Mε ταινία του Νεουορκέζου καλλιτέχνη Γούντι Άλεν, το «Wonder Wheel» παραγωγής του 2017 συνεχίζει το πρόγραμμα προβολών της την Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019 στα Οdeon Veso Mare η Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας, στις 18.00, στις 20.15 και στις 22.30.
• Σκηνοθεσία - Σενάριο: Γούντι Άλεν
• Ηθοποιοί: Τζιμ Μπελούσι, Τζούνο Τεμπλ, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Κέιτ Γουίνσλετ.
• Φωτογραφία: Βιτόριο Στοράρο
• Μοντάζ: Αλίσα Λέπεσελτερ
• Μουσική: Πεϊμάν Γιαζντανιάν
• Χώρα: Η.Π.Α. (Έγχρωμη)
• Διάρκεια: 101 λεπτά.
• Πρώτη προβολή: 6.00 μμ.
• Δεύτερη προβολή: 8.15 μμ.
• Τρίτη προβολή: 10.30 μμ.
Διακρίσεις: 4 Βραβεία και 4 Υποψηφιότητες
-Alliance of Women Film Journalists 2018, Βραβείο στην Κέιτ Γουίνσλετ
-Hollywood Film Awards 2017, Ηθοποιός της Χρονιάς η Κέιτ Γουίνσλετ
-Italian National Syndicate of Film Journalists 2018, Διεθνής Αργυρή Ribbon στον Vittorio Storaro
-Sant Jordi Awards 2018, Βραβείο καλύτερης ηθοποιού (Κέιτ Γουίνσλετ)
Ο Γούντι Άλεν σε μια από τις καλύτερες ταινίες του και η Κέιτ Γουίνσλετ στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της, όπως γράφτηκε.
Στο Κόνι Άιλαντ των ’50s ένας νεαρός ναυαγοσώστης αφηγείται την ιστορία ενός υπαλλήλου λούνα παρκ και της απογοητευμένης με τη ζωή της συζύγου του.
Ενθυμούμενος τη «Θλιμμένη Τζάσμιν» και τον καλό του εαυτό, ο Άλεν κλείνει ραντεβού με τον Γιουτζίν Ο’Νιλ σε ένα ονειρικό, πικρό ερωτικό μελόδραμα.
Λάτρης του κλασικού αμερικανικού θεάτρου, ο Γούντι Άλεν έχει επηρεαστεί έντονα από τους σπουδαίους δραματουργούς του, ενώ διασκεύασε ελεύθερα και δημιουργικά, ως «Θλιμμένη Τζάσμιν», το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς. Τώρα κλείνει ραντεβού με τον Γιουτζίν Ο’Νιλ στη γεμάτη κόσμο πλαζ του Κόνι Άιλαντ των ’50s, συνδυάζοντας σε ένα ονειρικό, πικρό ερωτικό μελόδραμα την επιφανειακή ανεμελιά της μεταπολεμικής Αμερικής με τα τραγικά παιχνίδια που παίζει η μοίρα πάνω στις σκοτεινές βουλές των ανθρώπων.
Όπως συμβαίνει σε όλα τα δράματα του αειθαλούς σκηνοθέτη, τα πάντα ξεκινούν από επιθυμίες ασυμβίβαστες μεταξύ των ηρώων. Όπως του λαϊκού τύπου Χάμπτι, υπαλλήλου λούνα παρκ, και της απογοητευμένης με τη ζωή της συζύγου του Τζίνι, γκαρσόνας με απωθημένο την καριέρα ηθοποιού. Κι ενώ εκείνη¬ θα γνωρίσει τον νεότερό της και γοητευτικό ναυαγοσώστη Μίκι, η 26χρονη Καρολάινα, κόρη του Χάμπτι από τον πρώτο του γάμο, φτάνει στο σπίτι τους κυνηγημένη από γκάνγκστερ.
Ο Άλεν διασταυρώνει δεξιοτεχνικά την πορεία ζωής των τεσσάρων χαρακτήρων, οι οποίοι ακουμπούν ο ένας στον άλλον ρομαντικές και τελικά ανέφικτες προσδοκίες. Εμπνευσμένος από τη διεισδυτική ματιά του Ο’Νιλ στους ονειροπόλους και αδύναμους να αντιπαρατεθούν στη μοίρα τους ήρωες, οι οποίοι μοιάζουν να κουβαλάνε την κατάρα ενός «προπατορικού αμαρτήματος» (ως τραυματικό παρελθόν), λούζει στο τεχνητό φως του λούνα παρκ τους πόθους και τα πάθη τους, προσδίδοντάς τους μια θεατρική, «ψεύτικη» διάσταση.
