«Περάσαμε από τη δικτατορία για να πάμε στον συμβιβασμό» λέει ο Λάκης Λαζόπουλος, σχολιάζοντας όλο το φάσμα της πολιτικής εξουσίας, κάνοντας λόγο για διαδικτυακούς πολέμους, την ελευθερία έκφρασης, την οικονομική κρίση.
Μιλώντας για τον διαδικτυακό πόλεμο που υποστηρίζει ότι δέχεται, σημειώνει: «Οι αντάρτες πιάσανε τα βουνά και οι φασίστες το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο έχει γίνει πια ο τόπος όπου ζει ο δοσίλογος, εκεί που μπορεί να φορέσει την κουκούλα. Σε αυτές τις ηλεκτρονικές αλάνες δρουν ανεξέλεγκτα ηλεκτρονικές συμμορίες, οι οποίες έχουν καταφέρει να σκεπάσουν την ελευθερία του λόγου που υπήρχε κάποτε. Με άλλα λόγια, από το διαδίκτυο της δημιουργικής σκέψης και του λόγου καταλήξαμε σε μια πλαστική λεκάνη εμετού γεμάτη γράμματα.
Κάθε μικρόψυχος, κακόψυχος και ανεπιβεβαίωτος ψάχνει τις λέξεις για να χωρέσει μέσα τους το μίσος και τον φθόνο, δημιουργώντας μια επίπλαστη σφαίρα χωρίς αλήθεια και δημιουργικότητα. Γιατί η σκέψη είναι δημιουργική μόνο όταν σε πηγαίνει από το ένα σημείο στο άλλο. Όταν, αντίθετα, σε αφήνει στάσιμο, δεν λέγεται σκέψη, αλλά αηδιαστικό έμεσμα – και νομίζω ότι έχει έρθει καιρός να ξεχωρίσουμε τι από απ’ όλα αυτά είναι πραγματικό και τι ψεύτικο, τι συνιστά αλήθεια και τι ψέμα, τι κυριολεξία και τι χιούμορ, πόσο συντονισμένα οργανώνεται ο ηλεκτρονικός πόλεμος και πώς αντί για την ελευθερία, έχουμε πια καταλήξει απόλυτα υπόδουλοι στη μοχθηρία, απροστάτευτοι από τις επιθέσεις».
Ο ίδιος εκτιμά ότι παρά το πέρασμα της χώρας μας από την επταετία της χούντας, πλέον αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ένας συμβιβασμός.
«Η Ελλάδα πέρασε από μια δικτατορία, η οποία αποτινάχθηκε από τους νέους, αλλά αφομοιώθηκε από τους μεγάλους. Αυτοί οι μεγάλοι έσπειραν στα παιδιά τους και τους νέους, όπως και σε μένα τότε, τον φόβο που είτε έγινε διάθεση ανταρσίας, είτε ανάγκη υπακοής στον φασισμό, τον οποίο έσπευσαν πολλοί ν’ ασπαστούν κάθε φορά που εμφανιζόταν. Όταν, για παράδειγμα, έγινε αυτή η «ιστορική», αλλά μάλλον για ανιστόρητη πρόκειται, συμφιλίωση, όπου βρέθηκαν στην ίδια κυβέρνηση η Δεξιά, η Άκρα Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ και έτσι βρέθηκαν στο ίδιο σχήμα ο Άδωνις, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βορίδης, τι ακριβώς έγινε; Επειδή η Μεταπολίτευση δεν μπορούσε να προχωρήσει από μόνη της, πήρε δάνεια από τη χούντα απενοχοποιώντας τα ακροδεξιά στοιχεία και αυτό έγινε όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν συγκεκριμένες καταστάσεις, αλλά επειδή υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο που συντονιζόταν από μέσα και απ’ έξω – από τη Γερμανία.
Από την ώρα όμως που συμβαίνει ο συμβιβασμός, η κατάσταση έχει ήδη μετακινηθεί ώστε να αναζωπυρωθούν οι στιγμές του φθόνου, του μίσους, της αυστηρότητας που ούτως ή άλλως έχουν μέσα τους οι άνθρωποι».
Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει: «πρώτη φορά ο κόσμος περνάει φτώχεια που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με την Κατοχή, γιατί ξέρεις, όπως και τότε, ότι πρόκειται για ένα σύστημα που σου επιβάλλεται και δεν σου επιτρέπει ν’ αναπνεύσεις. Και δεν είναι η φτώχεια που λένε ότι θα περάσει, είναι ότι αυτοί που μας έχουν βάλει σε αυτήν δεν θέλουν πραγματικά να βγούμε. Όταν επομένως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βγούμε από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 είναι σαν να αλλάζουμε κελί. Από τη φυλακή δεν πρόκειται να βγούμε. Με τέτοιο χρέος δεν πρέπει να είμαστε ποτέ ελεύθεροι. Μας δέσμευσε για πάντα και αν δεν υπάρξει κάποια λύση για το χρέος, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Αυτό που επεδίωξαν οι Ευρωπαίοι – και ειδικά οι Γερμανοί – ήταν να τελειώσουν τη χώρα, να αναπτύξουν τα μίση και τα πάθη και να ποντάρουν στην ασθένεια του λαού που πάντα ήταν διχασμένος, μπλεγμένος σε εμφύλιους πολέμους. Εξ ου και ο νέος εμφύλιος που στηρίχθηκε και υποστηρίχθηκε από το διαδίκτυο».
