Την επόμενη εβδομάδα θα βιώσουμε γιορτές και πανηγύρια στα οποία κανείς δεν θα γνωρίζει τί γιορτάζει –όπως στο δημοψήφισμα τού 2015 κανείς δεν γνώριζε τί ψήφιζε. Αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα και όποιος θέλει ας το καταλάβει.
Ένα πράγμα, όμως, είναι σίγουρο. Από την 21η Αυγούστου και μετά, μπορεί η Ελλάδα να μην έχει κάποια τρόϊκα πάνω από το κεφάλι της, όμως είναι μία φτωχοποιημένη και έντονα αντιπαραγωγική χώρα, η οποία συνεχώς θα βρίσκεται υπό την επιτήρηση των αγορών. Και οι τελευταίες, ούτε παίζουν με τα λεφτά τους, ούτε χάρες κάνουν, ούτε συναισθήματα έχουν.
Ακόμα χειρότερα, θα γνωρίζουν ότι η Ελλάδα απέχει πολύ από τού να είναι μία κανονική χώρα γιατί αυτό δεν το θέλει το πολιτικό της σύστημα. Θα είναι επίσης γνωστό στις αγορές ότι η χώρα μας θα έχει πλέον αποκοπεί από το φθηνό χρήμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Η απόφαση του κ. Μάριο Ντράγκι είναι γνωστή και την είχε προαναγγείλει.
Την ώρα, έτσι, που ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του θα πίνουν ένα ποτήρι σαμπάνια πανηγυρίζοντας για την …καθαρή έξοδο από το μνημόνιο, η πρόσβαση στο φθηνό χρήμα της ΕΚΤ τελειώνει για τις ελληνικές τράπεζες. Το waiver που μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια τελειώνει, καθώς η ΕΚΤ θεωρεί ότι από την 21η Αυγούστου η Ελλάδα δεν πληροί τα κριτήρια για να ισχύει η παρέκκλιση μέσω της οποίας οι ελληνικές τράπεζες μπορούσαν να δίνουν ελληνικούς τίτλους ως ενέχυρα για τις πράξεις αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ. Επομένως, ό,τι ισχύει για τις άλλες χώρες θα ισχύει και για την Ελλάδα.
Η γνωστή προπαγάνδα του Μαξίμου θα το «πουλήσει» ως εξής: «Γινόμαστε κανονική χώρα, επομένως τί το χρειαζόμαστε αυτό το waiver; Εφόσον μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, δεν έχουμε ανάγκη τον Μάριο Ντράγκι. Ζήτω! Ο ζυγός τελείωσε, η τρόϊκα έφυγε, η οικονομία εξυγιάνθηκε, η αριστερά στην κυβέρνηση νίκησε». Αυτού του είδους τα σχόλια και οι διατυπώσεις θα είναι κυρίαρχες την προσεχή εβδομάδα, κυρίως στο Διαδίκτυο, και θα συσκοτίζουν την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα διαφέρει αισθητά από την εικόνα που θα παρουσιάζουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι τρολατζήδες του.
Στα οκτώ χρόνια του μνημονίου, πέρα από μία οριζόντια δημοσιονομική προσαρμογή, σε επίπεδο σοβαρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων τίποτα το σοβαρό δεν έγινε. Κατά συνέπεια, ο παραγωγικός ιστός της χώρας παραμένει αδύναμος και, στις σημερινές συνθήκες, ο μετασχηματισμός του είναι δύσκολος. Η δε προσέλκυση επενδύσεων, που θα μπορούσε να αποτελέσει λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα, είναι ασήμαντη –και όταν εκδηλώνεται έχει καιροσκοπικό χαρακτήρα. Όσο λοιπόν οι αγορές δεν θα βλέπουν πραγματικό άνοιγμα προς τις επενδύσεις, η εμπιστοσύνης τους θα παραμένει στο ναδίρ. Έτσι, όταν εξαντληθεί το «μαξιλάρι ασφαλείας» που σχημάτισε η κυβέρνηση, τα επιτόκια δανεισμού προς την Ελλάδα θα πάρουν την ανηφόρα.
Αυτό, όμως, ποσώς ενδιαφέρει τον Αλ. Τσίπρα. Ελπίζει ότι τότε θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση και οι ορδές των χαχόλων του θα καίνε την Αθήνα μπας και γίνει, κατά λάθος, και καμμιά επένδυση της προκοπής στην χώρα…
Υπερβολές, όλα αυτά; Ζωή να έχουμε και εδώ θα είμαστε για να το σχολιάζουμε.
