Ζούμε στην εποχή του πάρε-δώσε. Η αξιολόγηση, βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, μια και το δώσε είναι δυσβάσταχτο, προκειμένου να πάρει η χώρα σημαντικά ποσά που χρειάζεται, για να καλύψει τις δανειακές της ανάγκες, που το καλοκαίρι θα ξεπεράσουν τα έξι δις.
Ανάλογο πάρε-δώσε ισχύει και για τα εθνικά μας θέματα και κατά βάση το κυπριακό, που το δώσε δεν εξισώνει το πάρε μια και έναντι κάποιας επιστροφής εδαφών, ζητείται στην ουσία η παράδοση της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε ένα νεφελώδες μόρφωμα αμφιβόλου βιωσιμότητας.
Ο κρίκος που συνδέει τα δύο αυτά μεγάλα θέματα έχει να κάνει με την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα παρέδωσε επί της ουσίας την εθνική της κυριαρχία με τα μνημόνια και με κερασάκι στην τούρτας το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας, μέσω του Υπερταμείου των 99 ετών βορά προς πώληση, σε τιμές ξεπουλήματος όπως λένε, και στα εμπορικά καταστήματα.
Αλλά και στο κυπριακό το κόστος που καλείται να καταβάλει η Κυπριακή Δημοκρατία στον κατακτητή, είναι η εφ όρου ιστορικής διαδρομής της Μεγαλονήσου υποταγή στο Νεοσουλτάνο της ανατολής.
Η διαχείριση και των δύο αυτών μεγάλων θεμάτων απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, μια και κάθε κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία για το αύριο του ελληνισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο.
Το να σου ζητάνε πρωτογενή 3,5% πλεόνασμα για την προσεχή δωδεκαετία, είναι σαν να σου λένε πάρε ένα σχοινί και πήγαινε να αυτοκτονήσεις. Η ήδη δυσβάσταχτη φορολογία σε συνδυασμό με την ανεργία έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέους της χώρας με πλούσια προσόντα, σε μια αναγκαστική μετανάστευση.
Την ίδια ώρα οι μεταναστευτικές ροές, που όπως όλα δείχνουν θα συνεχιστούν, σε συνδυασμό με τις επιστροφές προς τη χώρα μας, από ευρωπαϊκές χώρες χιλιάδων παράνομων μεταναστών, θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο hot spot, που θα επιδοτείται με πενιχρά ποσά από τους ευρωπαίους, για να έχουν την ησυχία τους.
Την ίδια ώρα και όπως όλα δείχνουν η φτωχοποίηση των πολιτών δεν έχει τέλος. Για να μην οδηγηθεί η χώρα και σε επίσημη χρεοκοπία, ζητείται από τους δανειστές η περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, η μείωση των αφορολογήτων ορίων, αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και οι περαιτέρω αλλαγές στα εργασιακά, με τον κόφτη να επικρέμαται μονίμως επί της κεφαλής των πολιτών.
Στο άλλο μέτωπο στο κυπριακό, το θράσος των κατακτητών δεν έχει όρια. Από τις επανειλημμένες τοποθετήσεις τους, που αναφέρουν, ότι δεν πρόκειται να δεχθούν αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Μεγαλόνησο, μέχρι τις δηλώσεις του τύπου, ότι κανείς δεν μας επικρίνει για το κυπριακό, φτιάχνουν μια εικόνα καθόλου ευοίωνη για τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις, που έχουν ως κοινό παρονομαστή τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου.
Σε όλο αυτό το ιδιαίτερα δυσάρεστο κλίμα των ημερών και με αβέβαιο το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό στον διεθνή περίγυρο, λόγω αλλαγής από τη μια ενοίκου του Λευκού Οίκου και λόγω εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία από την άλλη, οι εθνικές μας εκκρεμότητες θα γίνουν αχαρτογράφητες και το λεγόμενο ατύχημα θα είναι ο μόνιμος εφιάλτης, που θα τον νιώθουμε καθημερινά επί της κεφαλής μας.
Παράλληλα η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων, τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο στην χάραξη μιας κοινής στάσης και γραμμής, επιτείνουν την δυσκολία επίλυσης των προβλημάτων, μια και η κάθε πλευρά επιδιώκει να κερδίσει από τα στραβοπατήματα του αντιπάλου της, με ότι αυτό σημαίνει για τις επιπτώσεις που θα έχουν αυτά για το μέλλον της Ελλάδας και την φυσική επιβίωση των Ελλήνων της Κύπρου.
Με αυτή την έννοια το πολιτικό τοπίο δεν είναι απλά θολό είναι ιδιαίτερα ομιχλώδες και δύσβατο, μια και οι απέναντι μας είναι από τη μια οι σκληροί δανειστές και από την άλλη η βουλιμική Τουρκία, που επιδιώκει να ισορροπήσει τις επαπειλούμενες απώλειες από την ανατολή, με τα κέρδη από δυσμάς που στόχο έχουν Κύπρο και Ελλάδα.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στο γεωπολιτικό τοπίο, εμείς περί άλλα τυρβάζουμε, μια και μια χώρα οικονομικά εξουθενωμένη, είναι εύκολη βορά σε κάποιον γείτονα, που ξέρει να κινείται την κατάλληλη στιγμή. Και για όσους αμφιβάλουν τους θυμίζουμε, Κύπρος 1974 και Ίμια 1996…
