι μετακινήσεις με ηλεκτρικά μέσα, αποτελούν πλέον μία… παλιά υπόθεση.
Χωρίς να απαξιώνουμε λοιπόν την αξία του προαστιακού, καλό είναι να γνωρίζουμε πόσο πίσω από την εποχή βρισκόμαστε ακόμα. Και κυρίως, πόσο μεγάλες ευθύνες έχει η δημοτική Αρχή που ούτε έφτιαξε, ούτε και διεκδίκησε ποτέ να φτιαχτεί ένα σύγχρονο δίκτυο αστικών συγκοινωνιών στην Πάτρα.
Γι’ αυτό και μία νέα και με σύγχρονη αντίληψη δημοτική Αρχή πρέπει να προκύψει από τις εκλογές της 26ης Μαΐου, ώστε εκτός άλλων, να διαμορφώσει έναν νέο σχεδιασμό βιώσιμης κινητικότητας στην πόλη που θα περιλαμβάνει και ηλεκτροκίνητο μέσο σταθερής τροχιάς (τύπου τραμ) και μάλιστα όχι μόνο στον άξονα βορρά – νότου, αλλά και στον άξονα ανατολής – δύσης.
