Tον Μάρτιο του 2014 η Πάτρα θρηνούσε σοκαρισμένη ένα κορίτσι που έσβησε ξαφνικά στα νερά της πισίνας του «Πεπανός». Ένα όμορφο φωτεινό πρόσωπο, έκανε το γύρο των ΜΜΕ με τίτλους που παρέπεμπαν σε μια τραγωδία για την οποία δεν υπήρχαν απαντήσεις, τουλάχιστον όχι πειστικές, ούτε λόγια που να μπορούν να αποτυπώσουν την ευκολία με την οποία έσβησε ένα λαμπερό παιδί σε ένα δημόσιο κολυμβητήριο και μαζί με αυτό και η αίσθηση της στοιχειώδους ασφάλειας σε χώρους όπου συρρέουν εκατοντάδες άτομα μη έχοντας κατά νου ότι η ζωή τους τίθεται υπό διαπραγμάτευση σε έναν διάλογο με την ανευθυνότητα.
-Συνέντευξη στη Γιώτα Κοντογεωργοπούλου-
Κατόπιν του γνωστού «χορού» των αναβολών η δικαιοσύνη απεφάνθη τέσσερα χρόνια μετά και λίγες μέρες πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα που θέλει τα ανθρώπινα τα πάθη να συμβαδίζουν με τα θεία, χωρίς ωστόσο να οδηγούνται πάντα σε κάθαρση, μιας και η ανάσταση δεν αποτελεί προνόμιο των πληγωμένων ανθρώπων.
Η μητέρα της άτυχης αθλήτριας του τρίαθλου Σεμέλης – Θεοδώρας Αντύπα, Ζωή Σινογιώργου, μιλάει για το δικό της Γολγοθά και την απόφαση της δικαιοσύνης να επιβάλλει ποινή 18 μηνών φυλάκισης με αναστολή στον τότε πρόεδρο του ΠΕΑΚ.
«Κανείς δεν θα παραδειγματιστεί»
«Οπωσδήποτε ήταν για μας μια δικαίωση. Τι δεν θα’ δινα όμως να μη μου χρειάζεται αυτή η δικαίωση και να έχει η Σεμέλη μου τη ζωή της και τα όνειρά της, για τα οποία κουράστηκε και αγωνίστηκε τόσο πολύ. Ήταν όμως αναγκαία αυτή η δικαίωση για τη μνήμη της και για να συνετίσει κάποιους που έχουν σχέση με επαγγέλματα σχετικά με την ανθρώπινη ζωή, κάποιους που αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης. Δυστυχώς όμως αισθάνομαι ότι με αυτή την απόφαση, που αφορούσε την τιμωρία μόνο του ενός εκ των τριών κατηγορούμενων, όχι μόνο δεν τιμωρούν αλλά αφήνουν να διαιωνίζεται το κακό.
Με μια ποινή 18 μηνών δεν θα ιδρώσει το αυτί κανενός, δεν θα παραδειγματιστεί, δεν θα τρομάξει. Θα πει ίσως “έλα μωρέ και τι έγινε και πέντε να πνίγονταν, το ίδιο θα πηγαίναμε».
«Έγινα δέκα φορές πιο δυστυχισμένη»
“Όταν βρέθηκα σε αυτό το δικαστήριο έγινα δέκα φορές πιο δυστυχισμένη γιατί αποδείχθηκε ότι το παιδί μου πραγματικά βασανίστηκε. Ξαναέζησα δέκα φορές το θάνατο της Σεμέλης. Έπεσαν σε απίστευτες αντιφάσεις, ο ένας τα έριχνε στον άλλο, κανείς δεν είχε ευθύνη για τίποτα και για κανένα. Αποδείχθηκε ξεκάθαρα από την πρώτη μέρα ότι δεν υπήρχε στοιχειώδης ασφάλεια για κανένα λουόμενο. Ούτε ακόμη αν έκοβε το δάχτυλό του κάποιος, δεν υπήρχε κανείς να του φορέσει μια γάζα. Στο δικαστήριο όλα αυτά ήρθαν στο φως. Μα και η ίδια η Εισαγγελέας αυτή την ερώτηση απηύθυνε. “Πείτε μου ποιά ασφάλεια παρήχατε, πέστε μου έστω ένα παράδειγμα ”.
