Αυτήν την εποχή στις αρχές του 20ού αιώνα, την ονόμασαν έτσι στη Γαλλία και κατ’ επέκτασιν στην Ευρώπη. Τότε κυρίως εμφανίστηκε στο Παρίσι το Κωμειδύλλιο, ελαφρύ θεατρικό έργο ομοιάζον με κωμωδία, αλλά με πολλά ειδυλλιακά στοιχεία. Υιοθετήθηκε κυρίως από την αστική τάξη που ανήκε στην άνετη οικονομικά, κοινωνία. Βέβαια η ανέγερσις του Πύργου του Eiffel (1889), τα πρώτα αεροπορικά επιτεύγματα (Adler 1890), η παγκόσμια έκθεση του Παρισιού (1900), εκώφευσαν στην υπόθεση Ντρέυφους, στις σοσιαλιστικές απαιτήσεις, στη Μαροκινή κρίση, στην ταραγμένη Ρωσία του 1905.
Τίποτα δε σταματούσε την πνευματική ζωή στα κέντρα, την πρώτη συγκέντρωση πλήθους ζωγράφων στο Παρίσι, όπου άνθισαν πολυάριθμα ταλέντα. Αναδείχτηκαν μεγάλες μορφές στη λογοτεχνία (Romain Rolland, Anatole France κ.άλ.), δραστήριοι καθολικοί (Peguy, Claudel). Με το κωμειδύλλιο δούλεψε στην εντέλεια ο Georges Feydeau (1862-1921). Ήταν γιος ταλαντούχου μυθιστοριογράφου. Εργάστηκε σε αυτό το είδος με άψογη τεχνική. Παρουσίασε 39 έργα κωμωδιών με 3 πράξεις. Η Γαλλία αυτής της εποχής γέλασε για καιρό. Τον χαρακτήριζε ένας διαβολικός ρυθμός, σκηνικά παιχνίδια, παράδοξες συμπτώσεις με απάτες, γκάφες, συνευρέσεις, που προκαλούσαν ευθυμία και γέλιο.
Κι ενώ ο πόλεμος 1914-1918 αποτέλεσε μια φοβερή κρίση, μετά την ανακωχή, επανέρχεται η λάμψη, πολλαπλασιάζονται οι εκθέσεις, αναβιώνουν τα θεατρικά θεάματα, τα κονσέρτα και το κωμειδύλλιο με τα γνωστά στοιχεία. Ο συγγραφέας Feydeau μετά θάνατον, ξανακερδίζει τη «δόξα» του στις παρισινές σκηνές. Επί κεφαλής η Comedie Francaise που ξαναπαίζει τα καλύτερα έργα του, εμπεριέχοντας τα κυριότερα στοιχεία του.
Αυτό το είδος, κυρίως σε εποχές κακοπάθειας μπορεί να αποτελέσει, με τα απρόοπτα και τη σπιρτάδα του, μιαν ανάλαφρη πνοή ευθυμίας, ευεξίας και αισιοδοξίας με τα φινάλε του.
