Νέο ρεκόρ πραγματοποιούν συνέχεια τα χρέη των φορολογούμενων προς το δημόσιο, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών. Και η κρίση συνεχίζεται.
Ενώ την άσπρη μέρα μόνον λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων την είδαμε. Κρίση του κοινωνικού ιστού της χώρας. Διάλυση οικογενειών. Κατακρημνισμό ετών προσπαθειών για ένα καλύτερο αύριο. Εν μέσω αυτών των δεδομένων όμως, υπάρχει δυστυχώς μία διαπίστωση που αφορά την διαχρονική αδυναμία των πολιτικών να ενημερώνουν με ειλικρίνεια τον κόσμο για την πραγματικότητα των εξελίξεων που βιώνουμε. Αδυναμία αντίληψης πως και το λάθος αν εντίμως αναγνωρισθεί, τότε υπάρχει δυνατότητα επανάκτησης της εκτίμησης του λαού στο πολιτικό σύστημα. Το βλέπουμε ακόμα και στα ποιο απλά προβλήματα όπως το κλείσιμο της Κορίνθου –Πατρών στην περιοχή Αιγίου και ενώ ο ένας φορέας έριχνε την ευθύνη στον άλλον.
Είναι πολύ σημαντικό ειδικά σήμερα που συζητούνται πιθανώς νέα μέτρα για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης να μπορεί να εξηγήσει ο πολιτικός που υποχρεώθηκε να ενδώσει στην ψήφιση νομοσχεδίων που μηδενίζουν σε μεγάλο βαθμό το ιστορικό «αποκούμπι» του Έλληνα, την αγορά ενός σπιτιού ή ενός κτήματος, ή αλλάζει την δομή της αγροτικής οικονομίας, τον λόγο που ακόμα υφιστάμεθα την πολιτική αυτή. Γιατί όμως δεν γίνεται αυτό; Γιατί το σύστημα υπεκφεύγει μέσω γενικοτήτων και τετριμμένων προσεγγίσεων που δεν πείθουν πλέον. Γιατί ακόμα και σήμερα κανείς πολιτικός δεν ασχολείται με το πώς θα ανοικοδομηθεί το αύριο με προτάσεις ριζοσπαστικές και καινοτόμες; Έλλειψη ουσιαστικής παιδείας; Ίσως. Από φόβο μήπως εκτεθεί; Πολύ πιθανόν. Το σίγουρο είναι πως ο κόσμος παρά την δυστυχία του θα εκτιμήσει πλέον μία νέα πολιτική ηθική. Την αλήθεια. Την όλη αλήθεια όμως.
Είναι δύσκολο για ένα οικογενειάρχη που του κόβουν το ρεύμα και το νερό πλέον στο σπίτι και δεν μπορεί να μαγειρέψει για τα παιδιά του το λιγοστό φαγητό που του παρέχει ο έρανος, να αντιληφθεί πώς ένα πολιτικός εκμεταλλεύεται την θέση του και διορίζει συγγενείς του στον Δήμο. Είναι αδύνατον να καταλάβει ένας μισθοσυντήρητος εργαζόμενος, που κληρονόμησε από τον πατέρα του το πατρικό τους στο χωρίο, πως το κράτος θα τον φορολογήσει «δίκαια» για το άδειο αυτό σπιτάκι ενώ άλλοι πολιτικοί έχουν συσσωρεύσει ακίνητα κατά τα χρόνια της παρουσίας τους στο προσκήνιο.
Προκαλεί σύγχυση σε έναν αγρότη το πώς το κράτος αντί να τον ενισχύσει για την προώθηση της «δίκαιης ανάπτυξης» τον «τιμωρεί» γιατί εκτός από το κτήμα του έτυχε να έχει φυτέψει και μερικές ρίζες ελιάς για να βγάζει το λάδι της χρονιάς για την οικογένειά του ενώ πολιτικοί με αγροτικές καταβολές σιωπούν. Θυμώνει και οργίζεται η μάνα που περίμενε να βγει στην σύνταξη με βάση τα όσα τις είχε «υποσχεθεί» το κράτος και μαθαίνει ότι μπορεί να χάσει ολοκληρωτικά το εφάπαξ της γιατί κάποιοι μεγαλοσχήμονες εδώ και δεκαετίες αδυνατούσαν να κυβερνήσουν και τα χρήματα χάθηκαν, ή κάποια μικρότερα γρανάζια ενός διεφθαρμένου συστήματος θεωρώντας ότι η ζωή είναι ένα «καρναβάλι» τα τοποθέτησαν σε λάθος σημείο.
Δεν γνωρίζω αν ο λόγος μου γίνεται τετριμμένος ούτε βέβαια αν αγγίζω την καρδιά του προβλήματος που βιώνουμε σήμερα. Δεν γνωρίζω επίσης αν σαν οικονομολόγος ή πολιτικός έχω το δικαίωμα να κρίνω αυστηρά όσους εκλεγμένους αδυνατούσαν τόσα χρόνια να είναι ειλικρινείς. Αισθάνθηκα όμως την ανάγκη τώρα που οι συνθήκες «σκληραίνουν» ακόμα περισσότερο, να εκφρασθώ όχι τόσο για να γίνουν γνωστές οι απόψεις μου, αλλά για να τονίσω πως η μόνη ειλικρινής προσέγγιση σήμερα που μπορεί να φέρει άμεσα αποτελέσματα είναι αυτή της αλληλεγγύης. Αν μη τι άλλο ας ενεργοποιηθούμε όλοι στο να διαμορφώσουμε μια συλλογική κουλτούρα αλληλοβοήθειας. Δεν αρκεί η Εκκλησία ή το λεγόμενο Κοινωνικό Ταμείο. Ας βιώσουμε μία διαφορετική αντίληψη κοινωνικής λειτουργίας προκειμένου να εκθέσουμε επιτέλους την «ανειλικρίνεια» ενός παλαιοπολιτικού συστήματος.
