Tης Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πατρέων, Κατερίνας Γεροπαναγιώτη
«Η βία κατά των γυναικών είναι ένα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο που παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα των γυναικών.
Η σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποιας άλλης μορφής βία υφίστανται οι εργαζόμενες, οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών δεν εμφανίζεται στο κενό. Συμπληρώνει το παζλ της εργοδοτικής επιθετικότητας απέναντι στη μητρότητα, των μισθών πείνας, των εργατικών ατυχημάτων και της εξαντλητικής δουλειάς ή της μακροχρόνιας ανεργίας, των απολύσεων, των πλειστηριασμών της λαϊκής περιουσίας. Βία είναι η κόλαση του πολέμου και της προσφυγιάς.
Γι’ άλλη μια χρονιά Ε.Ε., η κυβέρνηση, Περιφέρειες και ΜΚΟ με ημερίδες και εκδηλώσεις θα χύσουν “κροκοδείλια” δάκρυα για ορισμένες μορφές βίας σε βάρος των γυναικών. Προβάλουν επιλεκτικά και αποσπασματικά το “δέντρο” της ενδοοικογενειακής βίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης και κρύβουν το “δάσος” της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών.
Η βία κατά των γυναικών, όπως και η βία που βιώνει το σύνολο της λαϊκής οικογένειας, δεν αντιμετωπίζεται με νόμους και διατάξεις, όπως η πρόσφατη Σύμβαση του
Συμβουλίου της Ευρώπης «για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας» που φέρνει για κύρωση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πολυσέλιδη σύμβαση δεν υπάρχει ούτε μια πρόβλεψη για την πρόνοια, την προστασία της μητρότητας και τη χρηματοδότηση της λειτουργίας των ελάχιστων υπηρεσιών πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών. Με θράσος παραδέχονται ότι αποτελεί κόστος για αυτούς η δημιουργία κρατικών δομών πρόληψης και προστασίας των θυμάτων, οι μαζικές προσλήψεις εξειδικευμένου προσωπικού με μόνιμη και σταθερή εργασία.
Γι’ αυτό άλλωστε η Σύμβαση συστήνει την παράδοση και αυτού του τομέα σε ιδιωτικές εταιρείες ΚΟΙΝΣΕΠ και ΜΚΟ. Σε αυτή τη λογική ευθυγραμμίζονται και όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις στηριζόμενες αποκλειστικά στα ευρωπαϊκά κονδύλια με “ημερομηνία λήξης” για τη χρηματοδότηση της λειτουργίας των ελάχιστων υπηρεσιών πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών. Αποτέλεσμα είναι να μένουν για μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι στις υπάρχουσες δομές, ενώ σκορπιούνται απλόχερα χρήματα στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Οι γυναίκες, αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού κινήματος, πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους . Να αγωνιστούν σήμερα, για να εξασφαλιστούν οι οικονομικές, κοινωνικές προϋποθέσεις για να σταθεί μια γυναίκα ανεξάρτητη, χωρίς να αναγκάζεται να παραμείνει σε μια βίαιη οικογενειακή ή διαπροσωπική σχέση. Να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους με μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να δημιουργηθούν κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών, στελεχωμένες με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά και όχι μέσω ΜΚΟ.
Για μια ζωή χωρίς ανεργία, φτώχεια, βία, εκμετάλλευση και καταπίεση».
