Ένας πρώην πρωθυπουργός, όταν ανέλαβε την αρχηγία του κόμματός του, που ήταν τότε στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, μου είπε όταν βρεθήκαμε σε κοινωνική εκδήλωση, απαντώντας σε ερώτησή μου, πως βλέπει τους αντιπάλους τους στην κυβέρνηση, ότι αυτοί είναι εύκολα διαχειρίσιμοι, το πρόβλημα βρίσκεται με τους πραγματικούς εχθρούς, που βρίσκονται μέσα στο ίδιο του το κόμμα.
Αυτό θυμίζει τους εμφύλιους που είναι κατά πολύ σκληρότεροι από τους πολέμους απέναντι σε εχθρικές δυνάμεις.
Στις μέρες μας η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εμφανίζεται ενωμένη. Συνδετικός κρίκος η εξουσία μια και ουδεμία ιδεολογική σχέση δεν έχουν τα δύο αυτά κόμματα.
Όμως ο φόβος μιας πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης εμφανίζει τους 153 ομονοούν τες και χειροκροτητές ακόμη και των μέτρων, που κόβουν δύο συντάξεις το χρόνο και ένα μισθό αντίστοιχα, μέσω της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς και της μείωσης του αφορολογήτου. Προέχει ο δικός τους μισθός να μην διακοπεί, που ξεπερνάει τις έξι χιλιάδες τον μήνα.
Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα στο κυβερνητικό στρατόπεδο, στην αντιπολίτευση τόσο την αξιωματική όσο και στο λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο τα πράγματα δεν είναι διόλου ειδυλλιακά.
Στην Αξιωματική Αντιπολίτευση υπάρχει εσωτερικό μέτωπο που συνειδητά υπονομεύει τον Κ. Μητσοτάκη. Από πρόσωπα που προέρχονται από τον συνδικαλιστικό χώρο και αυτοχαρακτηρίζονται Καραμανλικοί, που όσο κι αν φαίνεται παράδοξο δεν θα ήθελαν να δουν στο Μέγαρο Μαξίμου τον Κ. Μητσοτάκη.
Άλλη ομάδα είναι αυτή των Σαμαρικών, που θεωρούν τον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ. υπερβολικά κεντρώο, κάτι που δεν αρέσει στους καθαρόαιμους δεξιούς του κόμματος.
Αλλά και από το συγγενικό του περιβάλλον του ο Κ. Μητσοτάκης δέχεται υπόγειες βολές, παρά την φαινομενική σύμπλευση, μια και «κατηγορείται» ότι δεν διαθέτει την στόφα του ηγέτη.
Από την πλευρά του ο Κ. Μητσοτάκης, μολονότι έχει βελτιώσει αρκετά την δημόσια εικόνα του, και οι δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν να προηγείται κατά πολύ του Α. Τσίπρα, εν τούτοις δεν απέφυγε να βάλει πολύ νερό στο κρασί του, από θέσεις που υποστήριζε όταν ήταν απλός βουλευτής και στη συνέχεια υπουργός.
Μπορεί να έχει καταφέρει να διατηρεί καλές σχέσεις με τον Κ. Καραμανλή, εν τούτοις η πλευρά του πρώην πρωθυπουργού κατά καιρούς όπως συνέβη πρόσφατα, χρησιμοποιεί ανθρώπους του όπως ο μεταβατικός Αρχηγός του κόμματος Ε. Μεϊμαράκης, για να υπενθυμίσει στον σημερινό Πρόεδρο της Ν.Δ. ότι το μαγαζί έχει γεννήτορα και ιδιοκτήτη.
Από την άλλη πλευρά στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, ανάμεσα σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει τρικυμία, που κάνει την πλεύση του αρκετά δύσκολή. Κι αυτό, γιατί τα δύο κοινοβουλευτικά άκρα Χ. Αυγή και ΚΚΕ δεν δέχονται να συμπράξουν σε κυβερνητικές συνεργασίες. Έτσι δεν μένει παρά ο κεντροαριστερός χώρος να παίξει έναν αυτόν τον ρόλο, με δεδομένο και το νέο εκλογικό νόμο, που προβλέπει απλή αναλογική στις μεθεπόμενες εκλογές.
Συνέδρια επί συνεδρίων και νέοι πολιτικοί σχηματισμοί συνθέτουν το περίπλοκο σκηνικό του κεντροδεξιού χώρου. Το ποιο πιθανό είναι να καταποντιστούν οι νέοι σχηματισμοί, αλλά και να αδυνατίσει περαιτέρω το σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, μια και δεν υπάρχει το πρόσωπο που θα συνενώσει τον χώρο και θα ανανεώσει ένα ήδη κουρασμένο σχήμα.
Παράλληλα δεν βλέπουμε τους πρώην πρωθυπουργούς να κινούνται ενωτικά στον χώρο της κεντροδεξιάς, διατηρούν όμως την θέση του Βουλευτή και να παραμένονας βουβά πρόσωπα εντός του Κοινοβουλίου, κατά το πρότυπο του Γ. Πάντζα του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη δεν τους λέει τίποτα η στάση του Ν. Κάμερον στην Μ. Βρετανία, που δεν παραιτήθηκε μόνο από Πρωθυπουργός, αλλά ταυτόχρονα και από Βουλευτής. Άλλη νοοτροπία και άλλα τα πολιτικά ήθη στη χώρα, που δημιούργησε το σύστημα της αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης των πολιτών μέσω του Κοινοβουλίου.
Η αδυναμία του ενδιάμεσου χώρου να ενωθεί προκειμένου να αποτελέσει τον αιμοδότη του πρώτου κόμματος, σε μια προσεχή εκλογική αναμέτρηση και το εσωτερικό μέτωπο, που έχει να αντιμετωπίσει ο Κ. Μητσοτάκης μειώνουν την αξιοπιστία μιας εναλλακτικής λύσης στις προσεχείς εκλογές.
Κι αυτό γιατί στις δημοκρατίες πρέπει να υπάρχει δυνατότητα στους πολίτες να επιλέξουν κάποιο άλλο σχήμα, αν το υπάρχον δεν το κρίνουν ικανό από τα έργα τις ημέρες του, να τύχει μιας νέας θητείας.
Βεβαίως τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ. έχουν πολλά ράμματα στην γούνα τους από την κυβερνητική εξουσία που άσκησαν στο παρελθόν. Έχουν σημαντικές ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας και για την παραμονή της στο σπιράλ του θανάτου των μνημονίων για όλα αυτά τα χρόνια.
Όμως με άλλες ηγεσίες σήμερα, είτε το θέλουμε είτε όχι μια και δεν υπάρχουν στον πολιτικό ορίζοντα νέα σχήματα ικανά να εμπνεύσουν τους πολίτες, το πιο πιθανό είναι να κληθούν να ασκήσουν εκ και πάλι την εκτελεστική εξουσία.
Κι αυτό με δεδομένο το γεγονός ότι το παρόν σχήμα έχει στα ανομήματά του ήδη τόσο την περαιτέρω φτωχοποίηση μας, που προσπαθεί να μπαλώσει με επιδόματα, όσο και το σοβαρότερο ότι υφάρπαξε την εξουσία με ψευδείς υποσχέσεις, και παραμύθια που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας…