Τα ερωτηματικά και οι παραλείψεις
«Κανείς κατ αρχήν δεν ξέρει το χρόνο που το παιδί μου παρέμεινε στο νερό.
Ούτε η αστυνομία δεν λειτούργησε σωστά. Δεν περιφρουρήσανε το χώρο, δεν κάλεσαν τακτικό ανακριτή, όπως γίνεται σε όλα τα παρόμοια συμβάντα για τα οποία έχω διαβάσει, γιατί έχω γίνει ειδικότερη του ειδικού όλα αυτά τα χρόνια ψάχνοντας αυτή την ιστορία.
Έπειτα χρειάστηκαν 55 λεπτά να φτάσει η Σεμέλη στο νοσοκομείο από την ώρα που βγήκε από την πισίνα. Που το νοσοκομείο είναι με τα πόδια δέκα λεπτά από εκεί.
Εγώ πιστεύω πλέον ακράδαντα ότι το παιδί για κάποιο λόγο λιποθύμησε, έμεινε στο νερό πάνω από 4 λεπτά, γιατί για να φτάσεις στον πυθμένα του νερού -και αυτό είναι τεκμηριωμένο από χιλιάδες γιατρούς-, πρέπει να γεμίσουν οι πνεύμονές σου νερό. Αφού η Σεμέλη έφτασε στον πυθμένα σημαίνει ότι είχαν περάσει 2, 5 με 3 λεπτά. Η θέση της στον πυθμένα της πισίνας ήταν, επιστημονικά αποδεδειγμένα, πνιγμός. Τους έχουμε προσκομίσει και τη φωτογραφία που δείχνει τη θέση πνιγμού με βάση τη διεθνή βιλιογραφία. Πιστεύω ότι το παιδί λιποθύμησε και πνίγηκε και δεν το είδε κανείς. Όταν το βγάλανε, επίσης δεν ήταν κανείς να του προσφέρει σωστές βοήθειες. Κάποιοι άνθρωποι που ήταν εκεί, του έκαναν μαλάξεις χωρίς αναπνοές. Ένας μάρτυρας είπε ότι επειδή έκανε μαθήματα για πρώτες βοήθειες στις καταδύσεις τρόμαξε με αυτό που έβλεπε και έσπευσε να βοηθήσει. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι, δεν ήταν του κολυμβητηρίου, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς. Από το καταστατικό του το κολυμβητήριο έπρεπε να έχει δύο ναυαγοσώστες και τρεις νοσηλευτές. Δεν είχε τίποτα.
Είχαν κάνει, είπαν, ένα αίτημα το ΄12 δεν τους έδωσαν, δεν ξαναπροσπάθησαν. Ήρθε στη δίκη μάρτυρας υπεράσπισής τους προηγούμενος πρόεδρος του ΠΕΑΚ και είπε “εγώ δε δεχόμουνα κοινό γιατί δεν είχα ναυαγοστώστη”.
Κανένας δεν ένιωσε ντροπή. Ένα γατί να έχεις υπ΄ευθύνη σου και το χάσεις ντρέπεσαι. Άσε που όλοι έλεγαν ότι εργάζονταν τσάμπα. Όλοι εθελοντές».
«Δεν γύρισε κανείς να μου πει μια συγνώμη»
«Το πιστεύετε ότι εκτός από το δικηγόρο του προπονητή δεν γύρισε κάποιος να μου πει ένα συγνώμη; Ούτε καν μέσα στο δικαστήριο. Και ενώ είχαν το παράδειγμα του δικηγόρου που κάθε φορά που σηκωνόταν ζήταγε συγνώμη από τη μάνα.