Έτσι αποκαλύπτονται μπροστά μας ένα καθημερινό και ταυτόχρονα bigger than life θέαμα, ένα σκληρό δράμα που ίσως είναι απλώς μια ιστορία που σκαρφίστηκε ένας επίδοξος συγγραφέας, κι ένας Γούντι Άλεν απ’ τα παλιά, ο οποίος χαρίζει στην Κέιτ Γουίνσλετ τον καλύτερο ρόλο της τα τελευταία χρόνια. - Χρήστος Μήτσης
Στις ταινίες που σκηνοθετεί όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα σ’ εκείνες με φόντο τη Νέα Υόρκη, ο Γούντι Άλεν έχει καταφέρει να φτιάξει ένα εντελώς δικό του, προσωπικό κόσμο. Ένα κόσμο κατοικημένο από πρόσωπα από όλα τα κοινωνικά στρώματα: από συγγραφείς και καλλιτέχνες μέχρι ανθρώπους λαϊκούς.
Έναν κόσμο όμως όπου πάντα, ιδωμένος είτε από χιουμοριστική είτε από δραματική πλευρά, η τέχνη (ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, το θέατρο, η μουσική, η φιλοσοφία) έχουν ξεχωριστή θέση. Ξεχωριστή θέση έχουν και στη νέα του αυτή, δραματική κομεντί, «Wonder Wheel» (Ο τροχός των θαυμάτων ή και της χαράς, θα μπορούσε να πει κανείς). Ένας τροχός που βρίσκεται στο λούνα παρκ του Coney Island, τη μικρή χερσόνησο του Μπρούκλιν, με πλαζ και πάρκα ψυχαγωγίας για τους Νεοϋορκέζους, που αναζητούσαν τη διασκέδαση ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
«Με σύμβολα και μελόδραμα» θα πω την ιστορία μου, λέει ο νεαρός σπουδαστής, φιλόδοξος συγγραφέας και προσωρινός για το καλοκαίρι ναυαγοσώστης στο Κόνεϊ Άιλαντ, Μίκι (ένας πολύ καλός Τζάστιν Τίμπερλεϊκ) στην αρχή της ταινίας. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη δεκαετία του ‘50, περίοδο της διακυβέρνησης του Αϊζενχάουερ, της μεταπολεμικής ευημερίας αλλά και ενός κοινωνικού συντηρητισμού και κομφορμισμού.
Η ιστορία που μας αφηγείται ο Μίκι αφορά τέσσερα βασικά πρόσωπα: τη Τζίνι (μια εξαιρετική, γεμάτη πάθος και δύναμη, αντάξια για Όσκαρ, ερμηνεία από την Κέιτ Γουίνσλετ), πρώην ηθοποιό και νυν σερβιτόρα στην προκυμαία του Κονεϊ Άιλαντ, απογοητευμένη με την πορεία που πήρε η ζωή της, τον αλκοολικό άντρα της Χάμπτι (το ίδιο εξαιρετικός ο Τζιμ Μπελούσι), που λειτουργεί το καρουζέλ του λούνα παρκ, το μικρό, 10χρονο Ρίτσι (άλλη καλή ερμηνεία από τον Τζακ Γκιρ), πυρομανή γιο της Τζίνι από άλλο πατέρα, και την 26χρονη Καρολάινα (μικρή αποκάλυψη η Τζούνο Τεμπλ), κόρη του Χάμπτι από άλλη μητέρα, που εμφανίζεται ξαφνικά, μετά από χρόνια, κυνηγημένη από τον γκάνγκστερ άντρα της και τους μπράβους του, που βρίσκει δουλειά ως σερβιτόρα στο εστιατόριο όπου εργάζεται η Τζίνι.
Σύντομα, ο Μίκι θα ξελογιάσει την Τζίνι, η οποία, στη σχέση τους, βρίσκει μια ελπίδα φυγής από την άχαρη, ανέραστη ζωή της, ενώ, στη συνέχεια, θα προσπαθήσει να τη ξεφορτωθεί, όταν γνωρίζει κι ερωτεύεται την Καρολάινα. Ένα πολύ ωραία στημένο μελόδραμα, με φόντο τους μαφιόζους του συζύγου της Καρολάινα να ψάχνουν το κορίτσι (μάρτυρα κατηγορίας ενάντια στον εγκληματία σύζυγο) για να την «εξαφανίσουν» και με την κάμερα του μάστορα Βιτόριο Στοράρο να συλλαμβάνει κάτι από την ομορφιά, τα φανταχτερά χρώματα και την ατμόσφαιρα των αμερικανικών ταινιών της δεκαετίας του ‘50, ιδιαίτερα εκείνες του Ντάγκλας Σερκ.
Το μελόδραμα μπορεί, από ένα σημείο και μετά, να κυριαρχεί, η ταινία όμως έχει και τα χιουμοριστικά της στοιχεία, όταν στο σενάριο βρίσκεται ο πάντα εμπνευσμένος Γούντι: στις πρώτες συναντήσεις της Τζίνι με τον Μίκι ή εκείνες της Καρολάινα με τον Μίκι, ή ακόμη στις σκηνές που η Τζίνι προβάρει μπροστά στον καθρέφτη τις ατάκες της όταν θα συναντήσει ξανά τον Μίκι. Ενώ η παρουσία των μαφιόζων (στις πρώτες τουλάχιστο εμφανίσεις τους καθώς και στη συνάντησή τους με τον Χάμπτι) διέπονται από μια σατιρική διάθεση.
Πίσω όμως από όλα αυτά καραδοκεί το δράμα. Ιδιαίτερα στις σκηνές με την Τζίνι, όταν αυτή αρχίζει ζηλεύει την Καρολάινα, με τη ζωή της να μετατρέπεται σταδιακά σε μια χωρίς διέξοδο κόλαση. Κόλαση σίγουρα επηρεασμένη από τις ταινίες του Μπέργκμαν που ο Άλεν καταφέρνει να μετατρέψει, πέρα για πέρα, σε δική του.
Εκτός από τα μελοδραματικά στοιχεία που χρησιμοποιεί ο Μίκι στην αφήγησή του (με πολλές από τις σκηνές να αφηγείται ο ίδιος), την έξυπνα ενταγμένη στην πλοκή μουσική, τα τραγούδια εποχής (Kiss of Fire, See the Pyramids Along the Nile, κ.α.), τις αναφορές στη λογοτεχνία (Γκογκέν, Τσέχοφ, Ο’ Νιλ, αρχαία τραγωδία) και τον κινηματογράφο (τις ταινίες που βλέπει ο μικρός Ρίτσι, το Flying Down to Rio, τις κινηματογραφικές αφίσες), υπάρχει και ενα άλλο σημαντικό στοιχείο, που χρησιμοποιεί ο Άλεν: τα σύμβολα.
Ήδη, η χρήση του Κόνεϊ Άιλαντ, με το όνειρο και τη φυγή που προσφέρουν τα πάρκα ψυχαγωγίας του, είναι μια μεταφορά για την ίδια την Αμερική της τότε περιόδου, εκείνης του άπιαστου, απατηλού αμερικανικού ονείρου (μεταφορά, αξίζει να προσθέσω, και για τον ίδιο τον αμερικανικό κινηματογράφο της τότε εποχής). Μεταφορά που συνεχίζεται και στη σκηνή με τον περίπατο του Μίκι με την Τζίνι σε πανέμορφους, γεμάτους λουλούδια και φυτά, Κινέζικους Κήπους, που τονίζουν την αίσθηση ενός ανεκπλήρωτου παράδεισου.
Ακόμη και τα ονόματα έχουν κάποια συμβολική έννοια: ο Χάμπτι (Humpty Dumpty από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», όνομα που ο Λούις Κάρολ εμπνεύστηκε από ένα ποτό), ενώ τα ονόματα Μίκι και Τζίνι παραπέμπουν σε καρτούν. Πάνω όμως από όλα είναι ο ναυαγοσώστης του Μίκι, ναυαγοσώστης που, στην πραγματικότητα, θα μετατραπεί τελικά σε άνθρωπο που οδηγεί στον πνιγμό!
Με τον Γούντι Άλεν να μας προσφέρει ένα ακόμη υπέροχο, μαζί και θλιμμένο, γαϊτανάκι στη μνήμη αλλά και στα θέματα που τον απασχολούν (και τον στοιχειώνουν) από την εποχή του «Νευρικού εραστή». - Νίνος Φένεκ Μικελίδης
… Η έμπειρη, κυριολεκτική Γουίνσλετ είναι σχεδόν άριστη παίζοντας μια άπειρη ηθοποιό με συνεχείς εκρήξεις και ραγισμένη φιλοδοξία, ένα ιδιαίτερο πορτρέτο μιας μάλλον ατάλαντης Μοιραίας που ο Αμερικανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης τακτοποιεί υπέρ το δέον, αντί να ανοίξει ένα παράθυρο στο αγαπημένο του Τυχαίο. - Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
*Ο Woody Allen, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός, έχει γεννηθεί τον Δεκέμβριο του 1935 στο Brooklyn, της Nέας Υόρκης, από λογίστρια μητέρα αυστροεβραϊκής καταγωγής και σερβιτόρο πατέρα ρωσοεβραϊκής καταγωγής. Σαν νεαρός γοητεύτηκε από 2 πράγματα, τα μαγικά τρίκ και το κλαρινέτο, χόμπι που εξακολουθεί να έχει. Εισήλθε στη show business στην ηλικία των 15 ετών, γράφοντας ανέκδοτα για μια τοπική εφημερίδα για 200 δολάρια την εβδομάδα.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε με το να γράφει αστεία για talk shows μέχρι που πείστηκε από τους μάνατζέρ του να λέει ο ίδιος τα αστεία του σε stand-up, πράγμα στο οποίο σταδιακά έγινε πολύ επιτυχημένος. Συνέχισε γράφοντας σενάρια για τον κινηματογράφο και ως ηθοποιός.
