Η Νατάσα Ράγιου συγκλονισμένη από την απώλεια της πολύ καλής της φίλης Ρίκας Βαγιάννη, κάθισε και έγραψε τις σκέψεις της την δύσκολη αυτή στιγμή για τη φίλη και συνάδελφο, με την οποία είχαν πρωτογνωριστεί όταν δούλευαν παρέα νέες, φερέλπιδες δημοσιογράφοι στην εφημερίδα «Η Απογευματινή». Το ιδιαίτερα συγκινητικό στοιχείο που μας παραθέτει η Νατάσα Ράγιου είναι ο τελευταίος όλο χιούμορ και αμεσότητα διάλογος που είχε μαζί της.
Το κείμενο – αποχαιρετισμός της Νατάσας Ράγιου για την Ρίκα Βαγιάννη έχει ως εξής:
«Ορίστε, σου έκανα το χατίρι. Δεν το είπα σε κανέναν. Και τι κατάλαβες τώρα που έφυγες;. Να μου τη λένε άγαρμπα φίλοι και συνάδελφοι γιατί δεν τους το χα πει.
- Ρε Ράγιου....έχω πάθει μια φαρυγγίτιδα και δεν μιλάω καθόλου οπότε δεν μπορώ να σε πάρω τηλ. Είσαι οκ; όλα καλά τηρουμένων; Επίσης βάλατε κανα γ....κάραβο Πάτρα Κέρκυρα, ή να πηδηχτώ από το παράθυρο; Εγώ από Ηγουμενίτσα δεν πάω, δεν είναι της τάξεώς μου, λέμε. φιλάκι, το ρικάκι.
- όπως το πες. Καλά είμαι τηρουμένων... Δεν βάλανε ρε άλαλη! Τι περίμενες χρυσό μου με αυτούς τους κάφρους παντού. Χαιρετώ από Βόρεια Πελοπόννησο. Τσακίσου κι έλα Πάτρα μην έρθω εκεί στα Ψυχικά και τα κάνω όλα βίδες...
- Ελήφθη όβερ παλιοαιγιώτισσα. Να θυμηθούμε τα παλιά και να σχεδιάσουμε τα μελλούμενα-λέμε τώρα. Ετοιμάστε τα χαλιά, όχι κόκκινα πλιζ μου χαλάει το μιζανπλί.
Αυτός ήταν ο τελευταίος μας διάλογος κάπου στα μέσα Ιουνίου.
Την τελευταία φορά που σε είδα, λίγο πριν μας γράψεις κανονικά όλους και πετάξεις γι αλλού, οριζοντιωμένη σ εκείνο το απαίσιο κρύο κρεβάτι, δεν πίστευα ότι ήσουν τόσο όμορφη. Πόσο όμορφη ρε γαμω το.. Ταλαιπωρημένη, τσακισμένη, κουρασμένη, με τον καρκίνο απέναντι να παίζετε ζάρια κι ήσουν κούκλα σαν 20 χρονών.
Πώς το' κανες αυτό πάλι ρε αθεόφοβη; Ήσουν πάντα μοναδική, ευφυέστατη, ατακαδόρισα, πρωτότυπη. Ξεχωριστή, όπως τότε, με το δώρο που μου έκανες στον γάμο μου. Ήρθες στην Πάτρα με ένα τεράστιο κουτί με παιχνίδια κάθε λογής από σφεντόνα και νεροπίστολο, μέχρι τρίβιαλ και σκραμπλ. Κι ένα χαρτάκι (χαρτάκι ρε παλιορίκα, ούτε καν κάρτα) που έγραφε: "Για το παιδί που είσαι και για το παιδί που θα κάνεις". Το έχω φυλαγμένο το κουτί Ριξ.. Όπως θα έχω φυλαγμένα μέσα μου την μορφή σου, τα γέλια μας, τις ατάκες σου, όσο ζω. Δεν υπάρχει ανταλλακτικό και το ξέρουμε όλοι όσοι είχαμε την τύχη να παίρνουμε απο τη μαγική αύρα σου.
Γεια σου Μαρικάκι. Τρέλανε τους όλους εκεί πάνω.. Και να έχεις μαζί σου την φριτέζα που σε φρίκαρε (θυμάσαι;;) να τηγανίζεις πατάτες με το μπλε νουαρ νύχι. Δεν θα τα ξαναφορέσω εκείνα τα δαχτυλίδια μαζί, είχες δίκιο και στο λέω τώρα...
