Στην Πάτρα, όπως και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, υπάρχουν δύο ειδών «γονείς» ζώων: αυτοί που τα λατρεύουν και αυτοί που τα μισούν. Οι πρώτοι, φτάνουν στο σημείο να πληρώνουν για να ταϊστούν, να στειρωθούν ή να εγχειριστούν ζώα του δρόμου, αδέσποτα που κάποτε είχαν ένα σπίτι αλλά το έχασαν είτε επειδή ο …έρωτας κράτησε λίγο, είτε επειδή δεν υπήρχε καν έρωτας κι ήταν η μόδα αυτή που τα έφερε σαν δώρο εποχής αμπλαρισμένο με κόκκινη κορδέλα. Οι δεύτεροι είναι αυτοί που πετάνε τα ζώα τους στο δρόμο, αυτοί που τα κακοποιούν. Αυτοί αυξάνονται με θεαματική ταχύτητα τα τελευταία χρόνια στην Πάτρα όπως και η άλλη κατηγορία των νοσηρών που γεμίζουν τον τόπο φόλες καθώς θεωρούν ότι τους παίρνει να σκοτώνουν ό,τι τους ενοχλεί, σε ένα κράτος που δεν έχει αποκτήσει ακόμη το μηχανισμό για να τους εντοπίσει και να τους οδηγήσει πίσω από το κάγκελα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο … άγνωστος της Αρόης ο οποίος πετάει βρώσιμες φόλες μέσα σε γεμιστά μπιστότα σοκολάτας «Παπαδοπούλου», δίπλα στην πλατεία, εκεί όπου παίζουν παιδιά, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για τον πολλαπλασιασμό του κινδύνου.
Θα περίμενε κανείς ότι στην Πάτρα του 2018, τα πράγματα θα είχαν βελτιωθεί σε ό,τι αφορά τη σχέση μας με τα ζώα. Αντιθέτως τα προβλήματα ακολουθούν μια όλο και πιο ανησυχητική τροχιά με τα αδέσποτα να αυξάνονται, τις δομές να αναζητούνται, τις θανατώσεις ζώων να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο ,τα ΜΜΕ να επικεντρώνουν σε θέματα όπως η επίθεση αδέσποτων σε ασθενείς και συνοδούς στο νοσοκομείο του Ρίου και τις συσκέψεις να ακολουθούν τα περιστατικά, χωρίς επί της ουσίας να λύνουν κανένα πρόβλημα πέραν του προφανούς επικοινωνιακού.
Την ίδια ώρα στην Πάτρα, υπάρχουν φιλόζωοι που πασχίζουν μόνοι, με χρήματα που βγάζουν από την τσέπη τους, να σώσουν και να στειρώσουν ζώα.
Η Δώρα Αγγελετοπούλου, υπεύθυνη του σωματείου «Φιλόζωοι εθελοντές Πάτρας» είναι μια από αυτούς. Ξεκίνησε το 2011 όταν περνώντας από την Πατρών- Τριπόλεως (111), σταμάτησε καθώς εντόπισε πεταμένα νεογέννητα κουτάβια. Τα τάισε και την επόμενη μέρα, όταν ξαναπήγε, τα βρήκε νεκρά. Πήρε ένα που είχε επιβιώσει με σκοπό να το δώσει για υιοθεσία. Αυτό ήταν. «Όταν αρχίζεις, δεν σταματάς».
Αύξηση των αδέσποτων
«Δυστυχώς τα αδέσποτα αυξάνονται συνεχώς» λέει η κ. Αγγελετοπούλου. «Φανταστείτε ότι ακόμη βρίσκουμε ζώα παρατημένα έξω από τη Μέριμνα Ζώων που έχει κλείσει. Πάνε και τα αφήνουν εκεί προφανώς επειδή πιστεύουν ότι θα τα ταΐσουν και θα επιβιώσουν. Τα ζώα τα παρατάνε επειδή τα βαριούνται. Είναι καθαρά θέμα ανευθυνότητας. Ιδίως τον Ιούνιο οπότε και φεύγουν οι φοιτητές, έχουμε αύξηση των αδέσποτων στην περιοχή. Τα μαζεύουν, τα φροντίζουν και όταν φεύγουν να πάνε στα σπίτια τους, τα αφήνουν στο δρόμο. Ένα εξίσου τεράστιο πρόβλημα είναι οι Ρομά. Όταν έρχονται, έχουν πάντα μαζί τους ζώα, τα περισσότερα από τα οποία τα έχουν κλέψει από άλλες πόλεις και όταν φεύγουν τα παρατάνε, ιδίως τα άρρωστα. Από αυτούς γεμίζουν αδέσποτα ολόκληρες περιοχές όπως η Παραλία Πατρών. Έχουμε βρει εκεί πολλά κλεμμένα ζώα που τα επιστρέφουμε στους ιδιοκτήτες τους επειδή έχουν τσιπάκι και μπορούμε να τους εντοπίσουμε».
