Γνωρίζω κόσμο που στήνεται στην ουρά για να δει τον Λεωνίδα Ευφραιμίδη στην σκηνή. Ο γιος του πασίγνωστου Πατρινού εμπόρου, έμπορος και αυτός, είναι αυτό που λέμε «πηγαίο κωμικό ταλέντο». Ένα ταλέντο που το «σηκώνει» το σανίδι, με την άνεση που σηκώνει πάντα το αυθεντικό. Και αυτό, δεν συμβαίνει μόνο στο θέατρο, ερασιτεχνικό η ή, αλλά και στη ζωή.
Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε τον –εκ των πρωταγωνιστών- του «Πρότυπου Οίκου Ανοχής» που προκάλεσε ...συνωστισμό στις «Γραμμές Τέχνης»
Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Το είχα από τα χρόνια του σχολείου, όπου έπαιρνα ανελλιπώς μέρος στις σχολικές παραστάσεις και οι καθηγητές τότε, μου έλεγαν ότι έπρεπε να ασχοληθώ και να μην το αφήσω. Όμως, δυστυχώς, οι συγκυρίες και οι οικογενειακές καταβολές, δεν μου το ‘επέτρεψαν’, μέχρι την στιγμή που βρήκα την διέξοδο της ερασιτεχνικής ασχολίας με το θέατρο και από εκεί που ήμουν ένας απλός θεατής, βρέθηκα πάνω στην σκηνή».
Η ΑΦΟΡΜΗ
«Αφορμή για να βρεθώ στην σκηνή, ήταν η γυναίκα μου, η οποία ξέροντας το μεράκι μου, επικοινώνησε με μια πολύ καλή μου φίλη που ασχολείται χρόνια με το θέατρο, τη Νάντια Κωνσταντινίδη. Η Νάντια, μου πρότεινε να πάρω μέρος σε μία οντισιόν των «Υποκριτών» για το έργο των Ρέππα - Παπαθανασίου «Ράους, ουστ από ‘δω» και η συνέχεια γνωστή……Κέρδισα τον ιδιαίτερο ρόλο ενός…ομοφυλόφιλου λεκανατζή σε οίκο ανοχής, ρόλο που ακόμα ο κόσμος θυμάται, παρότι έχουν περάσει τρία χρόνια!»
Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
«Θυμάμαι, λοιπόν, αυτούς που είχαν την εμπειρία, να μας συμβουλεύουν και να ανησυχούν μην πάθουμε black out πάνω στην σκηνή, το λεγόμενο «σεντόνι» και πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Συνεχώς με ρωτούσαν πως νοιώθω, να χαλαρώσω, αν έχω τρακ ή αγωνία, και εγώ τους έλεγα ότι είμαι μια χαρά, ανυπομονούσα να βρεθώ στην σκηνή και τους έκανε εντύπωση αυτό. Πάνω στην σκηνή ένοιωθα σαν «το σπίτι μου». Η επαφή με το κοινό δε, ήταν και είναι κάτι μαγικό! Η ενέργεια που σου μεταδίδει την ώρα της παράστασης, τα σχόλια που ακούμε γιατί είμαστε πολύ κοντά τους, η «συμμετοχή» του με τις αντιδράσεις στις ατάκες, είναι ανεπανάληπτα συναισθήματα!»
ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟ …ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Καταρχήν, να σας πω και να σας το τονίσω αυτό, ότι οι περισσότεροι ερασιτέχνες ηθοποιοί, ακριβώς επειδή είναι «εραστές της τέχνης» και δεν το κάνουν για τα χρήματα, προσπαθούν να αποδίδουν ως επαγγελματίες και ακόμα καλύτερα. Και οι σκηνοθέτες την ίδια απαίτηση έχουν. Να αποδίδουμε με επαγγελματικούς όρους μία παράσταση, παρότι ερασιτέχνες. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πολύ αξιόλογες τοπικές παραγωγές, που σύμφωνα με τις κριτικές του κοινού, είναι εφάμιλλες, αν όχι- τολμώ να πω-και σε αναλογία των οικονομικών μεγεθών της παράστασης, καλύτερες των αθηναϊκών. Τώρα για να παρακολουθήσετε μία παράσταση, υπολογίστε ότι ένας ηθοποιός, πρέπει αναλόγως του ρόλου και των απαιτήσεων που έχει αυτός, να προετοιμαστεί τόσο φυσικά, δλδ χτένισμα, βάψιμο, κτλ, όσο και ψυχικά, «μπαίνοντας» στο ρόλο του πολύ πριν την παράσταση. Φυσικά, υπάρχει και ένα σχετικό ζέσταμα, σωματικό, φωνητικό και έκφρασης».
ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
«Η πόλη δίψαγε και διψάει για καλό θέατρο και γενικά ό,τι αφορά τις τέχνες. Η Πάτρα ήταν από πολύ παλιά φιλότεχνη και μάλιστα είχε την φήμη ενός κοινού που έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση του καλού και του ποιοτικού. Ο κόσμος, τα τελευταία χρόνια ψάχνει μια διέξοδο στα προβλήματά του και το θέατρο του το προσφέρει αυτό. Αφού, είναι μία διασκέδαση οικονομική και ευχάριστη. Έτσι λοιπόν, όταν υπάρχει «ζήτηση», υπάρχει και η ανάλογη «προσφορά». Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με το θέατρο και αποφασίζουν να εκτεθούν στο κοινό».
Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
«Αν και η πρώτη μου παράσταση, και ως ρόλος, είναι ορόσημο για εμένα, που ακόμα και σήμερα ο κόσμος με θυμάται, εν τούτοις, η τελευταία παράσταση «Πρότυπος Οίκος Ανοχής» του Χ. Ρώμα, νομίζω είναι η αγαπημένη μου έως τώρα. Μέχρι να έρθει η επόμενη, φυσικά… Η παράσταση αυτή είχε τα πάντα: γέλιο, προβληματισμό, συγκίνηση, ανατροπές και πάλι γέλιο. Μια παράσταση που άρεσε και αγκάλιασε ο κόσμο για δύο σεζόν, με sold out παραστάσεις μέχρι το τέλος!!!!»
Ο ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ
«Οι πιο πιστοί μου θαυμαστές είναι, φυσικά, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Η γυναίκα μου δε, είναι και ο πιο αυστηρός κριτής μου, επειδή παρακολουθεί μια παράσταση από τις πρόβες ακόμα. Βλέπει έτσι την εξέλιξη του έργου και του ρόλου, από την αρχή μέχρι την πρόβα τζενεράλε και από την πρεμιέρα μέχρι την τελευταία παράσταση. Εδώ, οφείλω να της πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ», γιατί χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσα να ασχολούμαι. Φανταστείτε, ότι για να κάνω εγώ το μεράκι μου και αυτό που με κάνει χαρούμενο, αυτή δέχεται να απουσιάζω ατελείωτες ώρες προβών και παραστάσεων, αναλαμβάνοντας και τα παιδιά και πολλές υποχρεώσεις. Με ανταμείβει η χαρά της οικογένειάς μου που με βλέπουν να εκπληρώνω ένα όνειρο που είχα από παιδί.»
ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ;
«Υπάρχει, έχει επιλεγεί και το έργο, αλλά δεν είμαι εγώ αρμόδιος να το ανακοινώσω. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι ότι είναι κωμωδία πάλι, και με ορίζοντα να βγει στο κοινό τον Μάρτιο του ΄19, οπότε λογικά, μετά από λίγη ξεκούραση και παύση, σε λίγες μέρες θα ξεκινήσουμε το διάβασμα, πάλι στις «Γραμμές Τέχνης» και πάλι με την καθοδήγηση και σκηνοθεσία της Νικολέττας Μπακοπούλου».
ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ
«Το να είσαι συνεχιστής ή να προσπαθείς, τουλάχιστον να είσαι, σε αυτά που κατάφερε ο πατέρας σου και γενικά η γενιά του, δλδ να ξεκινάς από το μηδέν και να είσαι-μετά από 55 χρόνια-γνωστός στο κοινό της Πάτρας, έχοντας ένα καλό όνομα στην αγορά, φερέγγυος και συνώνυμος της καλής ποιότητας και των τιμών, καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ δύσκολο έως δυσβάσταχτο έργο!! Οι οικονομικές συγκυρίες που βιώνουμε, οι κοινωνικές επιπτώσεις, το παραεμπόριο που ανθεί, οι πολυεθνικές, οι κυβερνητικές επιλογές των τελευταίων δεκαετιών, που συνειδητά επιλέγουν την- τολμώ να πω- έως εξοντωτική πολιτική εναντίον της επιχειρηματικότητας, των επενδύσεων, με την φορολογία και την γραφειοκρατία, καταλαβαίνετε ότι δεν είναι και η ιδανική εποχή για το εμπόριο. Όμως, το παλεύουμε και θα το παλεύουμε, ώστε να μπορέσουμε ν’ ανταπεξέλθουμε και να συμβαδίσουμε, στις νέες προκλήσεις της αγοράς, κρατώντας πάντα, ως βασικούς πυλώνες, την ποιότητα, τις τιμές και την επαφή με τον πελάτη».
Γ. Κοντογεωργοπούλου