Το πιστεύετε ότι όταν κατέθετα, γύρισε ένας άλλος δικηγόρος και μου είπε “καλά, όλοι στεναχωρηθήκαμε πώς κάνετε έτσι; ” και “το κάνετε για τα λεφτά” Eίπαν σε μια μάνα που χάνει το παιδί της, που μπορεί να είναι το παιδί της κάθε μάνας, ότι κυνηγάει τα λεφτά. Αυτό, το ότι δεν αισθάνθηκαν το παραμικρό με πόνεσε πολύ στη δίκη.
Ο πρόεδρος βέβαια και γενικά η σύνθεση του δικαστηρίου ήταν πολύ σοβαρή και νομίζω και ακριβοδίκαια από την άποψη ότι το εξάνλησαν το θέμα και κινήθηκαν με βάση όσα ορίζει ο νόμος. Όμως ο νόμος είναι δυνατόν να ορίζει 18 μήνες με αναστολή για τη ζωή ενός παιδιού;»
«Ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις»
«Μην ξεχνάμε τις πιέσεις που ασκήθηκαν σε πολλές μεριές καθώς μιλάμε για μια μικρή κοινωνία που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Θυμάμαι ο ιατροδικαστής όταν πήγα να τον δω την πρώτη φορά μου είπε “αμάν κυρία μου τι θα γίνει με σας και χθες δεν ήσασταν εδώ;” Και του λέω “με συγχωρείτε, πρώτη φορά σας βλέπω, είμαι η μητέρα του παιδιού που πνίγηκε”. Προφανώς κάποιοι είχαν μαυροντυθεί και είχαν πάει κάνοντας τους συγγενείς για να μάθουνε πράγματα». Όσο για τους μάρτυρες, στη διαδρομή αποχωρούσαν λέγοντάς μας ότι η κοινωνία είναι μικρή και δεν θέλουν να εκτεθούν».
Πως ξεκίνησε η δικαστική περιπέτεια
«Άργησα, γιατί, ξέρεις, στην αρχή είσαι σε μια κατάσταση σοκ και δεν σκέφτεσαι τίποτα, δεν υπάρχεις. Ένα βράδυ μπήκε η τρίτη κατά σειρά κόρη μου μέσα στο σπίτι και μου λέει “τι καθόμαστε; Η Σεμέλη δεν θα άφηνε τίποτε χωρίς να το ψάξει. Τι το΄χουμε πάρει σαν να’ ταν το πεπρωμένο μας; Ποιο πεπρωμένο; Τι ξέρουμε ότι έγινε σε αυτή την πισίνα; Έτσι ξεκινήσαμε τον αγώνα.
Εγώ βέβαια δεν θα ξεκινούσα τίποτα αν πρωτα δεν είχα μιλήσει με πολλούς ιατροδικαστές και αν δεν ήξερα την κατάσταση της υγείας του παιδιού μου.
Η Σεμέλη είχε εξετάσεις από πολλά νοσοκομεία που αφορούσαν σφαιρικά την υγεία της. Όλα τα παιδιά μου φροντίζουν την υγεία τους, τα είχα μάθει από μικρά να κάνουν το ετήσιο τσεκ απ και να προσέχουν. Ήξερα πολύ καλά λοιπόν ότι το παιδί μου δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Ο ιατροδικαστής στην Πάτρα περιέγραψε έναν πνιγμό και στο τέλος έγραψε ότι ενδεχομένως να είχε ξεκινήσει πριν απο 8 ώρες ένα ισχαιμικό. Αν είχε ισχαιμικό πως πήγε στο κολυμβητήριο; Μπορείς να σταθείς όρθιος με το ισχαιμικό; ».
