Για δεύτερη φορά, μας στεναχώρησες βαθιά, αγαπημένε μας φίλε Σπύρο Δούκα... Η πρώτη, ήταν όταν άφησες την εφημερίδα... Και τώρα, που λύγισες… από τα πολλά, αφήνοντας και τη ζωή...
Κι έτσι, πολύ απλά και ξαφνικά, αποφάσισες να μην πούμε τα χρόνια πολλά φέτος στη γιορτή σου...
Κι εμείς, δεν σε βλέπαμε σαν τον εκδότη της μεγάλης εφημερίδας της πόλης, αλλά ως τον αδαμάντινο, οικογενειακό μας φίλο, σε βάθος πολλών δεκαετιών, τον άνθρωπο με τις πολλές αρετές και τα χαρίσματα, το φίλο που ποτέ δεν μας χάλασες το χατίρι (κι εσύ και η Νανούσκα σου), στην όποια απόφασή μου, έστω κι αν έβλεπες να αντίκειται στη γραμμή της εφημερίδας... Με εμπιστευόσασταν...
Όλο το μεγαλείο τού χαρακτήρα σου, καθώς και η καλή σου προαίρεση, συνοψίζονταν στην αντιμετώπιση όλων όσοι, διαχρονικά, επιχείρησαν να σε εκμεταλλευτούν… Τους έδινες άφεση... και σχεδόν το ξεχνούσες... έστω κι αν στην πορεία, προσπαθούσαν ξανά... Διαφωνούσα...
Αντίο, καλέ μας φίλε.
