Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η σωστότερη αντιμετώπιση της χθεσινής ψηφοφορίας στη Βουλή ήρθε από το Ποτάμι. Αποχή. Ο εστί μεθερμηνευόμενον άρνηση να αναγνωρίσεις το δίλημμα που σου βάζει η πρόταση της πλειοψηφίας. Αν έχεις καταγγείλει την απόπειρα εξαπάτησης του εκλογικού σώματος με την ελεημοσύνη που προσφέρει η κυβέρνηση, κάτι σαν τα φλουριά που πετούσε ο βασιλιάς στους φτωχότερους των υπηκόων του.
Αν ξέρεις ότι στην πραγματικότητα τα χρήματα αυτά είναι προϊόν υπεξαιρέσεως, από τους φορολογουμένους κατ’ αρχάς και από τη μετατροπή του δημόσιου ταμείου σε εθνικό μπαταχτσή. Αν αναγνωρίζεις τη διάλυση των νοσοκομείων, των σχολείων και τον κίνδυνο που διατρέχουν οι επιβάτες των αστικών συγκοινωνιών λόγω αδυναμίας συντήρησης ή ο πολίτης επειδή το περιπολικό που θα τον συνέτρεχε δεν έχει καύσιμα. Αν τα ξέρεις όλ’ αυτά, ε, τότε, το λιγότερο που σε ενδιαφέρει είναι αν με την ελεημοσύνη συμφωνούν οι δανειστές ή όχι.
Και οι συνταξιούχοι που τα έχουν ανάγκη; Είναι η γνωστή κακοήθεια του ελληνικού Δημοσίου. Και παρακαλώ η λέξη «κακοήθεια» να αντιμετωπισθεί με τη διπλή σημασία της, και την ηθική και την ιατρική. Τους πολίτες το Δημόσιο τους αντιμετωπίζει ως απατεώνες στις ενδιάμεσες περιόδους των εκλογών και όταν έρθει η ώρα τους αντιμετωπίζει ως επαίτες. Προσφέρει όχι επειδή θεωρεί ότι δικαιούνται όσα τους προσφέρει, αλλά επειδή θέλει να επιδείξει τη γενναιοδωρία του. Και στην περίπτωση, τον ρόλο του ευεργετηθέντος επαίτη τον παίζει ο συνταξιούχος. Αφού τον άφησε γυμνό και ανυπόδητο ωσεί στρουθίον, με την ιατρική του περίθαλψη αφημένη στον πατριωτισμό των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, έρχεται να του προσφέρει τη γαλοπούλα των Χριστουγέννων. Θυμάμαι σκίτσο του Μποστ για τους πλημμυροπαθείς της Θράκης. Τους δείχνει σκαρφαλωμένους στις σκεπές με κοντά παντελονάκια και κοντομάνικα πουκάμισα. Και το κείμενο: «Ως πότε παληκάρια θα ζώμεν στα στενά, δεν φτάνει που είναι παίδων είναι και θερινά». Ηταν η βοήθεια που τους είχε στείλει η βασίλισσα Φρειδερίκη.
Υπάρχουν συμπολίτες μας που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από τους συνταξιούχους. Είναι οι άνεργοι. Ο Νοέμβριος, βάσει των στοιχείων του Εργάνη, ήταν ο χειρότερος μήνας των τελευταίων ετών για τους λεγόμενους «μακροχρόνια ανέργους». Oμως, ως καλώς γνωρίζομεν, η κυβέρνηση της Αριστεράς ενδιαφέρεται για τους εργαζομένους ή τους απομάχους. Οι άνεργοι δεν είναι εργαζόμενοι, οπότε... Και οι άστεγοι της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων; Ελάτε τώρα, τόσα καταστήματα έχουν κλείσει και μπορούν μια χαρά να αναζητήσουν καταφύγιο από το αγιάζι στις μπούκες.
Από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν περίμενα τίποτε καλύτερο από την υπερψήφιση της ελεημοσύνης. Ή είσαι ΠΑΣΟΚ ή δεν είσαι. Από τη Νέα Δημοκρατία όμως; Το κόμμα που σε λίγο καιρό θα αναλάβει τις τύχες της χώρας οφείλει να ξέρει ότι το θάρρος είναι βασική πρώτη ύλη στην κουζίνα της δημοκρατίας. Επειδή είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να γίνει μοχλός για την ανόρθωση της χώρας, η ευθύνη της είναι αυξημένη. Θεωρούσα αυτονόητη την αποχή. Το «παρών» στην περίπτωση ταιριάζει περισσότερο στην Κοκκινοσκουφίτσα, παρά σε μια πολιτική δύναμη που υπόσχεται να μας απαλλάξει από τις απάτες της εθνικής μας κακοήθειας.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