Που εγκαταλείπουν τα ζώα τους οι Πατρινοί
Οι περιοχές όπου κατά σύστημα εγκαταλείπουν τα ζώα τους οι Πατρινοί δεν είναι μόνο το Ρίο, όπου φαίνονται καθώς είναι πολλά μαζεμένα.
Τόποι εγκατάλειψης είναι κατά κανόνα η «111» και το Δασύλλιο. Αλλά επί της ουσίας αδέσποτα θα βρεις σε όλες τις περιοχές της πόλης.
Τη τελευταία πενταετία οι φιλοζωικές της Πάτρας έχουν μαζέψει εκατοντάδες ζώα και έχουν προχωρήσει σε άπειρες στειρώσεις. «Είναι πλέον σχεδόν αδύνατον να μας ξεφύγει και να μας γεννήσει ζώο που είναι αδέσποτο. Είναι όμως τα δεσποζόμενα που εγκαταλείπονται συνεχώς, όλο και πιο πολύ. Στο Ρίο έχουμε κάνει τεράστιο έργο σε αυτό τον τομέα. Αναλαμβάνουμε ζώα ασταμάτητα αλλά είναι αδύνατον να λυθεί το πρόβλημα αν δεν υπάρξει ευαισθητοποίηση και από τον δήμο».
Το τελευταίο διάστημα αφήνονται στο δρόμο μεγάλα σκυλιά μπόξερ, πιτ μουλ και λυκόσκυλα τα οποία συνήθως έχουν και κάποιο πρόβλημα υγείας.
Αυξάνονται οι κακοποιήσεις- Οι ύποπτες περιοχές για φόλες
Με ανησυχητική ταχύτητα για τον πολιτισμό μας και την ανθρώπινη ψυχική ισορροπία, οι κακοποιήσεις στην Πάτρα αυξάνονται. «Ίσως και να γίνονται πλέον περισσότερο γνωστές, αλλά όπως και να το κάνεις, είναι τραγική η κατάσταση . Υπάρχουν ζώα που ζουν σε άθλιες συνθήκες ακόμη και μέσα στο κέντρο της πόλης. Ευτυχώς τελευταία η αστυνομία ανταποκρίνεται περισσότερο στα αιτήματα των φιλόζωων, όταν υπάρχει επώνυμη καταγγελία».
Την ίδια αύξηση έχουμε και στις φόλες, με κάποιες περιοχές να έχουν την πρωτοκαθεδρία. Η «111» (Πατρών- Τριπόλεως), το Δασύλλιο, η περιοχή της Άνω Πόλης, η περιοχή της διάνοιξης της Κανακάρη, η περιοχή της Αγίας Σοφίας και η Αρόη είναι στην «κόκκινη» ζώνη.
«Ένα από τα πιο τραγικά είναι ότι κάποιος στην Αρόη ρίχνει κατά σύστημα φόλες δύο φορές το χρόνο μέσα σε μπισκότα Παπαδοπούλου. Μιλάμε για μπισκότα που πετάει δίπλα στην πλατεία όπου υπάρχουν παιδιά. Φανταστείτε τι θα γίνει αν ένα μικρό παιδί βάλει στο στόμα του ένα τέτοιο μπισκότο».
Αλλά και στην πλαζ δηλητηριάστηκαν πριν το καλοκαίρι πολλά σκυλιά που ζούσαν χρόνια εκεί.
Οι φιλοζωικές οργανώσεις
Οι Φιλοζωικές οργανώσεις δεν πιστεύουν ότι το πρόβλημα λύνεται με δημοτικό κυνοκομεία καθώς αυτά νωρίς ή αργά καταλήγουν σε… Νταχάου. «Όπου έχει φτιαχτεί δημοτικό κυνοκομείο ποτέ δεν είναι υπέρ των ζώων» λέει η κ. Αγγελετοπούλου.
