Τώρα που τα φώτα της Βουλής έσβησαν και οι Πρέσπες πέρασαν στην Ιστορία, επιβάλλεται ένας ψύχραιμος και αντικειμενικός απολογισμός.
Η μικρή και η μεγάλη Πρέσπα έμειναν στη θέση τους. Στην ίδια μεριά, όπου ακριβώς μάθαμε στα πρώτα μαθήματα της Γεωγραφίας.
Έμεινε όμως από πάνω τους να λυσσομανάει ο άνεμος και τα συνήθως ήρεμα νερά μίας λίμνης, να είναι πλέον ταραγμένα.
Οι Πρέσπες θα μας θυμίζουν πάντα την 25η Ιανουαρίου τπθ 2019 και θα «σηκώνουν» το βάρος της ονοματοδοσίας μίας συμφωνίας η οποία συζητήθηκε τόσο πολύ που –τηρουμένων των αναλογιών-«άφησε τη σκόνη της» ακόμη και στα μνημόνια της κρίσης.
Το ερώτημα είναι τι αφήνει πίσω της στην Ελληνική κοινωνία. Και οι προσλαμβάνουσες μέχρι στιγμής μόνο αισιόδοξες δεν είναι.
Μένει λοιπόν πίσω ένας λαός βαθιά διχασμένος και ένα πολιτικό σύστημα που αναζητά και πάλι τον βηματισμό του.
Η πλειοψηφία των πολιτών δείχνει απογοητευμένη από την συμφωνία και οι υπόλοιποι πανηγυρίζουν «για την επιτυχία»
Μαζί με τους τελευταίους «δίνει τα ρέστα» του ο ξένος παράγοντας φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναφωνούν διθυράμβους οι περισσότεροι από εκείνους που για εννέα ολόκληρα χρόνια μας έβαλαν στην πρέσα της λιτότητας.
Η Άγκελα Μέρκελ που ήταν το «μαύρο πρόβατο», σήμερα έγινε υμνητής της εξωτερικής μας πολιτικής, στον Λευκό Οίκο του Ντόλαλντ Τραμπ ανοίγουν σαμπάνιες για την κύρωση της συμφωνίας. Και στον αντίποδα οι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ «μερκελιστές» της περιόδου των μνημονίων, μάχονται κατά των επιθυμιών της Καγκελαρίου και της υπερδύναμης.
Θυμίζω ότι δεν πέρασαν παρά μόλις τέσσερα χρόνια και κάτι από το καλοκαίρι του 2015 όταν ο ίδιος λαός διχάστηκε σε ένα δημοψήφισμα, που οι σημερινοί συμπορευόμενοι των Γερμανών και της Ευρώπης, ζητούσαν τον εξοστρακισμό τους από τη χώρα και οι τωρινοί καταγγέλλοντες τη συμφωνία μάχονταν για την ευρωπαϊκή κανονικότητα της Ελλάδας
Αλήθεια, σε τι εποχές ζούμε; Πόσο εύκολα το μαύρο ασπρίζει και πόσο κοντή έγινε πιά η μνήμη μας;
Η απάντηση είναι απλή: Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Σε λίγο η κοινωνία θα πέσει πάλι «στα νερά» της καθημερινότητας. Τα μικρά θα «σκεπάσουν» τα μεγάλα και η ζωή θα συνεχιστεί. Στα καφενεία οι συζητήσεις θα επανέλθουν σε…φυσιολογικά επίπεδα και θα συνεχίσουμε την άχαρη και συνήθη τακτική μας ,να αναλύουμε τα πάντα στη λογική του πόσο παχιά είναι η κατσίκα του γείτονα και πόσο πολύ θα θέλαμε να ψοφήσει πριν από την «ώρα της»
Αυτή είναι η μοίρα μας. Αλλά τα νερά της μικρής και της μεγάλης Πρέσπας θα συνεχίσουν να είναι ταραγμένα. Και ο ξένος παράγοντας θα συνεχίσει να εξυφαίνει σχέδια. Και πότε θα είναι μαζί μας όταν θα εξυπηρετούνται τα σχέδιά του, και πότε απέναντί μας όταν-και πάλι για την εξυπηρέτηση των σχεδίων του θα μας επιβάλλει τη δημοσιονομική τάξη.
Και κάπως έτσι, όλοι όσοι έχουμε τις ευθύνες των επιλογών μας, ας αναφωνήσουμε: «Καληνύχτα Ελλάδα»
