Ραφήνα, Μάτι, Άγιος Νικόλαος, Κόκκινο Λιμανάκι, Χρυσή Ακτή.
Παιδιά παίζαμε εκεί, σε όλο το μήκος της ακτογραμμής. Και βλέποντας τις τελευταίες ώρες εκατοντάδες ανθρώπους να καίγονται και να χάνονται θέλω κάτι να πώ. Αλλά τι;
Ασύμμετρο ήταν όντως το φαινόμενο. Αλλά ποιος αυτές τις στιγμές μπορεί να αρθρώσει έστω και μία λέξη όταν μπροστά του κείτονται δεκάδες νεκροί μεταξύ των οποίων και μικρά παιδιά;
Τι να σιγοψιθυρίσεις για να σ’ ακούσει η ψυχή μίας μάνας που κάηκε μαζί με το παιδί της;
Με όση δύναμη μπορεί να παίρνεις από το ιερό καθήκον της ενημέρωσης, ζητάς πρώτα απ’ όλα σιωπή. Σιωπή και σεβασμό για τον πόνο χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν και πρώτα απ’ όλα τους ανθρώπους τους.
Ότι και να πεις ΤΩΡΑ, θα το καλύψει η φωνή της μάνας, του πατέρα, του παππού της γιαγιάς, του αδελφού και των στενών συγγενών που θα κληθούν τις επόμενες ώρες να συμμετέχουν στην επώδυνη διαδικασία της αναγνώρισης.
Ότι και να πείς ΤΩΡΑ, θα «πνιγεί» μέσα στα «κύματα της αγωνίας» για τους αγνοούμενους.
Τριήμερο το πένθος της Πατρίδας, αλλά ισχυρή η αίσθηση ότι αυτή η μαυρίλα που έκαψε καρδιές, ανθρώπους σπίτια και δάση, θα μείνει μόνιμα ριζωμένη μέσα στα αποκαΐδια.
Πλάι σ ένα Κράτος που όπως φαίνεται δεν διδάχτηκε τίποτε απολύτως από τις ασύμμετρες απειλές, τους ανέμους που κάποιοι κάποτε αποκαλούσαν «στρατηγούς» και σήμερα πρωτόγνωρους.
Έτσι είναι οι φωτιές. Έτσι είναι οι άνεμοι. Και στο πέρασμά τους δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Και η ασύμμετρη διάστασή τους στέκει όρθια και δείχνει ανίκητη, όσο ένα Κράτος μοιρολατρικά την χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να καλύψει τις δικές του ανεπάρκειες.
Δεν νικιέται εύκολα ο ασύμμετρος εχθρός. Παλεύεται όμως και σίγουρα ποτέ δεν τον αφήνεις να δείχνει ανίκητος.
Συντονίζεσαι, εκπαιδεύεις τους πολίτες, είσαι μόνιμα σε ετοιμότητα, εκσυγχρονίζεις το στόλο σου, στέκεσαι δίπλα στους ανθρώπους που θα «πέσουν» πρώτοι στη μάχη, απλοποιείς το πολυδαίδαλο σύστημα εμπλοκής δεκάδων Υπηρεσιών, δημιουργείς μόνιμο συντονιστικό όργανο με λίγους και αποτελεσματικούς ανθρώπους.
Αυτό το Κράτος όμως διαχρονικά και πεισματικά, αρνείται να αντιληφθεί το αυτονόητο.
Και νάτο πάλι. Όπως και το 2007 όπως και παλαιότερα έτσι και σήμερα, άρρυθμο, αμήχανο χωρίς τσαγανό και αποτελεσματικότητα, περιμένει τα πάντα από τους πυροσβέστες τους αστυνομικούς, τους λιμενικούς, τους στρατιώτες, τους εθελοντές, τους ψαράδες που κάνουν τα πάντα, δίνουν την ζωή τους, αλλά μόνοι τους.
Και πρωτίστως αντιμετωπίζοντας την ασύμμετρη σε μέγεθος εμπλοκή των δεκάδων Υπηρεσιών και της Αυτοδιοίκησης που πασχίζουν να «πετάξουν» από πάνω τους το μπαλάκι της αρμοδιότητας.
Αλλά σε ποιόν να φωνάξεις αυτές τις ώρες;. Πάνω στα αποκαΐδια της ανατολικής Αττικής δεν ακούγονται πλέον φωνές. Δεν έμεινε τίποτε όρθιο για να υπάρξει αντίλαλος.
Μόνον ο θάνατος έμεινε μέσα στα σπίτια τα αυτοκίνητα και το δάσος. Και ο θάνατος δεν αποκρίνεται. Στέκει πάντα όρθιος και εμφανίζεται μαζί με τα ασύμμετρα στοιχεία της φύσης και «αγκαζέ» με τις ασύμμετρες παραλείψεις του συστήματος διοίκησης που διαχρονικά αρνείται να καταλάβει το τι και το πώς.
Σιωπή λοιπόν. Αυτό αξίζει. Τουλάχιστον ως ελάχιστος φόρος τιμής στους νεκρούς μας
