Αν δείγμα της ποιότητας μίας δημοκρατίας και της ελευθερίας μίας κοινωνίας ήσαν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, τότε η Ελλάδα θα κατείχε την πρώτη θέση στον αναπτυγμένο κόσμο, με τεράστια διαφορά. Ό,τι αφορά, όμως, τα αποτελέσματα αυτών των απεργιών και διαδηλώσεων είναι μια άλλη ιστορία, που στην χώρα μας παραμένει επτασφράγιστο μυστικό.
Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και για τις επιδείξεις βίας και καταστροφής που καθημερινά σχεδόν κάνουν οργανωμένες ομάδες, χωρίς αυτά που καταστρέφουν (τρόλλεϋ, κλπ.) να καταγράφονται σε κάποιον λογαριασμό του Δημοσίου. Θα έλεγε κανείς ότι στην Ελλάδα η καταστροφή ξένης περιουσίας και δημοσίων αγαθών τυγχάνουν ειδικού ασύλου, πράγμα που δεν ισχύει βέβαια για τον πολίτη που συμβαίνει να οφείλει στο Δημόσιο 3.000 ή 5.000 ευρώ, για παράδειγμα. Κατά τα λοιπά, η Ελλάδα είναιμία ευνομούμενη χώρα και πάει λέγοντας…
Ας δούμε λοιπόν τί λένε και οι αριθμοί σε αυτή την ευνομούμενη χώρα και μετά ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Την πενταετία 2011-2015, όπως είχε καταγράψει και ο Γιάννης Ελαφρός στην Καθημερινή πριν ένα εξάμηνο, πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα 27.103 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών –αριθμός που μάς οδηγεί στο συμπέρασμα των 15 διαδηλώσεων την ημέρα. Πραγματικό παγκόσμιο ρεκόρ, που μάλλον θα μείνει ακατάρριπτο για πολλές δεκαετίες. Αξιοσημείωτο είναι επίσης και το γεγονός ότι το ρεκόρ αυτό, που ήταν βέβαια απότοκο των μνημονίων που έπρεπε να εφαρμόσει η υπό χρεοκοπία χώρα μας, οδήγησε σε ανάλογες κινητοποιήσεις της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.), η οποία διέθεσε για τις διαδηλώσεις αυτές αθροιστικά 702.443 αστυνομικούς –επίσης παγκόσμιο ρεκόρ.
Όπως επισημαίνεται σε εκθέσεις της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής (ΓΑΔΑ), οι κινητοποιήσεις της περιόδου 2011-2015 δεν ήσαν μόνον πολύ πυκνές, αλλά σημαδεύονταν συχνότερα από ποτέ από περιστατικά βίας, συγκρούσεις, επεμβάσεις της αστυνομίας, καταστροφές, αφήνοντας πίσω τους πολλές φορές το κέντρο της Αθήνας κομμάτια και θρύψαλα. Η πορεία της 5ης Μαΐου 2010, με την επαναλαμβανόμενη απόπειρα των διαδηλωτών να εισβάλουν κατά κύματα στην Βουλή, τις φωτιές και τις καταστροφές (650 κάδοι, 10 στάσεις λεωφορείων κ.α.) έστειλε ένα απειλητικό μήνυμα. Η τραγωδία της Marfin με τους τρεις νεκρούς τραπεζοϋπαλλήλους ανέκοψε τις πιο βίαιες εκδηλώσεις, αλλά όχι για πολύ. Οι δε υπεύθυνοι του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος παραμένουν, βεβαίως, άγνωστοι και άρα ατιμώρητοι και έως σήμερα δεν είδαμε να διοργανώνεται κάποια εκδήλωση διαμαρτυρίας. Ούτε καν συμπαράστασης.
