«Δεν πρέπει να μάς διαφεύγει», γράφει ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος σε ένα θαυμάσιο πόνημά του, «ότι από σεκταριστική περίπου ομάδα ψυχοθεραπείας του 3% με 4%, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε, εξ αιτίας της κρίσεως, κυβέρνηση, αλλά η ψυχολογία των ανθρώπων του δεν άλλαξε. Θα έλεγα, ο πανικός την επιδείνωσε. Ως γνωστόν, οι σέκτες εδραιώνονται σε έναν παθολογικό ναρκισσισμό και ζουν σε καθεστώς πολιτικής οφθαλμαπάτης. Αισθάνονται κέντρο του σύμπαντος και τα μέλη-στελέχη τους δεν βλέπουν έξω από τον μικρόκοσμό τους. Εξ ου και όταν χρειαστεί να παίξουν διαφορετικό ρόλο, εγκλωβίζονται σε σκληρά έως θανατηφόρα διλήμματα. Στην περίπτωσή μας προέκυψε ένα κομματικοκυβερνητικό δίλημμα με ιδεολογική επίφαση αλλά χαρακτήρα ψυχοπαθολογικό, στο πλαίσιο του οποίου το “όραμα” γυρνά πλέον σε παραλήρημα».
Δεν πρέπει λοιπόν να προκαλεί καμμία έκπληξη ότι, με κάποιες εξαιρέσεις, για τους ανθρώπους της εξουσίας η πραγματικότητα και οι λέξεις που την εκφράζουν έχουν χάσει κάθε έννοια.
Μπορούν έτσι ο πρωθυπουργός και υπουργοί της κυβέρνησης να χλευάζουν την δικαιοσύνη, να θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να εξαπατούν και να ψεύδονται και, βεβαίως, καρφί δεν τούς καίγεται αν η χώρα πάει κατά διαόλου. Αυτό εξάλλου ποτέ δεν ήταν πρόβλημά τους. Σιγά τον Τσίπρα και τον Πολάκη να μην τούς ένοιαζαν η Ελλάδα και οι συμπατριώτες μας.
Στα καφενεία και στις καταλήψεις όπου σύχναζαν είχαν πάντα έτοιμες λύσεις δια πάσαν νόσον και, επειδή διατείνονταν ότι υπερασπίζονται όλους τους δυστυχείς του κόσμου, αισθάνονταν ότι είχαν και …«ηθικό πλεονέκτημα» έναντι οποιουδήποτε τρίτου. Κατακεραύνωναν τον καπιταλισμό χωρίς να έχουν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο πολιτικής οικονομίας, έφτυναν τον νεοφιλελευθερισμό χωρίς να γνωρίζουν τί είναι η πολιτική ιστορία και ξόρκιζαν την Ευρώπη μην έχοντας επισκεφθεί ούτε μία χώρα της. Αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, που έζησαν και μεγάλωσαν στην αστική δημοκρατία, αυτήν του κράτους δικαίου, τέσσερις Έλληνες στους δέκα τούς ανέβασαν στην εξουσία. Τούς άνοιξαν την πόρτα για να μετατρέψουν το κράτος δικαίου σε δίκαιο του κράτους. Αυτού του απίθανου ερειπιώνα που χρόνια τώρα λυμαίνεται την ελληνική κοινωνία και την έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού.
Σήμερα, αυτή η ομάδα ψυχοθεραπείας ένα και μόνον μέλημα έχει: την παραμονή στην εξουσία. Το ερώτημα είναι πώς θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός και, κυρίως, με ποιο κόστος, πέρα από τα 90 δισεκατομμύρια ευρώ που κόστισε η εξάμηνη γελοιότητα του θιάσου Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου, Στρατούλη και άλλων τινων. Ένας θίασος που το καλοκαίρι του 2015 προσπάθησε να πουλήσει την Ελλάδα στην Ρωσία, εξόντωσε με τα capital controls τους μικρομεσαίους και φτωχούς Έλληνες και εξευτέλισε διεθνώς την χώρα όσο κανείς άλλος από την εποχή του Κωλέττη.
