Ένα απίθανο κείμενο για το καρναβάλι ανήρτησε στη σελίδα του στο fb o Aλέξης Σκαρμέας ο οποίος ξεδιπλώνει σκέψεις και συνασθήματα. Το κείμενο έχει ως εξής:
"Καρναβάλι. Μπροστά μου ένα κουτί γεμάτο φωτογραφίες.
Οι πρώτες μου μνήμες. Ο εαυτός μου παιδί.
Πότε πιερότος στο ''Πάνθεον'', πότε καουμπόυ και πότε Ζορό στο ''Δημοτικό Θέατρο''. Τρέξιμο στα θεωρεία, κορδέλες, κομφετί και πάντα ένα κωκ και μια πορτοκαλάδα για να ξεδιψάσουμε. Κυριακή στη παρέλαση. Αγίου Νικολάου και Κορίνθου πίσω από τα σχοινιά. Τα τεράστια άρματα και οι μασκαράτες να με πλησιάζουν και να φοβάμαι. Κυριακή βράδυ, μόλις ακουγόταν η μπάντα, τρέχαμε από τα σκαλιά δίπλα στο Αϊ Νικόλα, να δούμε τα άρματα που ξεκινούσαν από εκεί, τότε, για να συνοδεύσουν το Βασιλιά στο κάψιμο. Και μετά καθισμένοι στα σκαλιά να πιστεύουμε πως τα πυροτεχνήματα φτάνουν σ΄ εμάς.
Και πάντα η Καθαρά Δευτέρα με ένα κόμπο στο στομάχι. Είχε τελειώσει η γιορτή, είχαν φύγει οι φίλοι που είχαν έρθει από την Αθήνα, η γειτονιά είχε ερημώσει, και την άλλη ημέρα είχαμε σχολείο.
Ένα κλικ και..... πρόβες πότε στο προαύλιο του Αγ. Ανδρέα και πότε έξω από την Παντάνασσα. Πρόβες για το μικτό θέαμα, για την παντομίμα, για την χορογραφημένη παρέλαση. Αγωνία, ερωτήσεις αν τα πήγαμε καλά, οι άλλοι που πολλές φορές ήταν καλύτεροι από εμάς και έπαιρναν περισσότερους βαθμούς.
Νυχτερινή ποδαράτη με δάδες από τα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου. Ένα φωτεινό ποτάμι να ενώνει την πάνω με την κάτω πόλη. Κυριακή μεσημέρι με χορογραφημένη παρέλαση στη Γούναρη και το κόσμο να μας χειροκροτάει ασταμάτητα.
Δημοτικό Θέατρο. Αυλαία και πάμε..
Ντ' Αρτανιάν στους τρεις σωματοφύλακες, ο ηλεκτρολογάκος στο Ζήκο, η μάνα του Ταρζάν, ο γέρος που θυμάται τα παλιά καρναβάλια. Ο Κωνσταντίνος να γράφει, ο Ηλίας να σκηνοθετεί, και η Ντούλη να φεύγει αλλά πάντα να είναι εκεί και να εντυπωσιάζει με τις δημιουργίες της.
Ανοίγουμε μετά από χρόνια τον Έσπερο και κάνουμε την πρώτη έκθεση. Του χρόνου σε βαγόνια τρένου. Ο Στέφανος, η Βίκυ,η Πόλα μας,o Μιχάλης, η Μαριζάν, ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Χάρης, ο Κώστας, η Λουκία, ο Ντένης, ο Σάκης και τόσοι ακόμη.
Και μετά τα ταλέντα. Η απόλυτη ανατροπή. Οι απόλυτες μεταμφιέσεις. Ο ένας γελούσε με τον άλλο μόνο που τον έβλεπε, πριν καν βγει στη σκηνή. Ναι ήταν καρναβάλι.
