Η δύση της χρονιάς αυτής και την ανατολή της νέας προσφέρεται για έναν σοβαρό απολογισμό και έναν εξ ίσου ή και σοβαρότερο προγραμματισμό, μια και οι ερασιτεχνισμοί, όπως αποδείχθηκε διαχρονικά, οδηγούν σε νέα αδιέξοδα και εθνικές ήττες.
Το έτος που κλείνει αφήνει ανοικτά πολλά μέτωπα. Τόσο στην οικονομία, όσο και στα λεγόμενα εθνικά, που βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Με μια διεθνή συγκυρία ιδιαίτερα αρνητική, με νέα πρόσωπα στην πολιτική σκακιέρα, δημιουργείται η ανάγκη μιας εθνικής εγρήγορσης και ενός όχι μόνο βραχυχρόνιου, αλλά κυρίως μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.
Η αναδιάταξη του κράτους και η ενδυνάμωση των θεσμών μπορούν να αποφέρουν θετικά αποτελέσματα στην οικονομία, που χειμάζεται εδώ και οκτώ χρόνια. Το προσωπικό βόλεμα όσων καταλαμβάνουν την εξουσία δεν μπορεί να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της δημόσιας ζωής.
Υπάρχει άμεση ανάγκη αυτή η χώρα να ανακαλύψει επιτέλους την κανονικότητα, που συναντά κανείς σε κάθε ευνομούμενη κοινωνία. Μέχρι τώρα λέγοντας μεταρρυθμίσεις οι πολιτικοί μας, εννοούσαν μειώσεις προσωπικού στο δημόσιο οι μεν, και ασυδοσία οι δε, που έφτασε στο σημείο να νομοθετήσουν την άφεση αμαρτιών, όσων χρησιμοποίησαν πλαστά χαρτιά, προκειμένου να προσληφθούν στο δημόσιο.
Παράλληλα συνδικαλιστές και πολλοί πολιτικοί ξορκίζουν την αξιολόγηση στο δημόσιο, λες και πρόκειται για ιερά εξέταση του μεσαίωνα. Με αυτά τα μυαλά και με ένα κράτος που υπολειτουργεί, μια και δεν έχουν εκσυγχρονισθεί οι δομές του, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι θα είμαστε δια βίου επαίτες στην Ευρώπη, άρα και κράτος σε διαρκή επιτήρηση.
Το να λες ότι για τα δεινά μας φταίει ο κάθε Σόιμπλε, είναι η εύκολη και η λαϊκίστικη προσέγγιση του οικονομικού προβλήματος της χώρας.
Για την υπερχρέωση, την αποβιομηχανοποίηση χθες και σήμερα για την μαζική φυγή μικρομεσαίων επιχειρήσεων και το κλείσιμο της οικονομικής δραστηριότητας χιλιάδων ελευθέρων επαγγελματιών ποιος ευθύνεται άραγε;
Όλα αυτά οδηγούν στην πλήρη παρακμή της οικονομικής δραστηριότητας, με αποτέλεσμα την ανεργία και την κοινωνική εξαθλίωση, που αυτή συνεπάγεται. Οι αριθμοί, διαβάζονται ενίοτε απατηλά, όπως αυτοί που αφορούν τους ανέργους, μια και δεν μας παρουσιάζουν τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, δηλ. πόσες προσλήψεις είναι μειωμένης ή μερικής απασχόλησης και ποια ποσά εισρέουν στα ασφαλιστικά Ταμεία. Έτσι θα διαπιστώσει κανείς ότι η μείωση της ανεργίας μεταφράζεται σε εξαθλιωμένους εργαζόμενους με μισθούς πείνας των 300-500 ευρώ.
Το πολιτικό κατεστημένο, παλιό και νέο, δεν περιόρισε μισθούς και προνόμια την ώρα που είναι κοινό μυστικό ότι η χώρα μας είναι χρεοκοπημένη και άσπρη μέρα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αλήθεια τι έγινε άραγε το σύνθημα της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ που μας έλεγε ότι «Η ελπίδα έρχεται»;
Πέρα όμως από τα οικονομικά και την περαιτέρω φτωχοποίηση των Ελλήνων, υπάρχουν και τα απειλητικά σύννεφα που έχουν συσσωρευθεί γύρω μας. Η Τουρκία απειλεί την Ελλάδα αμφισβητώντας την συνθήκη της Λωζάννης και ταυτόχρονα πιέζει την Κύπρο για μια συμφωνία ντυμένη και ραμμένη στα μέτρα της.
Η μεθεπόμενη εβδομάδα θα είναι πολύ κρίσιμη για το κυπριακό. Στη Γενεύη θα παιχθεί μια ακόμη παρτίδα, που αφορά την επίλυση του κυπριακού, με ανοιχτά τα θέματα της εναλλαγής της Προεδρίας, του περιουσιακού, εδαφικού, αλλά και των πολύ σοβαρών ζητημάτων, όπως είναι οι εγγυήσεις και η αποχώρηση από την Μεγαλόνησο των κατοχικών στρατευμάτων.
Αν η ελληνική πλευρά, υπό το κράτος των αφόρητων πιέσεων και της κόπωσης καμφθεί και διολισθήσει σε μια λύση τουρκικών προδιαγραφών, η ελεύθερη Κύπρος θα χαθεί, μια και οι Έλληνες θα εξαναγκασθούν να αποχωρήσουν από την πατρίδα τους και να μεταναστεύσουν σε τρίτες χώρες.
Μια συμφωνία με έναν αυταρχικό ηγέτη και μια χώρα που έχει μάθει να αρπάζει και να εκδιώκει, δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη για τον ελληνικό πληθυσμό της Κύπρου. Η λεγόμενη ευκαιρία, θα αποδειχθεί παγίδα, χωρίς δίοδο διαφυγής.
Άλλα και τα ελληνοτουρκικά βρίσκονται σε μια δύσκολη καμπή εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας, που εκφράζεται καθημερινά στο Αιγαίο με υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά.
Το 2017 ξεκινάει με πολλά ανοιχτά μέτωπα. Κόμματα και πολιτικά πρόσωπα περί άλλα τυρβάζουν. Όταν τους βλέπει κανείς έτσι θλιβερούς στα τηλεοπτικά παράθυρα σε αυτές τις ανούσιες και εν πολλοίς ανόητες κοκορομαχίες, γελάει και κλαίει μαζί.
Γελάει γιατί μοιάζουν με κλόουν και κλαίει αναλογιζόμενος ότι αυτοί καλούνται να λύσουν τα σοβαρά και μεγάλα προβλήματά μας.
Χωρίς αισιόδοξες προοπτικές, ανατέλλει η νέα χρονιά. Χρειάζεται από τον καθένα μας περισυλλογή και ταυτόχρονα αξίζει να αναλογιστούμε τις ευθύνες που έχουμε για τις επιλογές μας, που οφείλουμε να αναθεωρήσουμε, αν θέλουμε σε αυτή την πατρίδα να έχουμε μέλλον, εμείς και τα παιδιά μας…