Σημειώνουμε, επίσης, ότι τον Ιούνιο του 2011 το κύμα των «Αγανακτισμένων» κατελάμβανε την πλατεία Συντάγματος και πολλές κεντρικές πλατείες της χώρας, με αποκορύφωμα το διήμερο 28-29 Ιουνίου 2011, όπου υπήρχε 48ωρη απεργία. Βροχή βομβών μολότωφ έπεσαν το διήμερο αυτό, ενώ η ΕΛ.ΑΣ. έρριξε πάνω από 2.000 βομβίδες χημικών και κρότου-λάμψης, προκαλώντας ασφυκτική ατμόσφαιρα. Το ξημέρωμα της 30ης Ιουνίου βρήκε την πλατεία Συντάγματος και την ευρύτερη περιοχή με εκτεταμένης υλικές ζημιές σε πεζοδρόμια, μαρμάρινα παγκάκια, συντριβάνια, καταστήματα, στάσεις λεωφορείων, κ.α. Σύμφωνα με το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών (ΕΒΕΑ) ζημιές υπέστησαν 34 επιχειρήσεις με συνολικό κόστος άνω του μισού εκατομμυρίου ευρώ.
Στις 19-20 Οκτωβρίου 2011 πραγματοποιήθηκε πάλι 48ωρη απεργία και πολύ μαζικές πορείες προς το Σύνταγμα, ενώ δεν έλειψαν οι συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία. Στις 20 Οκτωβρίου, ένας 53χρονος διαδηλωτής (ο Δημήτρης Κατζορίδης) απομακρυνόμενος από το Σύνταγμα πεθαίνει από καρδιακό επεισόδιο. Το ΕΒΕΑ ανακοίνωσε ζημιές σε 62 επιχειρήσεις, με κόστος 400.000 ευρώ.
Η Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 ήταν η μεγαλύτερη μέρα του «πολέμου», όταν η μεγάλη συγκέντρωση που κατέκλυσε το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους σημαδεύτηκε από βίαια επεισόδια και εκτεταμένους εμπρησμούς. Κάηκαν 45 επιχειρήσεις, ενώ σοβαρές ζημιές υπέστησαν ακόμα 150, με συνολικό κόστος –σύμφωνα με το ΕΒΕΑ– 7 εκατ. ευρώ! Εμβληματική απώλεια για την Αθήνα αποτέλεσε η καταστροφή του νεοκλασσικού κτιρίου στην συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά, που στέγαζε τον κινηματογράφο Αττικόν. Τα συνεργεία του Δήμου Αθηναίων υπολόγισαν σε περίπου 40 τόνους(!) τις ποσότητες σπασμένου μαρμάρου και πέτρας. Στην πλατεία Συντάγματος καταστράφηκαν ολοσχερώς παγκάκια, πεζούλια και παρτέρια.
Μεγάλες συγκρούσεις και καταστροφές σημειώθηκαν στις 6 Δεκεμβρίου 2014, στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όταν λάδι στην φωτιά έρριξε η πολυήμερη απεργία πείνας του αναρχικού κρατούμενου Νίκου Ρωμανού. Τα Εξάρχεια μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης, με ρίψη εκατοντάδων βομβών μολότωφ και άλλων αντικειμένων προς τους αστυνομικούς, ακόμα και από ταράτσες πολυκατοικιών. Ο Δήμος Αθηναίων περισυνέλεξε 50 τόνους(!) πέτρες στην περιοχή.
Την ίδια περίοδο (2011-2015) πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία της ΑΔΕΔΥ και του ευρύτερου δημόσιου τομέα –στον οποίο η ανεργία είναι άγνωστη λέξη– πάνω από 100 απεργίες, το κόστος των οποίων παρατηρητές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ εκτιμούν σε 360 εκατ. ευρώ ανά απεργία. Επισημαίνουν, ωστόσο, ότι οι εκτιμήσεις αυτές είναι πολύ σχετικές, γιατί πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν και το άϋλο κόστος των γεγονότων αυτών, που ενδέχεται να είναι υπερδιπλάσιο του υλικού. Πρέπει δηλαδή να δει κανείς ποιες ζημίες προκαλούνται στην εικόνα, στην φήμη, στο επενδυτικό κλίμα, στην ασφάλεια, στην ελκυστικότητα και στην συνολική παραγωγικότητα μίας χώρας –ιδιαίτερα δε όταν είναι ανοικτή στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.
Για κάποιους, πάντως, όλες αυτές οι άϋλες πτυχές αποτελούν «λεπτομέρειες», τις οποίες αντιπαρέρχονται μειδιώντες, όπως συμβαίνει και με τα πραγματικά δισεκατομμύρια του κόστους.
