Στις 3 Ιουλίου 2017 η «Libération» κυκλοφόρησε μ’ έναν τεράστιο Εμανουέλ Μακρόν στο πρωτοσέλιδό της. Αλλά έναν Μακρόν καρικατούρα του Δία: μυώδες σώμα, ημίγυμνο, με κεραυνούς στο δεξί χέρι. Ο τίτλος: «Manupiter à Versailles» - ο ΜανουΔίας στις Βερσαλλίες. Αφορμή είχε σταθεί η απόφαση του Γάλλου προέδρου να καλέσει σε ειδική συνεδρίαση το Κογκρέσο, δηλαδή τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, για να τους εκθέσει τις ιδέες του για τη Γαλλία. Τέτοιες συνεδριάσεις προϋποθέτουν ειδικό εθνικό λόγο, δεν προορίζονται για το επικοινωνιακό σόου. Εξού και η χλεύη της «Libération». Δεν επρόκειτο όμως για κάποια αριστερίστικη κακία. Και η εφημερίδα «Le Parisien», διαφορετικής σχολής, είχε καυτηριάσει την «ύβρη» του προέδρου και τον είχε καλέσει «να κατέβει από τον Ολυμπο».
Δεν την άκουσε. Το πιστοποιεί η υποβάθμιση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης από τη συγκεντρωτική προεδρία του καθώς και ο βλοσυρά λουδοβίκειος τρόπος με τον οποίο φέρεται σε όποιο μέλος του «λαουτζίκου» συναντά τυχαία. Φυσικά, για την καταβαράθρωση της δημοτικότητάς του στο 20% δεν φταίει αποκλειστικά το μπλαζέ ύφος και η αριστοκρατικής κοπής ξινίλα του. Φταίει και το ότι αποδείχτηκε, και αυτός, αδύναμος μπροστά στην Αγκελα Μέρκελ και την ηγεμονία της. Φταίει το ταξικό πρόσημο της φορολογικής του πολιτικής, διά της οποίας το εισόδημα του φτωχότερου 22% των Γάλλων μειώθηκε κατά 1% (μοιάζει λίγο, αλλά δεν είναι), ενώ το εισόδημα του πλουσιότερου 1% αυξήθηκε διά των φοροαπαλλαγών κατά 6% (αυτό κι αν δεν είναι λίγο). Προσθετέες οι περικοπές των δημόσιων δαπανών, με ό,τι διαλυτικό σημαίνουν για το κοινωνικό κράτος.
Ο ΜανουΔίας αναγκάστηκε χθες να κατεβεί από το όρος της θεϊκής υπεροψίας. Δεν τον ανάγκασαν οι δηλώσεις των ηγετών της αντιπολίτευσης (ο επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολιβιέ Φορ, λ.χ., επισήμανε ότι «δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα λες και ζούμε στον Ολυμπο»), αλλά τα κίτρινα γιλέκα. Οι άνεργοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι, ακόμα και τμήματα της μεσαίας τάξης, που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο υψηλό κόστος ζωής. Η ύπουλη επιχείρηση ταύτισής τους με τους λεπενικούς δεν έπιασε. Υπάρχουν και ακροδεξιοί στις διαδηλώσεις, όπως και απολίτικοι βιαιολάγνοι. Ο κύριος όγκος όμως είναι κοινοί θνητοί. Το πρόβλημά τους δεν είναι τόσο τα ακριβά καύσιμα όσο το ότι δεν θέλουν πια να καταντάει ο αγρίως ζορισμένος βίος τους καύσιμο για τη μηχανή μιας «ανάπτυξης» που δεν τους περιέχει.