Δώδεκα χρόνια κριτική επιτροπή. Με θυμάμαι τη πρώτη φορά να θέλω να φύγω. Μας είχαν στη μέση και γύρω κάγκελα και τα πληρώματα απ' έξω. Δε καταλάβαινα γιατί είμασταν τόσο μακριά από τα πληρώματα. Όλοι μαζί πήραμε την απόφαση. Τα κάγκελα έξω, τα πληρώματα δίπλα μας. Ήμασταν ένα. Οι πρώτες επισκέψεις σε στέκια πληρωμάτων. Να τους γνωρίσουμε, να τους πούμε πώς μπορούν να φτιάξουν τη στολή τους, να τα πιούμε. Πόσα πληρώματα άλλαξαν ρότα μέσα από αυτές τις συναντήσεις.
Και ξαφνικά αντιδήμαρχος. Μέσα μου έλεγα ''τι δουλειά έχω εγώ''. Ευτυχώς ηταν η Ελένη και ο Στάθης. Τι να πρωτοθυμηθώ, Έμπαινες σε ταξί στην Αθήνα, έλεγες στο Γκάζι και σου έλεγαν ''στο Πατρινό Καρναβάλι πας''; Μοναδική έκθεση. Παρέλαση στο Πουτινιάνο στην Ιταλία, το καρναβάλι της Κολωνίας στη Πάτρα, ο ελέφαντας που κοσμούσε την έκθεση στη Θεσσαλονίκη, ο Μώμος, η σάτυρα στο εδώλειο για το άρμα του Εφραίμ, ο Ορφεας με τις κανταδες του, και συνεχώς στις γειτονιές. Καρναβαλουπόλεις, μικρές παρελάσεις, μαθήματα κατασκευών. Τσικνοπέμπτες με σουβλάκια και το χορευτικό στα Ζαρουχλέικα. Καρναβάλι στις εργατικές κατοικίες. Για μένα το κέντρο ήταν οι γειτονιές.
Καρναβαλούπολη στη Αγυιά, πίσω από τη τροχαία. Όλη η γειτονιά στο πόδι. Μια γιαγιά, προφανώς άρρωστη, την κρατούσαν δυο άτομα, στο μπαλκόνι ενός ισογείου. Κλαίγοντας μου λέει "να είσαστε καλά παιδιά μου. Τόσα χρόνια δεν είχα δει ποτέ τη μπάντα". Έβαλα τα γυαλιά να μη δει ο Νίκος ότι δάκρυσα.
Και όταν τέλειωνε η παρέλαση, η πρώτη ερώτηση στον Ερυθρό Σταυρό Αν χτύπησε κανείς και πόσα κρούσματα - αλκοόλ είχαμε. Τίποτε άλλο δε με ένοιαζε. Να' ταν όλα τα παιδιά του κόσμου καλά. Και αυτό γιατί ήξερα ότι η παρέλαση δεν είναι στη πλατεία Γεωργίου, αλλά στην αφετηρία και στον τερματισμό. Ευτυχώς κάθε χρόνο και καλύτερα, με απίστευτες ώρες δουλειάς για ασφαλή οργάνωση και τους εθελοντές της επιτροπής να δίνουν τη ψυχή τους.
Καθαρά Δευτέρα στην Πλάζ με σαρακοστιανά, χορευτικά του Δήμου και Γλυκερία. Χιλιάδες κόσμου. Παραλύει ολόκληρη η Ηρώων Πολυτεχνείου. ''Μπλέξαμε πάλι'', λέω στο Βασίλη.
Και το απόγευμα βραβεία, χαρές, στενοχώριες και η Νάντια να κλαίει τραγουδώντας με τα παιδιά το τραγούδι του Θησαυρού.
Όταν μου ζήτησαν να γράψω για το καρναβάλι, ίσως περίμεναν κάποιο πολιτικό κείμενο. Μόνο που για εμένα το καρναβάλι δεν είναι πολιτική.
Πόσα άλλα θα μπορούσα να πω.
Σκέφτομαι πως απο το τραγούδι του Μαραγκού "το έλα να μάθεις τι θα πει πατρινός" πάντα μου έμοιαζε εγωιστικό και τοπικιστικό
Κλείνω το κουτί με τις φωτογραφίες. Σχεδόν μια ολόκληρη ζωή που δεν θα είχα ζήσει ποτέ αν δεν ήμουν Πατρινός. Ίσως να έχει δίκιο ο Μαραγκός.
Καλό καρναβάλι"