Αυτός ο θίασος, που δύσκολα θα εγκαταλείψει την εξουσία, σήμερα κάνει ό,τι μπορεί για να απαξιώσει στα μάτια της κοινής γνώμης τους θεσμούς –και αυτό είναι γεγονός με μεγάλη σημασία. Αναφερόμενος σε πρόσφατες συμπεριφορές του πρωθυπουργού και του Π.Πολάκη, ο εκλεκτός αρθρογράφος του Βήματος της Κυριακής, Σήφης Πολυμίλης, έγραφε:
«Είναι δείγμα έσχατης πνευματικής ένδειας ο Πρωθυπουργός της χώρας να επαίρεται για την ασχετοσύνη του, προκειμένου να υπερασπιστεί έναν διαρκώς τραμπουκίζοντα υπουργό του. Δεν νομίζω να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, όπου ο κορυφαίος, υποτίθεται, πολίτης της χώρας να επιδεικνύει με περισσή αλαζονεία, πολλάκις μάλιστα, την άγνοιά του ακόμη και για την σημασία λέξεων και εννοιών. Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ξένη γλώσσα, που ας πούμε δικαιολογεί την έλλειψη κατανόησης και χρήσης των λέξεων –όπως το περιβόητο frozen war–, αλλά για στοιχειώδη ελληνικά, αυτά που διδασκόμαστε στο σχολείο.
»Δεν είναι όμως μόνον αστοιχείωτος γλωσσικά, αφού υποθέτουμε ότι δεν έχει φτάσει στο σημείο να επιδεικνύει την αμάθειά του. Είναι κυρίως επικίνδυνος πολιτικά, αφού μέσα σε δύο φράσεις κατάφερε να επιδείξει την πλήρη απαξίωσή του στους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο πολιτικός ηγέτης που κραύγαζε ότι είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος, θεωρεί τώρα ότι οι θεσμοί αποτελούν εμπόδια στο υψιπετές έργο που επιτελεί μετά του εκλεκτού υπουργού του … Για τον κ. Τσίπρα και τον κ. Πολάκη η θεσμική απαξίωση είναι ο κανόνας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η διάκριση των εξουσιών, το συνταγματικό κράτος δικαίου δεν αποτελούν τις μεγάλες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού, αλλά εμπόδια σε μια ολιγαρχική αντίληψη της εξουσίας. Το κόμμα και τα στελέχη του αποτελούν τους αυθεντικούς εκφραστές της λαϊκής βούλησης απέναντι στους “εχθρούς του λαού”, την συστημική ελίτ, τους τεχνοκράτες, τους διανοουμένους που βάζουν διαρκώς εμπόδια στην δημιουργία της νέας Εδέμ που υπόσχονται οι εξουσιαστές και αναμένουν οι απογοητευμένοι από την κρίση πολίτες …».
Όπως αρκετές φορές έχουμε επισημάνει –αλλά απευθυνόμενοι, βέβαια, σε ώτα μη ακουόντων– η πολιτική εξαπάτηση και η δαιμονολογία είναι μέρος της συριζαϊκής ψυχοπάθειας και της σύνδεσής της με την εξουσία. Υπό αυτή την έννοια, οι αντιθεσμικές κραυγές Τσίπρα-Πολάκη δεν είναι γλωσσική παρέκβαση της στιγμής. Είναι η τρανή απόδειξη της περιφρόνησης που αισθάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για τους δημοκρατικούς κανόνες.
«Όταν λοιπόν κορυφαίοι θεσμοί, όπως η Δικαιοσύνη, δεν υποτάσσονται, δεν αλώνονται εκ των έσω, με αποτέλεσμα να μην συμβαδίζουν και να μην επικυρώνουν τα κελεύσματα της εξουσίας, στοχοποιούνται και ταυτίζονται με τους εχθρούς των προσδοκιών του λαού, που εκφράζονται φυσικά αυθεντικά από την κυβερνώσα Αριστερά... Ας μην εντυπωσιαζόμαστε και αγανακτούμε λοιπόν από τις... πιστολιές του υπουργού Υγείας. Δεν αποτελεί μία ακραία εξαίρεση, είναι ο αυθεντικός εκφραστής των αντιλήψεων που κυριαρχούν στην εθνικο-λαϊκιστική Αριστεροδεξιά», μάς προειδοποιεί ο Σήφης Πολυμίλης –ο οποίος θέτει επί τάπητος τον σοβαρό κίνδυνο που διατρέχει η δημοκρατία μας.
