Το άρθρο του Σπύρου Πολίτη μου άνοιξε ένα παράθυρο στις αναμνήσεις μου.Κατοικος του κέντρου ο ίδιος έθιξε με την δικιά του γραφή ένα ζήτημα ευαίσθητο σε αναφορές άλλων χρόνων λιγότερων σκληρών ,αλλά κυρίως το μεγάλο δημοτικό ζήτημα της αξιοποίησης και διατήρησης της δημοτικής περιουσίας .
Όταν όμως σκέφτεσαι την πορεία της υπόθεσης του κτιρίου τις μάχες που είχαν δοθεί τότε από πλευράς φιλεκπαιδευτικης εταιρείας αλλά και του συλλόγου γονέων που είχα την τύχη να προεδρεύω ,μελαγχολείς όταν βλέπεις να στοιχειώνει την πόλη που γεννήθηκες.Προεδρος τότε ο καθηγητής Μπαμπινιώτης ,λυκειάρχης ο κ Αθανασοπουλος έδιναν τότε την μάχη να πείσουν την δημοτική αρχή μαζί μας με όλους τους γονείς για την αναγκαιότητα της ύπαρξης του σχολείου ,το αυτονόητο δηλαδή να διατηρηθεί η αρσακειακη παιδεία στην πόλη μας.Ηταν η εποχή που η ιδιωτική παιδεία ήταν στο στόχαστρο κάθε συνειδητού οργανωμένου σε ισοπεδωτικές αντιλήψεις πολίτη,που θεωρούσε τεράστιο αμάρτημα ,και απιστία σοσιαλιστική ο γονιός να επενδύει από το υστέρημα του στην ιδιωτική εκπαίδευση και να μην επιλέγει το δημόσιο σχολείο των καταλήψεων .
Δυστυχως η μάχη χάθηκε παρολες τις προσπάθειες μας και τα επιχειρήματα που είχαν ιστορική πολιτιστική αναφορά στις μνήμες αρκετών γενεών.Η φιλεκπαιδευτική έχοντας εμπιστοσύνη στην παιδευτική και μορφωτική ικανότητα των Πατρινών πήρε το ρίσκο και επένδυσε στο πλατάνι για να μην απουσιάσει από την περιοχή η παιδεία των ελληνικών γραμμάτων που εκατοντάδες γονείς εμπιστεύτηκαν για τα παιδιά τους .Φωναζαμε όσοι είχαμε την δημόσια αναφορά μην κλείσει το σχολείο στο κέντρο της πόλης το κτίριο να μην δοθεί σε μια δημοτική αρχή που δεν είχε ξεκαθαρίσει προθέσεις αξιοποίησης αλλά και πολιτιστικής συνέχειας.Φυσικα και χάσαμε η ταμπέλα των γονιών που είχαν ελιτίστικη αντίληψη για αυτούς έπρεπε να συντριβεί σε μια λογική της ισοπέδωσης της προσφερόμενης παιδείας .Το δικαίωμα και η εμπιστοσύνη που έδειχναν οι γονείς να επενδύουν στην παιδεία για τα βλαστάρια τους δεν είχε θέσει στην τότε εποχή που κάποιοι άλλοι διοχέτευαν την οποία οικονομική τους επιφάνεια στους τότε πολιτιστικούς ναούς όπως είχαν ονοματιστει τα μπουζούκια από επιφανή υπουργό .
Ομως οι υποσχέσεις και τα επιχειρήματα για αξιοποίηση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου ,ακόμα και δημοτικό Μέγαρο έλεγαν ότι θα γίνει έμειναν έωλες υποσχέσεις που ο χρόνος τις ρήμαξε.Το κτίριο παραμένει αναξιοποίητο σχεδόν δέκα πέντε χρόνια μετά,ένα βάρος συνειδησιακό στην πόλη για όλους εκείνους που είχαν επιλέξει το ασαφές και σαθρό θεώρημα της συγκέντρωσης κτιρίων προς όφελος της πόλης.Η αρσακειακη παιδεία φυσικά παρέμεινε στην περιοχή από την επιμονή κάποιων ολίγων που δεν πειθάρχησαν στην θεωρία των ενιαίων αντιλήψεων και καταγράφει συνεχείς επιτυχίες στις πανελλήνιες.Στην πόλη όμως ποιο το όφελος από την κατοχή ενός ακόμα κτιρίου.
Απεμεινε σε εμάς που ζήσαμε την δημόσια αντιπαράθεση που μετειχαμε με πάθος στην πλευρά όσων ήθελαν την διατήρηση του εκπαιδευτικού ιδρύματος στην πόλη μας η ανάμνηση μιας εποχής που η ενδυμασία της φιλεκπαιδευτικης εταιρεία ήταν τιμή και καμάρι μας για τα παιδια μας που μετείχαν της παιδείας που καθηγητές σαν τον παρασκευοπουλο , Μπαμπινιώτη είχαν θέσει τα θεμέλια για μια διαφορετική αντίληψη στον τρόπο που οι γνώσεις και το παιδευτικο σύστημα έπρεπε να λειτουργούν στην χώρα μας .Απο ότι φαίνεται εμείς οι δημότες για αρκετά χρόνια ακόμα θα παρακολουθούμε κτίρια με δυνατές αναφορές στην ιστορία της πόλης να καταρρέουν η να γίνονται φαντάσματα στο όνομα της περίεργης αντίληψης για συλλογή και αύξηση δημοτικής περιουσίας που χωρίς κανένα νόημα αυξάνουν τους δημοτικούς τίτλους στο Κτηματολόγιο