Κάποτε στην Πάτρα, υπήρχε η «Μέριμνα των Ζώων», προσπάθεια ιδιωτική, η οποία έκλεισε έπειτα από καταγγελίες σχετικά με την μη τήρηση του νόμου περί της απόστασης από κατοικήσιμη περιοχή. Εκεί υπήρχε και κτηνιατρείο.
Το κενό καλύπτουν οι φιλοζωικές οργανώσεις, φιλόζωοι που μέχρι πριν λίγα χρόνια φρόντιζαν μόνοι τους τα ζώα, αλλά για να μπορούν να εισακούγονται από υπηρεσίες και φορείς, προχώρησαν στην σύσταση σωματείων. «Αυτό το κάναμε για να είμαστε νομικά περισσότερο κατοχυρωμένοι και να αντιμετωπίζουμε τις κακοποιήσεις. Αλλιώς είναι ένας ιδιώτης και αλλιώς ένας σύλλογος».
Οι σύλλογοι μαζεύουν δεκάδες ζώα . Δεν έχουν καταφύγιο, αλλά προχωρούν σε φιλοξενίες είτε επί πληρωμή είτε στα σπίτια τους ψάχνοντας για ανθρώπους που θα τα υιοθετήσουν. «Δίνουμε πάντα προτεραιότητα στα κουτάβια, τις μανούλες και τα άρρωστα ζώα. Όλα τα έξοδα τα βγάζουμε από την τσέπη μας, δεν έχουμε καθόλου πόρους πέρα από το μπαζάρ που διοργανώνουμε. Στη δική μας οργάνωση είμαστε περίπου 15 άτομα με έναν πυρήνα πιο στενό που αποτελείται από εμένα, την Κωνσταντίνα Κατσαϊτη, τη Μαρία Θεοφανοπούλου και τη Λένα Πανταζή».
Στην πόλη δραστηριοποιείται επίσης ο σύλλογος «Τετράποδος Σαμάνος» με τη Σου Έλεν Μίχα και ο «Αχαϊκός Σύλλογος Ζώων» με την Αναστασία Αραβαντινού
Τα περισσότερα μηνύματα τα λαμβάνουν μέσω fb ενώ τα μέλη του κυριολεκτικά «σαρώνουν» περιοχές για εντοπισμό αδέσποτων. Στην προσπάθειά τους βοηθούν και οι κτηνίατροι με ειδικές τιμές και δόσεις, ενώ τεράστιο είναι και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν με τις «αντιδράσεις της γειτονιάς».
Τα αναπάντητα αιτήματα από το δήμο
Με τον δήμο δεν μπορούν να έρθουν όπως λένε σε συνεννόηση. Ζητούν τη σύσταση δημοτικού ιατρείου με πρόγραμμα συνεχόμενων στειρώσεων και όχι αποσπασματικών, καθώς δεν λύνεται το πρόβλημα ούτε με έκτακτες στειρώσεις, ούτε με επίσης αποσπασματική κάλυψη εξόδων για τροφές π.χ. σε φοιτητές, ενώ τονίζουν ότι ουδέποτε οι Φιλοζωικές ήρθαν σε επικοινωνία με το δήμο για τα αδέσποτα του Ρίου όπως γράφτηκε. .
«Δεν έχουμε σύμμαχο το δήμο» λέει η κ. Αγγελετοπούλου. «Ζητάμε να βοηθήσει ώστε να υπάρχει ενημέρωση, να κινηθεί διαδικασία ελέγχου των ιδιοκτητών που αφήνουν τα ζώα τους με την ηλεκτρονική σήμανση, έτσι ώστε να αναγκάζεται ο άλλος να είναι υπεύθυνος και να σκέφτεται ότι αν παρατήσει ένα ζώο θα εντοπιστεί. Σε άλλες πόλεις γίνεται αυτό συνδυαστικά με την αστυνομία και ενημερώνουν τον κόσμο ότι θα γίνει έλεγχος. Με βάση το νόμο, είσαι υποχρεωμένος αν χάσεις το σκύλο σου να δηλώσεις απώλεια».
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου
