Η Άνοιξη και το Πάσχα συμβολίζουν την αναγέννηση σώματος και ψυχής. Είναι η εποχή που τα λουλούδια ανθίζουν αφήνοντας πίσω τους τα ξερά φύλλα και την καταχνιά του Χειμώνα. Είναι λοιπόν μια περίοδος ανάτασης και ανανέωσης.
Όλα αυτά σε μια Ελλάδα που σέρνεται, όπως τα εξαρτημένα άτομα για να πάρει κάθε φορά την πολυπόθητη δόση της, τι άραγε μπορεί να σημαίνουν;
Πολλά και τίποτα. Εξαρτάται πως θα δει κάποιος το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο. Το θέμα στην ουσία του είναι κατά πόσο μπορεί κανείς να φτιάξει κάτι φρέσκο με παλιά ή μπαγιάτικα υλικά.
Γιατί δυστυχώς και αυτά τα δήθεν καινούργια, αποδείχθηκαν χειρότερα από τα παλιά, που για χρόνια μας σερβίριζαν τα συστήματα προώθησης ποικιλώνυμων οικονομικών συμφερόντων.
Το θέμα και το κακό είναι, ότι το πάθημα δεν μας συμβαίνει για πρώτη φορά. Αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν θα διαπιστώσει ότι έχει η όλη υπόθεση της οικονομικής καχεξίας της κοινωνίας έχει ιστορία σχεδόν διακοσίων ετών.
Είμαστε μια χώρα, που μπορεί τα άτομα να μεγαλουργούν σε πολλούς τομείς, η κοινωνία όμως σταθερά δεν μπόρεσε διαχρονικά να σταθεί πραγματικά και ουσιαστικά στα πόδια της.
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος πως είναι δυνατόν ένας λαός που έβγαλε ένα Σεφέρη, έναν Ελύτη, έναν Καβάφη και τόσους άλλους σπουδαίους ανθρώπους να σέρνεται και να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι εδώ και επτά χρόνια.
Όσοι άνθρωποι μεγαλούργησαν λειτούργησαν ατομικά. Δεν επιδίωξαν την αποδοχή του Δήμου και των σοφιστών. Δεν ζούμε στην εποχή του Περικλή. Ζούμε στην μετά Καποδίστρια εποχή. Αυτό σημαίνει ότι όποιος εμφανίζεται με διάθεση και κουράγιο να σηκώσει ψιλά την Ελλάδα υπάρχουν πάντα οι «πρόθυμοι», να τον λιθοβολήσουν.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά στη σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας. Γιατί δεν είναι μόνο η δολοφονία του Καποδίστρια, που άλλαξε την πορεία του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους, είναι και οι εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, που είχαν σαν αποτέλεσμα την Μικρασιατική καταστροφή, για την οποία επαίρεται στις μέρες μας ο νεοσουλτάνος της γειτονικής μας χώρας.
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα λέει ο λαός και ισχύει διαχρονικά για τα όσα συμβαίνουν και στην σημερινή καθημαγμένη Ελλάδα. Γιατί οι τσαρλατάνοι της εποχής μας ενδιαφέρονται μόνο για την δική τους καλοπέραση και διόλου για τις ζωές των «υπηκόων» τους.
Όσοι βρίσκονται στο σύστημα εξουσίας ζουν πλουσιοπάροχα και απολαμβάνουν κάθε μορφής προνόμια αδιαφορώντας για τον σταυρό του μαρτυρίου που σηκώνουν καθημερινά οι πολλοί, τους οποίους αντιμετωπίζουν ως μαύρους που κάποιοι δουλέμποροι στο παρελθόν λευκοί τους χάριζαν καθρεφτάκια και τους έπαιρναν τα διαμάντια.
Τώρα στη σύγχρονη εποχή, χαρίζουν πενιχρά επιδόματα αντί να δημιουργήσουν συνθήκες και προϋποθέσεις για δουλειές, προκειμένου να μην συνωστίζονται οι πολίτες σαν ζητιάνοι στις ουρές για να πάρουν μια τσάντα με λίγα τρόφιμα.
Για το θεάρεστο αυτό έργο τους, που στο μεγαλύτερο του μέρος γίνεται με πρωτοβουλία ιδιωτών και της εκκλησίας, ζητούν να τους χειροκροτήσουμε και να τους ανακηρύξουμε και ευεργέτες μας.
Κανείς στις μέρες μας δεν έχει το ψυχικό σθένος να πει απέτυχα, τα παρατάω. Ας έρθει ο επόμενος μήπως και τα καταφέρει καλύτερα. Όλοι μας σώζουν την ώρα που μας χώνουν βαθύτερα στον βούρκο.
Ανόητοι μικροί και ασήμαντοι οι άνθρωποι αυτοί, καιροσκόποι και αδίστακτοι θα πρόσθετε κανείς χωρίς να υπερβάλει, μια και σε αυτή την ζωή τα τελευταία χρόνια όλα τα έχουμε δει. Κι εμείς που τους αναδείξαμε που τους ανεχόμαστε τι ρόλο παίζουμε; Γιατί τους ψηφίζουμε;
Αυτές τις μέρες παίχθηκε στην τηλεόραση μια ταινία για του Θείο Πάθος με σκηνοθέτη και σεναριογράφο τον γνωστό ηθοποιό Μελ Γκίπσον, όπου εμφανίζεται ο Πόντιος Πιλάτος να επιδιώκει να μην οδηγήσει στο σταυρό τον Ιησού και το πλήθος από κάτω με πρωταγωνιστές το ιερατείο της εποχής, να αλαλάζει φωνάζοντας «Σταύρωσον Αυτόν».
Δυστυχώς και στις μέρες μας οι πολίτες, είτε από άγνοια, είτε από την οργανωμένη προπαγάνδα, είτε γιατί αρέσκεται να ακούει κάποιους που εμφανίζονται όπως στις ταινίες ως από μηχανής Θεός που λύνει ως δια μαγείας τα προβλήματά του, παρασύρονται και τους δίνουν με την ψήφο τους την εξουσία. Κι όταν αυτοί την παίρνουν τους λένε όπως για τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου.
Μετά τον θάνατο έρχεται η Ανάσταση. Κι αυτή δεν πρέπει να περιμένουμε ως μωρές παρθένες, αλλά να την κάνουμε πράξη με την υπεύθυνη συμπεριφορά μας. Διαφορετικά όλοι θα ζούμε τον ατελείωτο Γολγοθά μας και κανείς δεν πρόκειται ως από μηχανής Θεός να μας σώσει, γιατί αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια…
Καλή Ανάσταση ανθρώπων και ψυχών.
