Το παραλίγο κλείσιμο του Βήματος προσώρας αποφεύχθηκε. Κυκλοφόρησε σήμερα κανονικά. Αλλά η περιπέτεια της εφημερίδας μου δημιούργησε την ανάγκη να μιλήσω για τη σχέση μου μαζί της.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1970 κι εγώ μαθητής της πέμπτης ή έκτης Γυμνασίου, δεν θυμάμαι καλά, στο Τρίτο Γυμνάσιο Αρρένων της Πάτρας. Τότε ήταν που άρχισα, κυρίως τις Κυριακές, να αγοράζω το Βήμα.
Στην πραγματικότητα κοκορευόμουνα. Να εμφανιστείς Κυριακή πρωί στα Ψηλαλώνια, να παραγγείλεις καφέ, είχα αρχίσει και το κάπνισμα, και να διαβάζεις το Βήμα ήταν μια πράξη ενηλικίωσης. Δήλωνα με τον πιο επίσημο τρόπο ότι ήμουν πια μεγάλος. Χώρια που, αμέσως μετά την ανάγνωση, έκανα τον έξυπνο στους φίλους μου επαναλαμβάνοντας, μέσες-άκρες, όσα είχα διαβάσει στην εφημερίδα.
Και κάτι ακόμα που θυμάμαι πολύ καλά. Είχα ξετρελαθεί με τα άρθρα του Μάριου Πλωρίτη. Όλα εκείνα τα παραθέματα που αράδιαζε και η συσσωρευμένη του γνώση με άφηναν άναυδο.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Εκείνα τα χρόνια το να περιφέρεσαι με το Βήμα υπό μάλης ήταν, τρόπον τινά, και μια δημόσια δήλωση. Ήσουν πολιτικοποιημένος, ήσουν δημοκρατικός και οπωσδήποτε δεν ήσουν χουντικός. Όπως και να το κάνουμε το πράγμα είχε τη σημασία του.
Σιγά-σιγά μέσω του Βήματος άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο γύρω μου. Ήταν τα κείμενα του Μανούσου Πλουμπίδη που με βοήθησαν να καταλάβω τι είναι τα Βαλκάνια και οι ανταποκρίσεις του Στάθη Ευσταθιάδη από την Ουάσιγκτον που με βοήθησαν να αρχίσω να αντιλαμβάνομαι τι συνέβαινε στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Αλλά και μετά τη μεταπολίτευση, ήδη νεαρός κομμουνιστής, δεν εγκατέλειψα το Βήμα. Μαζί με το Ριζοσπάστη; Ναι μαζί με το Ριζοσπάστη. Διότι καλός και άγιος ο μαρξισμός-λενινισμός αλλά στο Βήμα υπήρχαν τα καλά ρεπορτάζ, ακόμα και για το ΚΚΕ. Εξάλλου εκεί έγραφε ο Ραφαηλίδης, ο Μαρωνίτης, ο Σαββίδης, αργότερα και ο Παπαγιαννάκης καθώς κι ένα σωρό ακόμα σημαντικοί άνθρωποι.
Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, άλλαξα, έγινα επαγγελματίας δημοσιογράφος, αλλά το Βήμα ήταν πάντα εκεί. Και παρέμεινε πάντα εκεί, ακόμα κι όταν θύμωνα μαζί του. Κι είναι αλήθεια ότι ιδίως τα τελευταία χρόνια θύμωνα συχνά.
Η Λίνα Παπαδάκη σε ένα έξοχο κείμενό της εξήγησε ότι οι εφημερίδες για τους αναγνώστες τους είναι μικρές πατρίδες.
Ε λοιπόν, για την ώρα τουλάχιστον, δεν ένοιωσα άπατρις.