«Μιλούσα μαζί της πριν 34 λεπτά»
«Είχε χάσει τη δουλειά της μια βδομάδα πριν και ήταν πολύ στεναχωρημένη και ίσως αυτό να την επηρρέασε και έπαθε το λιποθυμικό. Εγώ πριν 34 λεπτά μιλούσα μαζί της και ήταν στο τσακίρ κέφι. Δεν μου είπε ότι πάει στο κολυμβητήριο, μου είπε “μαμά ακυρώθηκε το μάθημά μου και πάει για τις 26 του μηνα δεν θα ανέβω στην Αθήνα” και μου’ βαζε τη Ζουγανέλη στο τέρμα και μου λέγε “μανούλα άντε, θα τη γλιτώσεις σήμερα την ταλαιπωρία που έτρεχα να την πάρω να προλάβει το τελευταίο λεωφορείο να γυρίσει στην Πάτρα.
Ήταν ένας απίστευτος αγώνας αυτός που δώσαμε. Έγινε τότε και επερώτηση στη Βουλή ... Είπαν ότι υπήρχε για το 2014 χρηματοδότηση 580.000 ευρώ που τα έδωσαν στο γκάζι για να θερμαίνουν την πισίνα».
«Ήταν το αγαπημένο μας παιδί»
«Έχω άλλες τρεις κόρες και έναν γιο. Η Σεμέλη ήταν το αγαπημένο μας παιδί. Ήταν το στήριγμα για όλη τη οικογένεια, ό,τι μας στράβωνε έμπαινε μπροστά η Σεμέλη με το χαμόγελο και το πείσμα της. Δούλευε από 18 χρόνων, σπούδασε, ερχόταν μετά για το μεταπτυχιακό της στην ΑΣΟΕ δυο φορές την εβδομάδα το παιδάκι μου και πήγαινα και την έπαιρνα την τελευταία ώρα να προλάβει το λεωφορείο. Γιατί ακολούθησε και αυτή τα συναισθήματά της, γνώρισε στον Όλυμπο αυτό το παιδί που ήταν και αυτός δρομέας και έξι μήνες μετά μου είπε “μαμά ή πρέπει να χωρίσω ή να τον ακολoυθήσω. Δυστυχώς δεν ήταν τυχερή...».
«Το παιδί της χαράς...»
«Η Σεμέλη μου παρότι πήγαινε δυο μήνες εκεί στο κολυμβητήριο, την ήξεραν όλοι και την αγαπούσαν. Ήταν το παιδί της χαράς, είχε απίστευτο χιούμορ, πάντα κάτι καλό να πει στον άλλον
Δύο μάρτυρες που δεν μας ήξεραν, ήρθαν μόνο και μόνο για τη Σεμέλη. Ήταν εκείνη τη μέρα εκεί με τα παιδάκια τους δίπλα στην πισίνα. Πήρε ο ένας τον άλλο και του είπε, “έλα είναι εδώ και η Σεμέλη” και μετά από λίγη ώρα λέει “η Σεμέλη πνίγηκε” και δεν το πίστευε και του έκλεισε το τηλέφωνο“ δεν είναι αστεία αυτά” του είπε.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήταν εκεί, παγώσανε. Στην αρχή νόμιζαν ότι γινόταν μια άσκηση».
«Την αγαπούσαν όλοι»
«Ο δεσμός της ήταν από παιδάκι στην Πάτρα και όταν έβγαιναν μαζί της έλεγε πώς γίνεται και χαιρετάς περισσότερο κόσμο από μένα έχοντας εδώ μόλις δύο χρόνια; Ήταν 2.000 κόσμος στην κηδεία της. Είχε πολλές γνωριμίες. Δούλευε χρόνια σαν αεροσυνοδός στην Aegean, στην Ολυμπιακή, είχε γνωριμίες από τον αθλητισμό, όλοι τη λάτρευαν».
«Όλα έγιναν ξαφνικά εύκολα»
Αυτά που ήταν τόσο δύσκολα και που θυσιάσαμε τη Σεμέλη, έγινε ξαφνικά εύκολο. Όχι μόνο αυτό, αλλά όλα τα κολυμβητήρια απέκτησαν ναυαγοσώστη, ακόμη και οι πισίνες στα μεγάλα ξενοδοχεία».
(πηγη 7 Μέρες Ενημέρωση)
