Αντί άλλου αφιερώματος στην σημερινή μέρα, την μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη, αναδημοσιεύω ένα μικρό κείμενο που έγραψα το 2017:
Τριάντα του Μάρτη του 1952. Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο κομμουνιστής ηγέτης, ο αντιστασιακός αγωνιστής, ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, κοιτάζει μαζί με τους συντρόφους του, κατάματα τα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος, Κυριακάτικα και με το πρώτο χάραμα. Για να αποδειχτεί ότι οι διώκτες και εκτελεστές του, και τα δικά τους όσια και ιερά, δεν διστάζουν να τα ποδοπατήσουν. Γιατί θα έρχονταν στο φως, ο ραγιαδισμός τους, η πιστή εφαρμογή των εντολών της Αμερικάνικης πρεσβείας, η υποτέλεια, αλλά και η ανθρώπινη ποιότητα τους. Βάρβαροι, εκδικητικοί, με μίσος αβυσσαλέο.
Γιατί, ο Μπελογιάννης τους νίκησε με την μεγαλειώδη, γεμάτη πίστη στα ιδανικά του και την υπεράσπιση του λαού, αγόρευση και «απολογία» στην δίκη του, τους νίκησε με την γλυκύτητα και το χαμόγελο του, με την παγκόσμια κατακραυγή που προκάλεσε η θανατική ποινή και η εκτέλεση του. Έγινε ο εσαεί κατήγορος τους, κατήγορος όλων των εχθρών του λαού και της πατρίδας, όλων των συμβιβασμένων, όλων των «ανανηψάντων».
Όχι, δεν είναι κακό να τον τιμά η επίσημη πολιτεία, κακό και υποκριτικό είναι να μην δείχνει ταπεινότητα. Να ποδοπατά τις ιδέες και τα ιδανικά του.
Γιατί, ο Νίκος Μπελογιάννης, ναι ήταν λαϊκός ήρωας. Αλλά πρωτίστως ήταν ήρωας των ιδεών του. Κανένας δεν μπορεί να τις τσαλαπατά, κανένας δεν μπορεί να τις διαστρέφει και να τις εμπορεύεται. Όποιος θέλει να τον μιμηθεί, ας υπερασπίσει τον λαό και την πατρίδα, ας μην πρωτοστατεί στην υποδούλωση της.
