Ήταν κάποτε ένας μεροκαματιάρης που μεγάλωνε δύο παιδιά. Δεν έμενε φράγκο στα μισά του μήνα και ο ίδιος, ότι είχε και δεν είχε προοριζόταν για τα παιδιά του. «Να σπουδάσουν να γίνουν άνθρωποι». Το είχε άλλωστε ακούσει τόσες φορές από τον πατέρα του.
«Αυτός δεν τα κατάφερε, ας κάνω εγώ κάτι για τα δικά μου παιδιά» μονολογούσε ολημερίς
Δεν πείραξε κανέναν, πλήρωνε τους φόρους του και αγαπούσε τους ανθρώπους.
Και ξαφνικά; Μένει χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα και με ένα Κράτος απέναντί του να του ζητά τα «μαλλιοκέφαλά» του για παλαιότερες υποχρεώσεις.
Τι έκανε; Φυσικά αντέδρασε. Κατέβηκε στους δρόμους, διαδήλωσε, καταψήφισε και μετά από την καθημερινή αγωνία του γύριζε στο σπίτι με το κεφάλι ψηλά γιατί σε λίγο θα ξημέρωνε μία καινούργια μέρα.
Ο ήρωας της ιστορίας μας δεν είναι ένας. Είναι ας πούμε το πρόσωπο-συνισταμένη χιλιάδων ανθρώπων που πόνεσαν από τις συνέπειες μίας βαριάς οικονομικής κρίσης.
Αλλά αν ο ήρωας της ιστορίας μας «ξέφευγε» μέσα στην απόγνωσή του, άρπαζε ένα «στουπί» και έκαιγε ένα κρατικό αυτοκίνητο, μία σκοπιά αστυνομικού, ή την πρόσοψη μίας βουλευτικής κατοικίας, θα βρισκόταν αμέσως δέσμιος στα χέρια του Νόμου.
Οι κάμερες θα «έπιαναν» κάθε του κίνηση και ο πέλεκυς θα έπεφτε πάνω του βαρύς.
Όμως ο ήρωας της ιστορίας μας, όπως και χιλιάδες άλλοι ήρωες δεν «ξέφυγαν».
Ξέφυγαν όμως άλλοι. Εκείνοι που, ως δια μαγείας, γίνονται αόρατοι από τις κάμερες όταν περνούν μπροστά από ένα αστυνομικό Τμήμα και εκτοξεύουν εύφλεκτα και άλλα υλικά.
Δεν ξέρω. Μπορεί οι κάμερες και τα «μάτια» του Νόμου να τυφλώνονται από τις λάμψεις των αυτοσχέδιων πυρομαχικών τους. Μπορεί να έχουν δίκιο (sic) μετατρέποντας τους δρόμους σε αρένες υπερασπιζόμενοι, όπως υποστηρίζουν, τον δικό τους «νόμο».
Μόνο που ο άλλος ο Νόμος, ο κανονικός, δείχνει να αναγνωρίζει τον «νόμο» που αυτοί πιστεύουν, αφήνοντας προκλητικά στην μοίρα του τον μεροκαματιάρη ήρωά μας, που δεν έχει δικό του «νόμο» αλλά υπακούει στον έναν και μοναδικό.
Μόνο που σε λίγο μέσα σε αυτή τη δίνη του παραλόγου, ο δικός μας ήρωας, μπορεί να ξεχάσει ότι ο Νόμος είναι ένας. Και τότε είναι που πραγματικά τα πράγματα θα ξεφύγουν
*Αφιερωμένο στην πολιτική και φυσική ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας
