Σαφής ήταν πάντα η εντολή που είχαν οι δικαστικοί συντάκτες που παρακολουθούσαν μία δίκη σε σχέση με την απόφαση του Δικαστηρίου: Να πάρετε πληροφορίες για το σκεπτικό της απόφασης.
Αυτή η εντολή εκτελείτο και εκτελείται πάντοτε κατά γράμμα από τους έγκυρους ρεπόρτερ των Δικαστηρίων και αποτελεί την κορωνίδα της εκτέλεσης του δημοστιογραφικού καθήκοντος της ενημέρωσης.
Αποτελεί επίσης απαράβατο όρο για την προστασία των θεσμών μεταξύ των οποίων καιη Δικαιοσύνη, η οποία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βάλλεται με ευκολία από μερίδα της κοινωνίας , με αφορμή αποφάσεις που εκδίδει και σε συνάρτηση με το εάν αυτές αρέσουν ή όχι στους πολίτες.
Ξεκαθαρίζουμε ευθύς εξ αρχής ότι οι δικαστικές αποφάσεις και αυτοί που τις εκδίδουν, δηλαδή οι δικαστές, δεν εξαιρούνται από την κρίση των πολιτών.
Ωστόσο, προϋπόθεση για να μπεί στο κάδρο της κριτικής μία δικαστική απόφαση, είναι η γνώση του σκεπτικού της και φυσικά των Νόμων για τους οποίους ένα Δικαστήριο κρίνει αν υπήρξε παράβαση και κατά συνέπεια ενοχή ή όχι του κατηγορούμενου.
Επιτρέψτε μου να συμπεράνω ότι ούτε τα σκεπτικά των Δικαστηρίων αλλά ούτε και οι Νόμοι περιέρχονται σε γνώση των κριτών που σχολιάζουν τις αποφάσεις.
Και αυτό γιατί το ζητούμενο για τον κριτή δεν είναι η μέθοδος έκδοσης της απόφασης, αλλά μόνον η απόφαση την οποία δυστυχώς κατά τα φαινόμενα συσχετίζει με το εάν του αρέσει ή όχι το πρόσωπο που καταδικάζεται ή αθωώνεται.
Δυστυχώς σε αυτή την επικίνδυση περιδίνηση της οποίας το κεντρικό θύμα είναι η Δικαιοσύνη, μπαίνει ως «παίχτης» και η Κυβέρνηση.
Η οποία, χωρίς καμία αρμοδιότητα παρεμβαίνει τις περισσότερες φορές είτε για ψηφοθηρικούς λόγους, είτε για να προασπίσει δικά της πολιτικά συμφέροντα.
Ας δούμε δύο μόνο πρόσφατες χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ο αρμόδιος Υπουργός ζήτησε τα πρακτικά της δίκης Αμβρόσιου αλλά όχι της δίκης Καμμένου.
Σημειωτέον ότι και στις δύο περιπτώσεις οι κατηγορούμενοι απαλλάχτηκαν για θέσεις που διατύπωσαν δημόσια και στην μεν πρώτη ο ιεράρχης κάθισε στο εδώλιο γιατί καλούσε τους πολίτες να λιντσάρουν ομοφυλόφιλους στην δε δεύτερη ο Υπουργός Άμυνας, καλούσε τους πολίτες να λιντσάρουν έναν Δήμαρχο.
Άρα η επίσημη Πολιτεία μέσω της ενέργειας του Υπουργού, αποφασίζει με τις πράξεις της ποια από τις δύο αποφάσεις θα αμφισβητηθεί δημόσια και ποια όχι.
Αυτό σημαίνει ότι η Δικαιοσύνη κρίνεται α λα καρτ με ότι αυτό συνεπάγεται για τον κλονισμό του θεσμού στη συνείδηση της κοινωνίας.
Στο δια ταύτα, τα μονοπάτια στα οποία εδώ και καιρό βαδίζουμε, είναι άκρως επικίνδυνα και πυροδοτούν αντιδράσεις που στο ενδεχόμενο γενίκευσής τους, θα προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη τόσο στην Δικαιοσύνη, όσο και στην ίδια την κοινωνία.
