Χάνω πολλές ευκαιρίες για λόγους ανεξαρτήτους της θελήσεώς μου, όμως την Πέμπτη 28/9 οι εκδόσεις ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ μου χάρισαν, στο συμπαθέστατο καφέ ΓΕΦΥΡΕΣ, μια άγνωστη γεύση της νύχτας στις λαϊκές σκηνές της.
Το βιβλίο της Ελένης Φυσέκη με ξενάγησε σε χώρους όπου: μπράβοι, χρήματα, έρωτας, μουσική παρελαύνουν στα νυκτερινά μαγαζιά. Χωρίς υπερβολές, με πολλή πραγματικότητα, ξεσκεπάστηκε ένας μικρόκοσμος με θυσίες, εκμετάλλευση, φάσμα ανεργίας, απογοητεύσεις ή “το φάλτσο μικρόφωνο” που αλλοιώνει το δήθεν ταλέντο αποτυχημένων.
Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς ακρότητες και με συχνές παρεμβάσεις της συγγραφέως στο story: η εξαφάνιση ενός μουσικού. Ποιος ο δολοφόνος;
Σύντομα, αλλά πολύ ζωντανά, παρουσίασαν το βιβλίο της πρωτοεμφανιζόμενης και πολλά υποσχόμενης νέας συγγραφέως: η δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Παναγοπούλου, η κριτικός βιβλίου Κατερίνα Σαμψώνα και τα σχόλια του Γιάννη Μουρτζόπουλου καθηγητή Τεχνολογίας Ήχου του Πανεπιστημίου Πατρών. Εχρωμάτισαν τους ρυθμούς με πρώτο στοιχείο τον ήχο. Εξενάγησαν σε νυχτερινούς χώρους με ό,τι κρύβουν εντός τους, καλό ή κακό, αρμονία ή απογοήτευση, μικρογραφία της κοινωνίας γενικώς. Η Ελένη Φυσέκη μου θύμισε μια φράση του Jean Cocteau: όταν ένα έργο φαίνεται πριν από την εποχή του, είναι ότι η εποχή του έχει μόνη της αργήσει.
